Комментарии
- 22 фев 2019 10:47Аслиддин SРахмат куллариз дард курмасин... Шу хикояни купрог ёзинглар...
- 22 фев 2019 10:50♔ Мyхãммãĝчонĝų ăяčų ♔ ответила Аслиддину SТашаккурларим
- 22 фев 2019 11:04Аслиддин S ответил ♔ Мyхãммãĝчонĝų ăяčų ♔Тугриси одам узини бошкача хис килади хам азоб хам хавас
- 22 фев 2019 11:05Аслиддин SАзоб бу килинган гунохлар учун хисобини...
- 22 фев 2019 14:47Зулфия РустамоваКуп яшанг синглим барака топинг
Для того чтобы оставить комментарий, войдите или зарегистрируйтесь
ҲАЁТ - ТАҚДИР - АРМОН - СЕВГИ - ТИББИЁТ - ТАБОБАТ
:♔ Мyхãммãĝчонĝų ăяčų ♔
Нигина Ниёз.
СУНГИ КУН .
2-китоб.9-кисм.
Онажон, тушингизга кириб, сизни яна безовта килаётганим учун хижолатдаман. Аммо курган-билганларимни сизга айтмай туролмайман.
Маконимни топиб келдим. Марвариду ёкутдан ясалган дарахтлар орасида экан...
Усмир кизлик давримда кандай булган булсам, шундай шух ва кувнокман. Осмонларда учиб, ракс тушгим келади.
Ерда яшаб юрган кезларим уфкни томоша килишни яхши курардим. Айникса, куёш ботаётганини... Кип-кизил, баркашдай куёш, унинг атрофида эса нимтатир пушти рангга чулганган парку, булутлар сузар... Бири кушга, бошка бири айикнинг бошига ухшайди. Парку булутлардан тоглар яралади, водийлар бунёд булар... Мен эсам хаёлан уша пахтадай момик булутлар устида оёк яланг юргим, югургим келарди. Оёкларим булутлар ичига ботиб-ботиб кетарди. Буй-баробар етиб олсангиз янада мазза, булутлар сизни аргамчидай багрида учириб кетади.
Бу ерда хаёлда эмас, унгимда шундай килсам булади. Чиндан хам хаёлимдаги каби самоларга парвоз килиб келдим. Парку булутлар багрида сузиш шундай фарахбахшки...
Онажон, бу ерда гам-ташвишнинг узи йук. Факат согинчу мухаббат бор. Шундан баъзида маъюсланиб коламан. Бу... бошкача согинч. Ундан рохат туясиз. Чунки дилингизда бир истак, орзу пайдо булади. Куп утмай у амалга ошади. Сиз буни биласиз. Шунда юрагингиз ёкимли огриб кетади.
Хуллас, кум-кук дарахтзор ичида, уз оламимда бирсам, атрофдаги осилмачок маржонлар шакирлаб кетди.... Хайрон булиб, уша томонга карадим. Карасам... ишонасизми, кимни курдим, синфдошим Фахриддинни. Дабдурустдан уни таний олмадим. Чунки бу ерда хамма узгаради-да.
Уша кезлари мени сиздан яширган бир сирим бор эди. Мен шу болани пинхона ёктирардим. Урта буй, чузинчок юзли, кошлари чаккасигача келган, чиройли бола эди. Асосийси, у самимий, соддадил ва гузал хулк эгаси булган. Баъзи-баъзида узокдан менга тикилиб турганини пайкаб колар, кейин «галати бола экан-ку» деб куярдим ичимда, килигидан хайрон булиб. Шу сабабли ундан уяладиган, нарирок юрадиган булиб колдим. Зимдан уни кузатар, дарсларда дуруст жавоб килса, гуё узим жавоб килгандай суюнардим. Кейинчалик у хакда уйлайдиган, кайгурадиган булиб колдим.
