В Прибужье подвели итоги конкурса «Маё Прыбужжа, табой ганаруся!
», который был приурочен к 85-летию со дня образования Брестского района. 🔥В номинации «Стихотворение «Прибужье – моя Родина» в возрастной категории до 18 лет – победитель Ажанилок Анна, учащаяся средней школы п. Мухавец.
Ажанилок Анна, Волынец Павел Иванович, Степанюк Татьяна Васильевна (директор школы п. Мухавец)
Стихотворение «Прыбужская зямля» Ажанилок Анны.
Ёсць куточак зямлі, дзе заўжды табе рады. Тут ты знойдзеш усё: і любоў, і спагаду, І сардэчнасць людзей, спачуванне і клопат, І святло ад бяроз, і бусліны прыветлівы клёкат.
І грыбныя лясы, і туманныя ранкі, Водар спелых чарніц, спевы жвавай заранкі, Хлебны пах каласоў, мітуслівых вавёрак, Гмахі новых дамоў, непрыкметны пагорак.
Тут вясна наступае раней і пазней асыпаюцца клёны, Тут здзіўляе сваім хараством колер ягад рабіны чырвоны. Тут рамонкі міргаюць здалёк, сосны, елкі растуць прывольна, Тут руплівы прыбужскі народ жыве ў радасці і спакойна.
Хвалі Мухаўца рознай парой, плывучы, між сабой размаўляюць. Яны доўга на свеце жывуць, яны многае ўспамінаюць. Не забыць ім тых страшных падзей, слёз людскіх, чорных дзён і варту, Што вяла на расстрэл людзей у мястэчка лясное – Плянту.
Вечна ў памяці будуць жыць, хто любіў не сябе – Айчыну, Хто нябёсаў сінь падарыў і дачцэ, і маці, і сыну. Не забыць ім і светлыя дні, як народ сустракаў Перамогу, Як з гадамі мяняўся край, пракладаліся шчасця дарогі.
Хвалі Мухаўца вольна бягуць, ім яшчэ і той час прыгадаўся, Як у Скоках Нямцэвічаў дом з небыцця паўставаў, адраджаўся. Як накцюрны Орды забыць, Аляксандра III-га словы, Падчас Першай сусветнай вайны як вяліся тут перамовы?
І яшчэ ёсць пра што расказаць хвалям рэчкі маёй хуткаплыннай: Пра пляцоўку цікавую ў нас, што назвалі часу машынай. На чыгунцы прыпынак малы і дубы, што стаяць, як франты. Гэта Дубіца. Іменна тут фільм здымаўся вядомы – “Курсанты”.
Як не ўспомніць Пятра Клімука з дзіўнай вёсачкі Камароўкі І музей, у якім сустракае гасцей знакамітая Тамашоўка. Спадарожнік тут штучны Зямлі, россып кніг пра космас і зоры, Парта школьная, за якой хлопчык марыў узвіцца ў прасторы.
Як жа Мухавец не ўспамінаць? Тут будынак старэнькі паштовы. Ён прыносіў цару і казне немалы прыбытак грашовы. Вёска Кустын… Адсюль Малажай, чалавек з адкрытай душою, Мовазнаўца, што моладзь вяла ў роднай мовы сусвет за сабою.
Вось такі ён, мой край, што так горда Прыбужжам завецца. Край, дзе рэчка Лясная яго абдымае і ўдалеч нясецца, Звон царкоўны з мінулых вякоў, як набат, да ўсіх нас далятае, Ён на добрыя справы, на плён землякоў маіх благаслаўляе.
Хай далей тут бярозы шумяць і мацней гуртуюцца людзі, Шмат прыемных, шчаслівых падзей на зямлі гэтай будзе. Няхай вёсак сузор’е на ёй нас парадуе новым ззяннем, І не згасне ў сэрцах любоў, і не змоўкне ў лясах шчабятанне. 2025 г. (из интернет-сайта "Прибужье сегодня")
Мухавецкая Средняя Школа
:Алла Мельникова (Крац)
В Прибужье подвели итоги конкурса «Маё Прыбужжа, табой ганаруся!
