Мехоҳӣ ба осонӣ дар вақти Намози Бомдод бархезӣ?

Яке аз донишмандони исломӣ, ки фарзандашро ҳамеша барои хондани Қур'он ва гузоштани Намозҳо дар вақташ ташвиқ мекард.
Боре уро ба наздаш хонд ва гуфт:
Барои ту сире аз асрори сураи Каҳфро мегуям, ки барои аз хоб хестан дар вақти Намози Бомдод ба ту кумак мекунад, ва шарташ ин аст, ки дар вақти хоб рафтан чашмонатро бипушӣ ва ин оятҳоро хонда ба хоб равӣ.
Бо ин ки ҳеҷ ҷои тааҷҷубе дар Қур'он нест боз ҳам фарзанд дар тааҷҷуб афтод ва шаб ҳангоми хоб насиҳати падарашро ба ҷо оварда, он оятҳоро хонда ба хоб рафт.
Ҳамин буд, ки фарзанд ҳангоми Азони Намоз ба осонӣ аз хоб бархост.
Фарзанд шукри чунин неъмати Худоро ба ҷо оварда ба падараш ташаккур гуфт.
Он оятҳои муборак чанд ояти охири сураи Каҳф аст, ки Худованд мефармояд:
ﺑِﺴْــــــــــﻢِ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﺍﻟﺮَّﺣْﻤَﻦِ ﺍﻟﺮَّﺣْﻴﻢ.
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَانَتْ لَهُمْ جَنَّاتُ الْفِرْدَوْسِ نُزُلا.ً
خَالِدِينَ فِيهَا لَا يَبْغُونَ عَنْهَا حِوَلاً.
قُل لَّوْ كَانَ الْبَحْرُ مِدَاداً لِّكَلِمَاتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَن تَنفَدَ كَلِمَاتُ رَبِّي وَلَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَداً.
قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَمَن كَانَ يَرْجُو لِقَاء رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صَالِحاً وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَداً.
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳим.
Иннал лазина аману ва ъамилус солиҳати канат лаҳум Ҷаннатул Фирдавси нузула.
Холидина фиҳа ла ябғуна ъанҳа ҳивала.
Қул лав канал баҳру мидадал ликалимати робби ланафидал баҳру қибла ан танфада калимату робби ва лав ҷи'на бимислиҳи мидада.
Қул иннама ана башарум мислукум йувҳа илайя аннама илаҳукум илаҳув ваҳидун фаман кана ярҷу лиқо' роббиҳи фаляъмал ъамалан солиҳав ва ла юшрик биъибадаҳи роббиҳи аҳада.
(Сураи Каҳф: оятҳои 107-110)