Бир сафар у укишга янги, чиройли куйлак кийиб келди ва мен томонга сирли-сирли караб куйди. Бу караши билан у «сен учун шундай килдим» деяётганга ухшарди ва узича уялаётгани хам билиниб турарди. Шунда ёкимли бир туйгу танамни камраб олганини хис килдим...
Синфимизда Мирвали деган зуравонимиз буларди, шу уртага тушди-ю, хаммасини бузди.
- Вой-буй, куёв бола буп кептиларми? Нечук бунча «посон» булиб колдингиз? Тинчликми ёки? - деди у хунук иршайиб.
Фахриддин унга бир украйиб каради-ю, жойига бориб утирмокчи булди. Аммо айикдай купол Мирвали унинг йулини тусди.
- Ха, намунча гапиргинг хам келмайди? Усиб колдингми, хезимча! - деди. Фахриддин унинг ёкасига ёпишди. Мирвали эса уни бир уриб кулатди. Оппок охорли куйлаги коп-кора чанг булди.
Мирвали уни масхаралаб кулди. У эса урнидан туриб кийимларини кокди ва мен томонга зимдан караб куйди. Шу тарика уртамизда сирли, пинхоний бир ришта пайдо булди...
Баъзида танаффусда «кас-кас, камина» деган галати уйин уйнардик. Бунда угил-кизлар катор булиб тизилиб утиради-да, уйин бошловчи ховучига тош яшириб, узига шерик излайди. Кулини ковуштириб утирганлар кулига ховучини киритади, аммо тошни бошкаларга сездирмай, танлаганининг ховучига ташлайди. Шундан кейин у баланд овозда:
- Кас-кас камина! - деб чакиради. Тошни олган одам шитоб билан урнидан туриши керак. Агар атрофдагилар буни сезиб колишса уни ушлаб олишади ва тош бошкатдан солинади. Хуллас, yшa сафар у менинг ховучимга тош ташлади. Шундай килишини кунглим сезганди. Бундан бир хурсанд булсам, бир унгайсизланардим. Чунки иккимиз четга утиб, савол уйлашимиз керак эди-да! Кейинги сафар саволга жавоб топган уккувчигина уйин бошкарувчиси булар, ховучга тош ташлаш хукуки унга утарди. Синфимиздаги Доно исмли киз хам Фахриддинни ёктирар экан шекилли, ушанда менга бир чимирилиб караб куйганди.
Хуллас, Фахриддин иккимиз утирганларга савол ташладик. Жавобни Доно топди. Аникроги, жавобни унга Мирвали шипшитиб куйди. Фахриддин иккимиз утирдик. Доно эса мен¬га голибона назар ташлаганча, Фахриддиннинг ховучига тош ташлади... Аммо гап бунда эмас. Фахриддин жуда уктам йигит, менга суюк гаплар гапириб, хеч качон уялтирган эмас. Факат узокдан менга тикилиб карашларини айтмаса...
Кечагидай ёдимда, ушанда янги йил арафаси эди. Хамма катори биз хам байрамга концерт дастури тайёрлагандик. Фах¬риддин иккимиз бошловчи булган ва биргаликда шеърлар ёдлаётгандик.
Дарсдан кейин синфда хаммамиз жам булиб, репетиция кила бошладик. Шунда Фахриддин кулимга кичкина хатча тутказди. Аввалига дастурда айтиладиган бирон-бир шеър булса керак, деб уйладим. Аммо ундаги сатрларни укидиму, ток ургандай бутун баданим жимирлаб кётди. «Эртага репетициядан кейин сени мактаб фойесида кутаман. Сенда гапим бор», дея учта нукта куйилган эди.
