каттаю кичик «Хожи бува» дебэъзозлашади. Хушфеъл,такводор инсон. НабиралариРукиябону ва Рохилакизга хажсафаридан яхши ният килибиккита жойнамоз олиб келди.Кизалоклар роса суюнишди.Биринчи куниёк, жойнамозниёзиб, бувижониси ва ойисигатаклидан намоз ýкиганбýлишди.— Намоз хали сизларга фарзэмас, чирокларим.Жойнамозни сандикка солиб,саклаб кýйинглар, вакти келибнамозни бошлайсизлар, —деди Хожи бува.Орадан кýп утмай, Рукиябонукасалликка чалиниб, муолажава дори-дармонлар фойдабермай, ахволи огирлашибколди. Инжикликми,алахсирашми, бир кунисандикдаги жойнамознисýраган эди, кýнгли учун олиббердилар. Жойнамозниушлаганча кýллари калтираб,уни ёзишга уриндию, лекин,мажоли йýк эди. Куни битганэкан, кизалок 7 ёшида хаётданкýз юмди.— Ибодат устида, бошисаждада жон берган солихинсонлар хакида эшитганман.Бу норасира гýдакнинг жониузилаётган пайт кýлижойнамозда колганини кýриб,багрим эзилиб кетди.Кýнглимда армон колди:Маккаи Мукаррамадан нияткилиб келтирган бужойнамозда намоз ýкишмаъсума набирагинамга насибкилмади, — деди Хожи буваюзлари ва соколини кýзёшлари ювиб.Мусибатдаги сабрнинг савобиулуг. Таъзияга келган дýстиХожи бобога таскин берди:— Йигламанг, биродар. Илохи,киёмат кунида набирангизшафоатчи, шу жойнамоз эсаустингизга соябон бýлсин!Жудолик яраси хали битмаганХожи бувани катта набирасиРохила кистаб колди:— Менга жойнамозимни олибберинглар, намозýкимокчиман.— Озрок сабр кил, болажоним.Эндигина тýккиз ёшга тýласан:намозни келаси йил бошласангхам бýлади.Рохила кýнмади, сýзида туриболди:— Сингилчам Рукия менданикки ёш кичик эди, намоз ýкийолмай кетди. Жойнамозниберинглар!Жойнамоз сандикдан олибберилди. Рохила эндибувижониси ýргатгандайнамознинг шартларинибажаришга киришди.— Бобожон, бобожон! — дедибир куни Рохила севинчи ичигасигмай, Рукиябонуни тушимдакýрибман, ажойиб бир богдаюрган эмиш. У бирам гýзал,бирам чиройли гулларни менгатериб берибди.Хожи бува жаннатнингтаърифини сýзлаб, неварасинихушнуд килди.Киссадан хисса шуки, намозниэрта-индин, бир йилдан сýнг,ýгил-кизларини уйлаб-жойлагандан кейин ёкинафакага чиккач ýкирман, дебюрган сиз якинларимга айтарсýзим: FАФЛАТ бизни армон ваандухларга етакламасин! Ахир,умримиз канча вакт колганинихеч биримиз билмаймиз-ку!
ХАММА БИЛИШИ ШАРТ. ХИДОЯТ ОЛЛОХДАН
:М Е Х R I G I Y O H
Махаллада Карим отани
каттаю кичик «Хожи бува» деб
эъзозлашади. Хушфеъл,
такводор инсон. Набиралари
Рукиябону ва Рохилакизга хаж
сафаридан яхши ният килиб
иккита жойнамоз олиб келди.
Кизалоклар роса суюнишди.
Биринчи куниёк, жойнамозни
ёзиб, бувижониси ва ойисига
таклидан намоз ýкиган
бýлишди.
— Намоз хали сизларга фарз
эмас, чирокларим.
Жойнамозни сандикка солиб,
саклаб кýйинглар, вакти келиб
намозни бошлайсизлар, —
деди Хожи бува.
Орадан кýп утмай, Рукиябону
касалликка чалиниб, муолажа
ва дори-дармонлар фойда
бермай, ахволи огирлашиб
колди. Инжикликми,
алахсирашми, бир куни
сандикдаги жойнамозни
сýраган эди, кýнгли учун олиб
бердилар. Жойнамозни
ушлаганча кýллари калтираб,
уни ёзишга уриндию, лекин,
мажоли йýк эди. Куни битган
экан, кизалок 7 ёшида хаётдан
кýз юмди.
— Ибодат устида, боши
саждада жон берган солих
инсонлар хакида эшитганман.
Бу норасира гýдакнинг жони
узилаётган пайт кýли
жойнамозда колганини кýриб,
багрим эзилиб кетди.
Кýнглимда армон колди:
Маккаи Мукаррамадан ният
килиб келтирган бу
жойнамозда намоз ýкиш
маъсума набирагинамга насиб
килмади, — деди Хожи бува
юзлари ва соколини кýз
ёшлари ювиб.
Мусибатдаги сабрнинг савоби
улуг. Таъзияга келган дýсти
Хожи бобога таскин берди:
— Йигламанг, биродар. Илохи,
киёмат кунида набирангиз
шафоатчи, шу жойнамоз эса
устингизга соябон бýлсин!
Жудолик яраси хали битмаган
Хожи бувани катта набираси
Рохила кистаб колди:
— Менга жойнамозимни олиб
беринглар, намоз
ýкимокчиман.
— Озрок сабр кил, болажоним.
Эндигина тýккиз ёшга тýласан:
намозни келаси йил бошласанг
хам бýлади.
Рохила кýнмади, сýзида туриб
олди:
— Сингилчам Рукия мендан
икки ёш кичик эди, намоз ýкий
олмай кетди. Жойнамозни
беринглар!
Жойнамоз сандикдан олиб
берилди. Рохила энди
бувижониси ýргатгандай
намознинг шартларини
бажаришга киришди.
— Бобожон, бобожон! — деди
бир куни Рохила севинчи ичига
сигмай, Рукиябонуни тушимда
кýрибман, ажойиб бир богда
юрган эмиш. У бирам гýзал,
бирам чиройли гулларни менга
териб берибди.
Хожи бува жаннатнинг
таърифини сýзлаб, неварасини
хушнуд килди.
Киссадан хисса шуки, намозни
эрта-индин, бир йилдан сýнг,
ýгил-кизларини уйлаб-
жойлагандан кейин ёки
нафакага чиккач ýкирман, деб
юрган сиз якинларимга айтар
сýзим: FАФЛАТ бизни армон ва
андухларга етакламасин! Ахир,
умримиз канча вакт колганини
хеч биримиз билмаймиз-ку!