Har kun boqqa borar edim

ko’rgani uni,
Gulzor aro o’sayotgan nozik
g’unchani.
Iliq shamol yalab o’tar uning
yanog’in,
Asta-sekin hilpiratar nozik
yaprog’in.
Ko’rganda u g’unchani
ko’nglimda quvonch,
Kun sayin oshar menda sevgimga
ishonch.
Bilmam, nimalar bizni yaqin
etardi,
Yulduzlardan yuksakda ko’rardim
seni.
Bir kun bog’dan shu g’unchani
topa olmadim,
Ming afsuski, yorginamni asray
olmadim.
Nahotki, bir begona ko’z nazar
tashladi,
Bu nozik, mayin g’unchamdan
meni ayirdi.
Kim uzdi bu g’unchani shu go’zal
bog’dan,
Ajratib yolg’izimni, ajratib guldan.
Qani endi bu g’uncha? Tunlarim
bedor
Sensiz o’tdi, jonginam, dunyo
menga tor.
Yillar o’tar, to’xtamay izlayman
seni,
O’shal payt ochilmagan nozik
g’unchani.
G’uncha endi ochilib gulga
aylangan,
Har zamonda kaminani esga
olarkan.