...

ძნელია ,როცა მოგენატრება და მის საფლავთან
აქვითინდები,როცა მისი სხეულის ნაცვლად მიწას ეხუტები,როცა მისი თბილი სუნთქვის ნაცვლად ცივი ქარი დაგიბერავს სასაფლაოზე,როცა მისი ღიმილის მაგივრად ქვიდან მისი სურათი მოჩანს.გუშინ რომ ხლებს გითბობდა, ახლა წევს აქ და სძინავს მდუმარედ მის სხეულს.შენიხელები,ცრემლები,სიტყვები ვეღარ ათბობენ მის სხეულს და გულს.ძნელია როცა მოგენატრება და მისი სხეულის
ნაცვლად ცივ ქვას ჩაეხუტები.მისი ღიმილი
უსასრულო სიცივისგან ,სიშორისგან და
სიბნელისგან გარინდებული სახეზე აქვს მიყინული, თუმცა
სახეს უკვე ვეღარ ხედავ.გვიყვარდეს სიკვდილის მერე გვიანია...
მომენატრე....მომენატრა შენი ხმა,შენი ლპარაკი,შენი
სითბო,შენი სუნი,ღიმილი,სუნთქვა....სუნთქვა
და გულის ფეთქვა კი განსაკუთრებით.იცი ყველაზე
ძალიან შენს საფეთქლებთან მოთამაშე სიცოცხლის ძარღვი
მომენატრა.შენი გაბრაზება მომენატრა...ნეტავი
დაბრუნდებოდე, ერთხელ კიდევ გავიგონებდე შენს ხმას . ძნელია სიყვარული.. ძალიან, ძალიან, ძნელი... შენს გარეშე ცხოვრება კი უფრო და უფრო ძნელი.. მე კი სულ სხვაგვარად წარმომედგინა ყველაფერი, რომ შემეძლოს დროის უკან დაბრუნება, წამს გავყინავდი.. ყველაფერს შევცვლიდი.