Уятдан ва унгайсизликдан кизариб кетдим. Юрагим гуп-гуп урарди, унга карашга ботина олмаётгандим. Бошка томондан, гарчи уни ёктирсам-да, нега менга бунака хат ёзади деб хафа булганман. Бунака нарсаларга хали ёшлик киламиз, деб уйлардим-да! Эртасига аразлаб укишга бормаганим эсим-да. Кейинги кун эса фалокат юз берди... Фахриддиннинг нима демокчи булгани сир булиб колди. Таассуфки, бизнинг шу тахлит бошланган ширин усмирлик мухаббатимиз узокка чузилмади. Фахриддинни машина уриб кетди. Хайдовчиси маст экан, факат уни эмас, йулкачадан кетаётган бошка одамларни хам босиб кетган... Гарчи бу фалокат укишдан кейин юз берган булса-да, ярим соат ичида уни хаммамиз эшитдик. Азасига бутун синф кучиб борганмиз. Бизни куриб хамма йиглагани эсимда... Ушанда узим хам бир ойгача йиглаб юрганман. Нега йиглаётганимни айтишга уялиб, мушукчамни бахона килгандим. Ёдингиздами, ушанда:
- Мушук болага шунча аза! Мен улсам нима киласан, сен киз? - дегандингиз.
- Сиз улмайсиз! - дегандим комил ишонч билан.
- Тентаккина... вакти келиб хамма улади! - дея койиганингизни эслайсизми? Шунда биров айтмабдики, орадан беш йил утиб, узинг уласан демабди. Дунёнинг ишларини курннг, онажон. Аввалбошда уксиндим. Ёшгина, туй-томоша курмай, она сути огзимдан кетмай, касалликдан казо килганим, сизни-да куйдириб кетганим армон булди. Лекин энди афсусланмайман. Бу ахир конуният-ку! Керак шу нарса... Хозир уша йиллари Фахриддинларникида булган киёматни эсласам, галати булиб кетаман. Энди уша дод-додлар гайриоддий нарсадай туюлади.
Уни бу ерда учратаман деб сира уйламагандим. Куриб кузларимга ишонмадим. Иук, у Фахриддин эмасди, унинг аввалгидан-да, мукаммал куриниши эди. Бутун хусни-таровати ила уктамлик билан менинг осмонимга кириб келганди у. Уни тирик, боз устига манавиндай гузал суратда куриб, ичим чикай деди. Чунки уша фалокат юз берган куни унинг юзини хеч кимга курсатишмаган. Кейин билсак, автомобиль халокатида Фахриддиннинг юзлари мажакланиб кетган экан. Шунинг учун аёллар куркмасин деб, майитни хеч кимга курсатмай ювдириб, кафанлаб куйишган. Хатто онаси хам совук дийдорини куролмаган, дейишади. Шунга-да, киёмат булган аза куни... Майли, куйинг, эсламайлик у кунларни. Ана энди каршимда аввалгидан хам гузал сувратда турибди. Харакатлари чаккон, узига ярашган. Хазилкаш, дилкаш... Атрофида хур кизлар парвона. Бу булса мени излаб юрибди экан.
У зилол сувни шалоплатиб ох-охлаб ювинди. Маржон-маржон кумуш сувлар оппок, силлик ёнокларини ювиб тущди. Кейин уткир нигохини менга кадаганча деди:
- Худога шукр-эй, нихоят танидингиз-а?! Качондан бери соядай эргашаман, акалли эслай демайсиз, - деди у таънали охангда. Барибир...галати. Курганимга минг йиллар булиб кет¬ган ва хотирамдан бутунлай фаромуш булган одам билан ма¬навиндай гаплашиб утиришим ажойиб холат. Хатто моддий танамдаги каби у ер-бу еримни чимчилаб куйгим келди. Баайни узимни нима деб оклашни хам билмадим.
- Касаллик холдан тойдирди, - дедим паст товушда. - Ичимни агдар-тунтар килиб юборди. Куп нарса хотирамдан учиб кетган.
- Мен хамми? - деди у кувлик билан.
