არ დაბადებულ ბავშვებს...

ეს მოხდა იმ დღეს, იმ წუთს , და იმ წამს...
როდესაც ირგვლივ ქარიშხალი დაქროდა,
ძლიერი ქარი არხევდა ლერწამს,
ზაპხულია არვინ იტყოდა.
აღმოჩდნენ ორივე ერთ ადგილს, ერთ დროს,
გვერდიგვერდ იყო მათი ოთახი,
სიჩუმე ფლობდა იმ გაშლილ კორიდარს,
შიშიც იგრძნობოდა იქვე ცოტათი...
მალევე დაირღვა სიჩუმე ბნელი,
სადაც ორივე ტკივლს მალავდა,
ნელა კვდებოდა სიცოცხლე ძნელი,
ორივე რაღაც ძვირფასს კარგავდა.
ორივე ტიროდა, ორივესს სტკიოდა,
ორივეს თვალებზე ცრემლები სდიოდა.
ორნი იყვნენ, ხმა ერთის ისმოდა,
მეორეს თავისკენ არავინ იხმობდა...
ქალის ყვირილი ამსხვრევდა ფანჯრებს,
ისმოდა: „გთხოვ, იცოცხლე შვილო...“
გვერდით კი ჩვილი ხუჭავდა თვალებს
და არვის ესმოდა : „მაცოცხლეთ კიდო.“
ასე მოთქვავდა ჩვილი, სადმე გაქცევა სურდა,
მოთქვავს მშობიარე ქალიც, შვილის გადარჩენა უნდა.
უცებ რაღცა იგრძნო პაწია ჩვილის გულმა -
მას რაღც ცივი კლავდა, დედა კი იწვა უქმად !
შეშინებულს და დაუცველს მას მოაკითხა სულმა,
გვერადით მშობიარე ქალის მუცლიდან ამოსულმა.
უთხრა : „ მე მაინც ვკვდები, შენ კი იცოცხლო უნდა.
მოდი აქ, ადგილს გაგიცვლი, დედა გამიხარე მუდამ...“
ზევიდან ღიმილით უცქერს თავგანწირული შვილი,
მალე მოევლინა სამყაროს პატარა ,ლამაზი ჩვილი ,
დედა ეფერება, არ იცის რომ მასში სულია სხვისი,
არ იცის, როგორ ტანჯვაში გარდაიცვალა მისი...