Թոշակի անցած կարոտս հետ ու առաջ է անում ինձանից քեզ տանող ճանապարհին։ Ամենուր ոտնահետքեր են։ Ամբողջ կյանքս ոտնատակ է արել թափառականը, տեղը չնստող, անվերջ դեսուդեն շրջող էդ կարոտը։ Ներսուդուրս է անում տանտիրոջ իրավունքով, որովհետև մեր եղածն իրեն ենք թողել, մենք՝ հեռացել։ Իսկ նա գալիս է քեզ մոտ ու ետ դառնում.

գալիս, քեզ տեսնում ու ետ դառնում. գալիս, քեզ լսում ու ետ դառնում. գալիս, քեզ հետ երբեմն գիշերում ու էլի, էլի պինդ ճակատով ետ դառնում։ Քեզ մոտ ուժեղանում, նորոգվում ու ետ է դառնում։ Թափառական, շրջիկ մեր կարոտը...💙
________________
Լիլի Մկրտչյան