- Сиз хам! - дедим кулиб. - Ахир сиз учун хаёт уша «кас-кас камина» уйнаган вактларимизда тугаган. Ундан булак нарсани курмадингиз. Мен эсам ёш кетган булсам-да, сиздан купрок яшадим, болалик йилларимдан анча олислаб кетганман.
- - Гули, эсингиздами, янги йил кечасига тайёргарлик килганимиз. Иккимиз бошловчи булгаидик. Ушанда сизга «мактаб фойесида учрашамиз» деб хат бергандим. Жахли чикмасмикан, деб роса куркканман. Эртасига укишга келмадингиз. Хатни кандай кабул килганингнзни хам билолмадим. Шу нарса армон булиб колганди. Кейинги куни фожиа юз бер¬ди. Узи йулдан утаётганимда уша юк машинасига кузим тушганди. Кутурган букадай шиддат билан келаётганди. Даров узимни четга олдим, аммо у худди бизни таъкиб этаётгандай устимизга бостириб келди. Машина зарбидан йикилганим юзларимни босган коп-кора, катак шиналар куз унгимда мухрланиб колган. Бошим кисирлади, каттик огривдан додлашга хам улгурмадим. Шу пайт йулкачадан тураётган ва хайронликда колган бир неча йуловчига кузим тушди. Улар ерда конга беланиб ётган таналарига ачинганча караб туришарди. У кезлари бола эдим, аввалига нима булганига хам тушунолмадим. Шу пайт деворда пайдо булгаи куркинчли, букри чол етовидаги кора-кура шарпалар бир-иккита мархумларни кулидан судраб, ер остига олиб кириб кетишди. Уша мархумлар хам:
- Ёрдам беринг! Ёрдам..., деб бакирганча ерга сингиб йук булдилар. Бу ёкда эса мажакланган таналари колди. Куркиб кетдим. Йул устида яна бир аёл колди.
- Болам, болам бешикда колди! Тезрок боришим керак! Кетишим керак! - дер эди у. Аммо бунинг иложи йуклигини мен хам, у хам билиб турардик. «Нега?» деган саволга эса на унда ва на менда жавоб бор эди. Бир муддат мажакланган танамга караганча котиб колдим. «Йук, у мен булмасам керак?!» деб уйладим аввалига. Чунки уша жасад менга мутлако ухшамасди-да... Бунинг устига хеч каерим огримаётганди. Бирпасда атрофга одам ёгилди. Милиция-ю, «Тез ёрдам» машиналари келди. Жасадим устига оппок чойшаб ёпдилар, унинг устидан кип-кизил кон сизиб чикди. Кейин жасадларимизни кандайдир шифохона «морги»га олиб кетишди.
Бунака жой роса туполон булар экан.
Кош корайиб колганди. Онам хавотир олади деб уйлайман, нукул. Айни чогда онамнинг овкат килаётиб, пиёзни куйдириб юборганини ва бетокат булиб айвонга чикканини кураман. Анави аёл эса боласини уйлайди.
- Бола бешикда колди. Ечиб олишганмикин? Бу ерда хали яна узок коламизми? - унинг саволлари манавиндай ахволимизда галати, гайритабиий эшитилади. Чунки атрофда хамма бетокат, бетизгин, изгийверади. Бир сафар уликхонадаги йул уртасида туриб колибман. Бир барзанги мархум мени туртиб, шифтгача учириб юборса буладими?! Шундагина куш патидай енгил булиб колганимни хис килдим. Ичим зирк этди ва тузатиб булмайдиган, нимадир юз берганини тушундим. Аммо сира-сира улгим келмасди. Ахир ёруг дунёга, ота-она мехрига туймаган эдим. Яна., сизни уйлардим. Гули энди нима килади, дердим. У билан бирга шеърларимни ким айтаркин, деб уйлаганимни эсласам кулгим кистайди. Азага келганингизда хаммангизни курганман. Сиз... жимгина йиглар эдингиз. Куз ёшлар ёнокларингиздан бетухтов окиб тушар, сиз эса уларни артиб улгурмасдингиз.