», который был приурочен к 85-летию со дня образования Брестского района.
🔥В номинации «Стихотворение «Прибужье – моя Родина» в возрастной категории до 18 лет – победитель Ажанилок Анна, учащаяся средней школы п. Мухавец.
Ёсць куточак зямлі, дзе заўжды табе рады.
Тут ты знойдзеш усё: і любоў, і спагаду,
І сардэчнасць людзей, спачуванне і клопат,
І святло ад бяроз, і бусліны прыветлівы клёкат.
І грыбныя лясы, і туманныя ранкі,
Водар спелых чарніц, спевы жвавай заранкі,
Хлебны пах каласоў, мітуслівых вавёрак,
Гмахі новых дамоў, непрыкметны пагорак.
Тут вясна наступае раней і пазней асыпаюцца клёны,
Тут здзіўляе сваім хараством колер ягад рабіны чырвоны.
Тут рамонкі міргаюць здалёк, сосны, елкі растуць прывольна,
Тут руплівы прыбужскі народ жыве ў радасці і спакойна.
Хвалі Мухаўца рознай парой, плывучы, між сабой размаўляюць.
Яны доўга на свеце жывуць, яны многае ўспамінаюць.
Не забыць ім тых страшных падзей, слёз людскіх, чорных дзён і варту,
Што вяла на расстрэл людзей у мястэчка лясное – Плянту.
Вечна ў памяці будуць жыць, хто любіў не сябе – Айчыну,
Хто нябёсаў сінь падарыў і дачцэ, і маці, і сыну.
Не забыць ім і светлыя дні, як народ сустракаў Перамогу,
Як з гадамі мяняўся край, пракладаліся шчасця дарогі.
Хвалі Мухаўца вольна бягуць, ім яшчэ і той час прыгадаўся,
Як у Скоках Нямцэвічаў дом з небыцця паўставаў, адраджаўся.
Як накцюрны Орды забыць, Аляксандра III-га словы,
Падчас Першай сусветнай вайны як вяліся тут перамовы?
І яшчэ ёсць пра што расказаць хвалям рэчкі маёй хуткаплыннай:
Пра пляцоўку цікавую ў нас, што назвалі часу машынай.
На чыгунцы прыпынак малы і дубы, што стаяць, як франты.
Гэта Дубіца. Іменна тут фільм здымаўся вядомы – “Курсанты”.
Як не ўспомніць Пятра Клімука з дзіўнай вёсачкі Камароўкі
І музей, у якім сустракае гасцей знакамітая Тамашоўка.
Спадарожнік тут штучны Зямлі, россып кніг пра космас і зоры,
Парта школьная, за якой хлопчык марыў узвіцца ў прасторы.
Як жа Мухавец не ўспамінаць? Тут будынак старэнькі паштовы.
Ён прыносіў цару і казне немалы прыбытак грашовы.
Вёска Кустын… Адсюль Малажай, чалавек з адкрытай душою,
Мовазнаўца, што моладзь вяла ў роднай мовы сусвет за сабою.
Вось такі ён, мой край, што так горда Прыбужжам завецца.
Край, дзе рэчка Лясная яго абдымае і ўдалеч нясецца,
Звон царкоўны з мінулых вякоў, як набат, да ўсіх нас далятае,
Ён на добрыя справы, на плён землякоў маіх благаслаўляе.
Хай далей тут бярозы шумяць і мацней гуртуюцца людзі,
Шмат прыемных, шчаслівых падзей на зямлі гэтай будзе.
Няхай вёсак сузор’е на ёй нас парадуе новым ззяннем,
І не згасне ў сэрцах любоў, і не змоўкне ў лясах шчабятанне.
2025 г.
(из интернет-сайта "Прибужье сегодня")