ტერენტი გრანელი...

ქარები შენთან,
ქარები შფოთავს.
პოეტის სევდა
მიჰქონდა ყორანს

პოეტის სევდა
მიჰქონდა ყორანს.
ქარები შენთან,
ქარები შფოთავს.

ერთ-ერთი პოეტების შეკრების დროს, ერთმა
პოეტმა, სახელად შალვამ უთხრა ტერენტის, რა არის
ეს, როგორ გაცვია ამხელა პოეტ კაცსო, ტერენტიმ
ლექსად მიუგო..

ბატონო შალვა!
არამც ტუ კაცმა, ბავშმაც კი იცის ჭამა და ჩაცმა,
შენ სიღარიბეს არ იცნობ ალბათ,
რომელიც არის პატარა ჯვარცმა !

გაზაფხულის საღამოა მშვიდი,
ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი.

სული საზღვარს გადასცილდა ფრენით,
ახლაც მახსოვს მისამართი შენი.

ცამდე წვდება ღამეების სიგრძე,
რაღაც დიდი სიხარული ვიგრძენ.

წინ მეშლება სხვა ოცნების არე,
მიწის ცქერით დაიღალა მთვარე.

გაზაფხულის საღამოა მშვიდი,
ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი.

დავალ ქვეყანაზე,როგორც შერისხული,
შენი ზვარაკია, ღმერთო, ჩემი სული.

დავალ ქვეყანაზე,როგორც ბნედიანი,
ღმერთო მაპატიე უქმად ხეტიალი.

დავალ ქვეყანაზე,როგორც გაძარცვული,
ღმერთო,დააჩქარე ჩემი აღსასრული.

მე იმდენად შევეჩვიე სიკვდილს,
რომ აქამდე ცოცხალი ვარ, მიკვირს...
მე იმდენად შევეჩვიე ლანდებს,
მინდა, თოვლშიც მათი კვალი ჩანდეს.
მე იმდენად შევეჩვიე სევდას,
ყველა ლექსი ცრემლით დამისველდა.
მე იმდენად შევეჩვიე ღამეს,
ის სინათლე ვიცი გამაწამებს.
მე იმდენად შევეჩვიე სიკვდილს,
რომ აქამდე ცოცხალი ვარ, მიკვირს...

სადღაც დუმს მთები, სადღაც ნისლია,
ვერ გადვურჩები სულის წვალებას.
მე რომ გაფრენა არ შემიძლია,
ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას.
სადღაც დუმს დილა, სადღაც ძილია,
გზა გაიარეს სადღაც ქალებმა,
ჩემი სხეული რომ დაღლილია,
ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას.
და სადღაც ბაღთან ვიღაც იცდიდა,
და უცბად ზეცა ნახეს თვალებმა,
რომ ვერ შევძელი გასვლა მიწიდან -
ეს უკვე ნიშნავს გ ა რ დ ა ც ვ ა ლ ე ბ ა ს.

რა ვქნა, ისევ სიცოცხლეზე ვდარდობ,
ირგვლივ ისევ მდუმარება დადგა.
მიხარია, რომ დამტოვეს მარტო,
ყველა ერთად რომ წავიდა სადღაც.

რა ვქნა, ისევ შურია და მტრობა,
ალბათ ქარი გადაუვლის მაღლობს.
ასე მარტო მიხარია ყოფნა,
როცა თავს ვგრძნობ მე სიკვდილთან ახლოს.

როგორც ქრისტე, ვიხედები მაღლა,
ალბათ ჩემთვის ამზადებენ კუბოს.
მინდა ფრთები და მიწიდან გასვლა
და გაფრენის სურვილია უფრო.

უფსკრულია და უფსკრულში ვრჩები,
და ახლოა ქარიშხალი ისევ.
სიჩუმეა და ვსაუბრობ ჩემთვის,
მე ვსაუბრობ და კედლები მისმენს.

ახლაც დაჰქრის, არ ეშველა ქარებს
და კიდია შორს მდუმარე ზარი.
მინდა ავდგე, გავიხედო გარეთ
და გავაღო დაკეტილი კარი.

ყრუ ღამეა, მეშინია ოდნავ,
ალბათ მოვა ჯიბგირი ან ქურდი.
ალბათ ცაზე ღრუბელია ცოტა,
ალბათ მოჩანს ვარსკვლავების გუნდი.

ისევ მოდის ჩემს გულიდან წყრომა,
ოდეს წვიმა დაეცემა მინას.
და მე რა ვქნა შეზღუდული რომ ვარ,
რა ვქნა, მეტი გასაქანი მინდა!

იმ ოთახში კვლავ საათი რეკავს
და ეს გული უცნაურად იწვის.
ახლა მინდა, ვარსებობდე ყველგან,
მთელ მსოფლიოს რომ დავიპყრობ, ვიცი!

ღამის ლანდი მე ფანჯრიდან ვნახე,
ღამის ცეცხლი ეკიდება თვალებს.
და ძვირფასო, ჩემს ბრწყინვალე სახელს,
ვგრძობ, მსოფლიო აღიარებს მალე.

რა ვქნა, ისევ სიცოცხლეზე ვდარდობ,
ირგვლივ ისევ მდუმარება დადგა.
მიხარია, რომ დამტოვეს მარტო,
ყველა ერთად რომ წავიდა სადღაც...

ტერენტი გრანელი მუდამ ილტვოდა ისეთი მდგომარეობისკენ, როცა სიტყვა არ ეყოფოდა გრძნობას, ამიტომ წერდა - ”არ არიან სიტყვები გრძნობებისათვის!”