Сизга... анча пайтгача эргашиб юрганман. Онангизга улган мушугингизни бахона килиб, пинхон йиглаб юрганларингизни хам биламан... Сиз бизнинг юламимизга утган дам эса мен самоларга кетган эдим.
Назаримда бир пайтлар узилиб колган хаётим келган жойидан уланиб кетгандай туюлди. Фахриддинга хаёлчан тикилиб:
- Учрашувга таклиф килиб, нима демокчи эдингиз, ушанда? - деб сурадим. Кейин, у улгач, аразлаб мактабга бормаганим учун роса укинганимни айтдим.
- Ухшамаяпти... Чунки шунча йиллар ичида акалли бир марта булсин, мени эсламадингиз, - деди у. - Агар сизни излаб у ёккача келмаганимда, бир-биримизни умуман учратмасдик балки. Аслида мен шахидлар катори жаннатнинг юкори даражасига кирганман. Бу ёкларга сизни излаб тушгандим.
- Хуллас, уша куни хатни берсамми-бермасамми, у нима деб уйларкин, деб минг хаёлга борганман. Охири бердим. Сизлар угил болалар уртасида кандай гаплар булишини билмайсиз. Мирвали, анави Абдувохид сизга куз тикиб юришарди. Улардан кизганиб... шу ишни килганман. Агар учрашувга рози булган такдирингизда хам тайинли бир гап айтолмасдим. Кинога борсакмикан, паркками, деб роса бо¬шим котганди. Йиглаб, кочиб кетса-чи, деб куркканман. Сизда бошкаларда учрамайдиган нимадир бор, - деди у менга мехр билан тикиларкан. - Аммо бунинг нималигини билмайман. Ханузгача англай олмадим. Фаришта кизлар билан самоларни айланиб келдик. Лекин барибир оханрабодай васлингизга ошикдим.
- Фаришта кизлар билан само кездингизми? Мумкинми шу?
- Нега мумкин булмасин?! - Фахриддин уйланиб турди-да, деди. - Юринг сиз хам...
Кутилмаган таклифдан унгайсизландим.
- Мен уйлабманки, мен...доим шу ерда утиришим керак, деб.
Фахриддин кулди.
- Улиб, жаннатга кириб-да, узгармас экан одам. Бунча содда булмасаигиз, ахир сиз бу ерга банди килинмагансиз-ку, бу жойни куриклаб утирсангиз. Коинот чексиз ва бунда сиз эркин...
- Йул устида, кираверишда бир аёлни куриб эдим. Узига шукр килувчилардан экан. Аввал бир олма дарахти тагида утирибди, сабр килибди. Сабр килгани учун ундан каттарок дарахт тагига кучибди, яна сабр килибди. Энди-да, азим хаёт дарахти тагидан жой олган. Соясига бир каср сигиб кетади. Шунчалар улкан. «Сенинг сабринг хам шу дарахт кабидир» деган нидо келибди... Шохлари куюк, мевасини ётиб еса булар экан.
Фахриддин жилмайди. Гуё хаммасини куриб тургандай деди:
- Бир армони бор экан, уша аёлнинг. Шунинг учун жаннатга киргани омонатдай пойгакдан жой олибди.
Мен ялт этиб унга карадим.
- Омонат... Уша жойи омонатми?
- Жойи эмас, хаёллари... омонат. Севганини излаяпти, буни ссздирмасликка уриняпти... - Фахриддин менга караб жилмайди. - Якинда бир янгилик эшитасиз... - деди у сирли килиб.
- Бупти. Энди тайёргарлигингизни куринг. Менам фаришта кизларни айтиб келаман, - шундай дея Фахриддин гойиб булди.
