Qonli

urush
davri edi. Bir askar
do'stini halokat ichida qolganini
ko'rdi. Ular go'yo halokat ichida
qolgan edilar. Askar yugurib
borib komandirga: -O'rtoq
komandir, borib do'stimni olib
kelsam maylimi?- dedi. ''jinni
bo'ldingmi'' degan dayqaradi
kamandir.-borganing bilan
unga yordam bera olmaysan.
Do'sting allaqachon ilma teshik
bo'lib ketgan. Behudaga
hayotingni hatarga
qo'yma.Ammo askar qayta qayta
iltimos qilgach noiloj: -mayli
boraqol, deb ruhsat
berdi.Ishonish qiyin go'yo bir
mo'jiza ro'y bergan edi. Askar
seldek yog'ayotgan olov ichiga
kirib ketdi. Jangohdan do'stini
izlab topdi. Uni ko'tarib oldi va
chopib orqasiga qaytdi.
Birgalikda xafv ozroq joyga
o'tishdi.Komandir qonga
belanganyaradorni muolaja
qilarkan, uni olib kelgan askarga
qarab: -Senga hayotingni
hatarga qo'yma arzimaydi
dimagammidim, do'sting
o'libdi,- dedi. -Yo'q, o'rtoq
komandir mening borganim
arzidi- dedi askar shahd bilan.-
Qanaqasiga arzidi? Bu odamni
joni uzilibdiku axr? - Ha lekin
barbir arzidi. Chunki men
yoniga borganimda haliham
tirik edi. Uning ohirgi so'zlarini
eshitish men uchun katta sharaf
edi...Uning ohirgi so'zlarini
baqirgancha takrorladi: -
KELISHINGNI BILAR
EDIM!!..
7 60 • Ajoyib!