ხანდახან მგონია რომ დედამიწა უკაცრიელი ადგილია,სადაც მხოლოდ მე და მარტოობა დავაბიჯებთ.

მისი ცივი ხელებით ჩემ ხელს ჩაბღაუჭებია არ უნდა რომ სადმე გაუშვას.თითქოს სადმე გაქცევა შეემეძლოს,ჩემი ცხოვრებაც წყვდიადს დაემსგავსა.აღარსად ისმის ჩიტების გალობა,მდინარის ხმაური,ზღვის ტალღების ნაპირთან სჰესკდომის ხმა და აღარც მზის სხივები ჩანს სადმე.სულ მარტო ვარ ყოველ წამს მარტოობის ცივი მარწუხები სხეულსჰი მესობა და მოძრაობის უნარს მაკარგვინებს.ჰმ!გულის ცემაც აღარ მესმის.ნუთუ ჩემი გულიც გააჩერე!მაგრამ ის ხომ მხოლოდ შენთვის ფეთქავდა,მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს ის ფეთქავს თუ არა მაინც შენ გეკუთვნოდა და ახლაც ალბათ შნ გვერდითაა.ცრემლები ისევ ეს მარილიანი წყალი მისველებს სახეს,ჰო ეს წყალია ოღონდ მხოლოდ სხვისთვის,ჩემთვის კი ის დარდი და ნაღველია რომელიც ჯებირებს ანგრევს და ქუთუთოებზე ღვარად ჩამოედინება.თითქოს მდინარე იყო და საკუთარ კალაპოტს ეძებდეს,რათა ზღვისაკენ წასასვლელი გზა იპოვოს,მაგრამ ალბათ ეს გზა უკვე დიდი ხანია იპოვა.მიკვირს კიდეც ზღვა როგორ არ დიდდება.ეს მოგონებები,რატომ არ შეიძლება მათი ამოშლა ასე ხომ უფრო მარტივი იქნებოდა,მაგარმ არა დედამიწა ხომ ჩვენი ტანჯვისთვისაა შექმნილი,მასზე ბედნიერების პოვნა იგივეა,რომ თივის ზვინში დაკარგული ნევსი იპოვო ოდესღაც იგრძნობოდა ეს ბედნიერება,მაგრამ რაც შენ წახვედი მას შემდეგ ყველაფერი გაუფერულდა გაქრა სადღაც სამყაროს კუნჭულში გადაიკარგა და ახლა დავრცჰით მხოლოდ მე და მარტოობა...