Тошойна олдида сочларини тараётган Наргиза ўз аксига термилиб қолди.

Оқ-сариқдан келган қизнинг эгнидаги пушти кўйлаги ўзига ярашган, қадди-қомати келишган эди. Кўзлардаги шўх кулги унинг шаддод ва ўйинқароқ эканини ошкор этарди. Гарчи дугоналари орасида шаддодликда унинг олдига тушадигани бўлмаса-да, Наргиза, ўрни келганда, сипо, ақлли ва сермулоҳаза қизга айланарди.
Юқори синфга ўтгандан бери қанча йигитлар хат ёзмади, дил изҳор қилишмади дейсиз? Лекин қиз буларнинг ҳеч бирига парво қилмади. Тенгқурлари уни «Ниқобли қиз» деб аташарди. Бунинг боиси қизнинг ҳаё либосига буркангани эди.
Мактабни тамомлаган бўлишларига қарамай, улар ҳалиям дугоналар билан йиғилиб туришарди. Учрашув кунлар иссиқ бўлса, қишлоқ боғида, совуқ турса, қизлардан бирортасининг уйида кечарди.
Кунларнинг бирида қизлар яна йиғилишди. Наргиза сал кечикиброқ борди. Дугоналари билан саломлашаркан, қақажон қизлардан бири Наргизага юзланиб, қўшнисиникига меҳмон келганини, у келишган йигит эканини эътироф этди. Қиз ўртоғининг гапларига тушунмади. Чунки қўшнисиникига келган меҳмондан унинг хабари йўқ эди. Қизлардан бири Наргиза ўзини гўлликка солаяпти, деб ўйлаб, унга пичинг қилди:
— Меҳмон йигит ниқобли экан.
Шундан сўнг қизлар бири олиб, бири қўйиб, Наргизанинг қўшнисиникига келган йигит ҳақида гапира кетишди. Дугоналари билан хайрлашгач, Наргиза йўл бўйи уларнинг гапларини ўйлаб келди. Ён қўшнисиникига келган меҳмон юзига қора матодан ниқоб тортиб юрармиш. Фақат кўзлари очиқ экан. Буниси ҳолва, агар сигарет ёки писта учун дўкончага боришини ҳисобга олмасанг, умуман кўчага чиқмасмиш. «Тавба, бунинг менга нима қизиғи бор?» деб ўйлади Наргиза уйига кираркан.
Йигит ҳақида ўйламасликка қанчалик тиришмасин, аммо уни кўриш истаги қизга тинчлик бермай қўйди. У ҳар куни эрталаб ва кечки пайт кўчаларга уйларининг ёнидан ўтган ариқчадан сув олиб сепарди. Оқшом тушай деб қолганига қарамай, у ҳануз атрофга сув сепар ва онда-сонда қўшнининг эшигига қараб қўярди. Қўшни хонадон соҳиби дарвозасидан чиққанини кўриб, унга салом берди. Азбаройи қизиққанидан ниқобли йигит ҳақида сўрамоқчи бўлди-ю, уялиб фикридан қайтди. Шу пайт келишган бир йигит қўшнисининг олдига чиқиб, нималарнидир сўраб, тағин ичкари кириб кетди. Наргиза ҳарчанд унинг юзини кўришга уринмасин, ғира-шира қоронғида кўролмади. Қўшнисининг оиласида бундай бўй-бастли одам йўқлигини ҳисобга олиб, аниқ ташхис қўйди: бу ўша — дугоналарини икки соат жаврашга мажбур қилган ниқобли йигит.
* * *
Дугоналари билан қишлоқ четидаги эски чорбоғда кўришишга келишган Наргиза ойисини огоҳлантириб, йўлга тушди. У кўчага чиқиб, боғ йўлига бурилган маҳали ариқ бўйида эгилиб, қўлларини юваётган нотаниш кимсани кўрди. У юзини қора мато билан ёпиб олган, кўзлари ва пешонаси очиқ эди. Қизнинг оёқларидан мадор кетди. Юраги гупиллаб уриб, аъзойи бадани музлади.
— Яхшимисиз? — деди ҳалиги йигит.
Наргизанинг кўзлари унинг кўзлари билан тўқнаш келди.
— Ниқобли йигит, — шивирлади қизнинг лаблари. Гарчи ўзи истамаса ҳам, дудоқларидан майин оҳангда, аммо эшитиларли даражада яна бир сўз учди: — Яхшимисиз?
Йигитнинг кўзида ним кулги ифодаси аксланди.
Қиз эса манзил сари илдамлади.
Қизлар уни бесабрлик билан кутишаётган экан.
— Намунча, оёғингга хина қўйганмидинг? — пичинг қилди Нилуфар исмли дугонаси.
Бирпасда дугоналарнинг гапига гап уланди. Ҳангома борган сари қизирди. Янги модадаги либослар-у йигитлар ҳам назардан четда қолмади. Кейин... гап ниқобли меҳмонга тақалди.
— У анчадан бери қишлоғимизда юрибди, — деди қизлардан бири.
— Яхши йигитга ўхшайди, — деб пичирлади ниқобли қиз нигоҳларини ердан узмай ва айни лаҳзаларда ҳалигина йигит билан кўришганини ўйлаб, гапида давом этди: — Хушмуомала экан.
Қизлар ўзаро кўз уриштириб, мийиғида кулишди.
— Войбўй, ширинсўз экан, де, — деди Нилуфар қизларга қараб. — Сенга ёқиб қолдими дейман?
— Бу нима деганинг? — асабийлашди ниқобли қиз.
— Мени бир нарса жудаям қизиқтираяпти. Неча ёшда экан-а? — деб сўради Нилуфар дугоналаридан.
— Мени бўлса, юзига нега мато тортиб олгани қизиқтираяпти, — деди Наргиза.
Қиз