Իսկ դու նրան մի հարցրու` քեզ սիրու՞մ է, թե չէ։ Դա դու ինքդ պիտի զգաս։ Երբ վայրկյաններ առաջ եք բաժանվել ու փողոցի անկյունում կանգնել է, որ տեսնի ինչպես ես տուն մտնում կամ դեռ տուն չմտած` հեռախոսդ զանգում, էլ ի՞նչ հարցնես...

Նրան մի հարցրու` կարոտու՞մ է, թե չէ։ Երբ անձրևի տակ կանգնած սպասում է, որ տանից դուրս գաս ու գոնե մի րոպե քեզ տեսնի կամ երբ ցավեցնելու չափ ամուր է գրկում ու չի ուզում բաց թողնել...
Դու պիտի զգաս` կարո՞ղ է առանց քեզ ապրել, թե չէ։ Երբ քանի ժամ է, ինչ սրճարանում նստած եք արդեն հավաքած սեղանի առաջ ու չեք ուզում դուրս գալ կամ երբ հեռախոսով խոսել վերջացրել եք, բայց խնդրում է չանջատես, որ շունչդ լսելով քնի, էլ ի՞նչ հարցնես...
Սիրո մասին անընդհատ չեն խոսում. մի տեսակ էժանանում է։ Ինքդ պիտի զգաս, տեսնես, հասկանաս։ Հարաբերությունները բառերով չէ, որ ամուր են։ Կյանքն անյքա՜ն կարճ է անիմաստ հարցեր տալու համար...
© Գ. Նավասարդյան
հատված "Ինձ պիոններ չնվիրես" գրքից