Рускажу я вам ны казку,

Кулесь буў я шэ пудпаском,
Эле ж крешечку цымалы —
Тэлушке на ранкі гналы,
На Згуродкувець, на Гірнік,
Мулуко було шоб жірне…
Помню ўсё, нібы тэпэрка,
Шо старей казаў Кушперка:
“Там, дэ заразкі Сварэны,
Тут сэло було ядэне,
І без назвіску, іменя
Жыла разом людэй жменя,
Жылэ дружно і без сваркі,
Хліб дылелы, сала шкварку,
Ну а потым ек бувае
Чорт меж ймі прубігае
І пушла ругня ек вошы
Хто з іх гіршы, хто хурошы…
Біг дывеўся, ны стрымаў,
Руссылеў усіх ек знаў:
Людэй вэтлых ду Вяцёл,
Пусубраў ек у куцёл,
Рады ў Радустуў ідэ,
За субой рудню вядэ,
Ну, а тэ сусід сварлэвы,
Куле надто гунурлевы,
Ду Сварэны гуне свены…”
Так було вуно, чы не,
Алэ ж тут муя рудне,
Мо кулесь й булэ сварлэвы,
Тэпер — надто тэрпелэвы,
Пубужуся, шо тэпэрка,
Шо сварэнэць, то цюкэрка,
Хоць трымае хто сукырку,
Мае розум, знае мірку.
Народ надто процюветы,
Ні дудаты і ні ўднеты.
Ўсек бувало.І макуха.
Жылэ бідно— гулудуха.
Ліс сплаўлелы, лека дралы,
Уднем словом, гурувалы,
Хоць шоб трошкі нышчымноту
Рузугнаты на булоты.
Рузугналы. Пуднялеся,
І жывем ны ек кулеся,
Буду ўсім тэпер казаты:
“Мій народ ны дурнуваты,
Мае хліб, ду хліба ў хаты,
У кулэшнях лагвіцці —
Шо тэ тылько захуціў,
Бэре гострэйкі кулайчык
На лудонь, а ны на пальчык,
Удрыж шперучкі , Прузена,
І пуйідэмо ду рудены,
А рудні, вам ны сказаты,
Ме хоць трохі й дрибнуваты,
Эле ж надто нас бугато,
Шо ны хата, то сымэйка,
Нэбі цилая Злудзейка,
нибы тое жабурэнне
Рузвялося у Сварэнях,
Пу ўсім світы нашы дзіты
Пушлэ ў людэе су Сварэни,
Ек той цэган пу рабрэны,
Хто ў вучобу, хто ў навуку,
А хто мае добры рукі,
Заўжды сіяў і вураў,
Той в Сварэнёх ны прупаў.
Пудывеўся б дзід Пудрачык,
Дэ ву внукув зараз срачык,
Ні за клунею, на ўборы,
Прамо ўхаты, ля куморы,
Ны прустэй нужнек — з вудою,
Поруч — мейся з гулувою,
Вана нібіто б кулодяз,
Во жывэм тэпер, Вулодзя!
Ну, а шэ, наш край вясэлы,
Рідко знаю таке сэла.
Боже, мелэйкі,ядэны,
Як вясілле, чы рудэны,
Пуўсела на ім народу
Бражку хлэбчуць нибы воду.
Я ны бачыў стылько зроду
Рудні блэзкеі пу роду,
Тут сусіды і кумочкі
Кружелеюць каля бочкі,
А музека ек зайграе,
Ныма пісням, танцям краю,
Ду упаду і ду ранку,
Рыжэ, мліе сірбіянка,
Манынаручку ў пудлогу,
Сатаніюць рукі, ногі:
“Руздайся, народ,
Но я ны руздамся,
Хоці і гіршы за вас,
Элэ ж ны пуддамся!”
Шо скажу вам, людэ мелы,
Мій народ ны зачавелы,
Він зусім ны чінуватны,
А пачісны, на ўсё здатны
І ек кажуць біларусы:
“На вялізным, на абрусе,
Сярод роўных зоймем рад,
Маем гонар, свой пасад!”
Владимир КАПУЗА