Мен хам хаёлан оппок парку либосларимни кийдим. Тиллакош такиб, кавсар сувига бокдим. Кулларим билан сувни чайкатиб юборгандим Хамки, оркадан маржон дарахтларининг шикирлагани эшитилди. Уни кимдир «шир-шир» очиб, мен томон келаётганди. «Фаришта кизлар булса керак?» деб уйладим кувониб. Аммо бу фаришталар эмасди. Рупарамда ок либос кийган, нотаниш бир аёл турарди. Унинг чинни мисол оппок ёнокларидан биллур куз ёшлар окиб тушарди... Хайрон булдим. Нахот, жаннатда хам куз ёш тукилса?! Унда... Шу тобда уни кимгадир ухшатдим, аммо дабдурустдан буни илгай олмадим.
- Сизга нима булди? Тинчликми? - капалагим учиб сурадим ундан. Аммо аёл гапириш урнига бош чайкаб йиглай бошлади.
- Сиз мени танимайсиз? - куз ёшларини сидириб деди аёл. - Мен... мен... Азаматжоннинг онасиман!
- Сиз...
- Xаl, мен. Азаматжон мургаклигида вафот этганман. Кейин... эрим уйланган.
- У бир йилча угай онанинг кулида юрди. Уша аёл болали булгач, Азаматни чикиштирмай куйди. Ахийри мехрибонлик уйига топширтириб юборди. Болани Чимкентга обориб адаштириб келишган. Тугридан-тугри топширгани юзлари чидамаган. Баъзида тирикларнинг килаётган ишига вахминг келади. Бу ёкдаги азобларни билмайдилар-да! Шукрки, болам яхши одамларнинг кулида колди. Сиз боламга астойдил оналик килдингиз. Илоё, саодат куринг факат. Аммо хозир... унинг бошига яна бир ташвиш тушиб колди. Болам содда... безорилар уни алдаб, чукур хандакнинг ичига ташлаб кочишди. Чидаб турсанг «птичий торт» ейсан, деб кетишди. Бувимга торт олиб бораман деб хурсанд булганча бу лакма, хандак ичига туша колди. Анавилар «хозир келамиз, бирпас чидаб бер», дейишди-ю, бадар кетишди. Коронги тушиб колди, болам эса халиям хандак ичида утирибди. Унга факат сиз ёрдам бера оласиз. У сизни онам деб уйлайди, гапингизга киради. Бувиси, холаси чакирса-да овоз бермай тим-тирс утирибди, болалигига бориб.
Гап билан булиб осмонга эътибор хам килмабмиз. Шу дам фаришта кизларнинг кунгирокдай овозларидан узимга келдим. Дур-жавохирдан яралгандай латофатли кизлар осмондан тушиб келишмокда эди. Улар орасида Фахриддин хам бор эди. Коп-кора найзадай киприкларини ерга кадаганча у хам фаришталар каби осмонда учаётганди... Аёл хам бир сония ташвишини унутди ва товусдай ранго-ранг патларга чирманган гузал кизларга тикилиб колди. Улар менинг маконимга кундилар. Шундагина уларни якиндан, жуда якиндан курдим. Оппок юзлари олмос каби жилоланиб турарди. Баданларининг латофати шундайки, худди шишадан мой курингани каби устихонлари куринарди. Парку либослари латиф таналарини ураган ва эпкинда хилпираб-хилпираб кетарди. Аёл менга савол назари билан каради.
- Биз... биз... само саёхатига чикмокчи эдик, - Унгайсизланиб жавоб килдим мен.
- Гули, кетдик! - чакирди мени Фахриддин, олдимдаги аёлга парво хам килмай.
- Мен... халиги... Аёл жилмайди.
- Унда бора колинг! - деди у. - Бемаврид келибман. Бу аёл мендан ёрдам сураб келибди. Шунга...
- Унда бориш керак. Унга ёрдам килиш керак... – дейишди фаришта кизлар.
