Касоне, ки гумон мекунанд ба сабаби тақвои падарашон наҷот меёбанд монанди ин аст, ки бо хӯрдану пушидани падараш ӯ низ сер шавад ва ё ташнагиаш шиканад.

Тақво фарзи айн аст, ки падар наметавонад ба ҷои фарзандаш онро анҷом диҳад. Дар вақти подоши тақво инсон аз бародар, падар, модар ва ҳамсару фарзандаш мегурезад магар аз роҳи шафоат.
Ва инҳо сухани Расули Худоро фаромӯш кардаанд, ки фармудааст: «Доно касест, ки нафси худро поён овард ва барои пас аз маргаш кор кунад. Ва нотавону дармонда касест, ки аз хоҳишҳои нафсонӣ пайрави кунад ва онгоҳ аз
Худо умеди авф дошта бошад»