თითქოს იყო და თითქოს არც იყო,

ასე იწყება ჩემი ზღაპარი,
სხვისგან რას ვითხოვ, როცა თვითონვე,
ვერსად ვერ ვპოვე თავშესაფარი,
გულში ვიკრავდი ნანატრ ოცნებას,
ცაზე სიყვარულს ხშირად ვხატავდი,
ვისთვისაც ზღაპრულ სახლს ვამზადებდი,
ნატვრასთან ერთად, მასაც, ვკარგავდი
და მეორდება, ახლაც, იგივე,
ისევ ინგრევა რწმენის საყდარი,
გული არ მტკივა, რადგან აღარ მაქვს,
ცრემლიც არ შემრჩა დარდის სადარი,
ისევ გაწვიმდა ჩემს სავალ გზაზე,
სადაც ვერ ვპოვე თავშესაფარი,
იყო თუ არა, მართლა, არ ვიცი,
უკვე წავშალე ჩემი ზღაპარი...