Кейин кандай ногахон пайдо булган булсалар, Кунгирокдай овозлари билан хандон ташлаб кулганча куздан гойиб булишди. Бу холатдан яна хам ажабландим. Аёлга савол назари билан карадим.
- Нега улар бунака бегам. Бировнинг дардига хамдард булишолмайдими?
- Жаннатда кайгу борми? Кайгу булса бу ер жаннат булармиди?! Аслида мен хам сабок оламида колган боламдан хавотир олмаслигим керак. Сабок уз номи билан сабок. У бу йулни босиб утиши керак. Лекин чидолмадим. Ахир мен боламни мургаклигида тарк этганман. Шу боис ришталарни уза олмаяпман. Аслида мантикни улар эмас, мен буздим.
Сабок оламида муаммолар тугамайди. Шу боис у олам билан ришталарни узганлар голиб. Мен эсам...
- Биз... унга ёрдам кила оламизми? Сабок оламига кайта оламизми? - деб сурадим мен. Аёл бош силкиди. Опок ёнокларидан, биллур куз ёшлари окиб тушди...
ЁМОННИНГ БИР КИЛИГИ ОРТИК
Кош корайиб колганди. Хозиргина шу ерда думбиллаб уйнаб юрган боланинг туйкус гойиб булиши бир боласидан айрилиб, дили куйган аёлни гангитиб куйди. Шунда хам Зарофат ая узини кулга олишга, ёмон хаёлларга бормасликка харакат киларди. Боласининг жилмайиб туришлари, митти бармокларини букиб, «беш» олганини намойиш килишлари куз олдидан утаверди. Йук, паркнинг турт томонига утиб излашди, топилмади. Кечки изгирин турди. Шахноза хам узини айбдор хис килаётганди.
- Вой, опа-ей, паркка борамиз демай мен улай?
Зарофат ая узини тутиб туролмади.
- Энди нима киламан? Гулхуморга нима дейман? - аёл чунтагидан даструмол олиб юзига босди..
Шахноза анави саланги, кузи уйноки болаларни хам топиб суриштириб келди. «Биз унака болани танимаймиз», дейишибди.
- Совук турди, юринг уйга, милицияга айтмасак тополмаймиз...
Зарофат ая синглисига мултираб каради.
- Боламни ташлаб кандок кетаман...
- Бу ерда утирганингиздан нима фойда? Коронги тушяпти-ку.
Зарофат ая яна йиглашга тушди.
- Коронгидан куркадиган буп колган. Ахир уни тириклай
кумиб куйишган. Шундан кейин куркиб колган. Утакаси ёрилади энди. Бир узи каерларда тентираб юрганийкин?
- Менимча, у ер-бу ерда уйнаб вакт утганини билмай колган.. Купинча болаларда шунака булади. Кушнимнинг угли эсингиздами? Сиз мехмонга келгандингиз уша куни. Боласи эрталаб соат унда чикиб кетган. Кечки туккиздан утса хамки, кайтмаган. Ушанда уртоги билан Интернет кафега кириб, уйин уйнаб вакт утганини билмай колибди. Факат уйига келадиган битта йулни биларкан. Шу куни трамвай кам булган. Кафедан чикиб, роса трамвай пойлаган, келмаган. Охири шу трамвай йулидан пиёда келган, ярим кечаси. Онаси боласини сог-омон куриб шашкатор йиглаб юборганди.
- Мани болам унака кулоксиз боламас. Биров уни алдаган, шекилли. Йукса, билади, бувиси канчалик хавотир олишини. Сизни йиглатмайман, деб эси кетади, шурликнинг. Вой, Азамат-а, бола-я...
Зарофат ая ноилож уйга кайтди. Шахноза «домком»га кетди. Участка милиционерлари билан яна уша безори болаларнинг уйига боришди. Боланинг ота-онаси хам уни сикувга олибдилар. Аммо у хам кузини лук килиб, «унака болани танимайман», деб туриб олибди.
#СунгиКун