ТАК,ДИРМИКАН....

Бошимдан оғир кунларни ўтказдим. Ўшанда кимдир «ҳаммаси ўткинчи, ўтиб кетади», деса ишонмасдим. Шукрки, ўтиб кетар экан…
Турмуш ўртоғим билан қўшнимиз орқали танишгандик. Тўғрироғи, қўшним уларга мени тавсия қилишган. Ўз навбатида бизга ҳам куёв томонни мақтади. Учрашдик, бир-биримизга маъқул бўлдик ва тўйимиз ўтди. Тўйдан сўнг бир ой ўтар-ўтмас, эримга қизлар қўнғироқ қилишини сезиб қолдим.
— Уйланмасимдан олдин гаплашган қизларим, — дея пинагини бузмай изоҳ берди эрим. — Нега менга уйланмадингиз, дейишяпти…
Бу гапдан сўнг нима дейиш мумкин. Индамадим. Дардим ичимда қолди. У эса аввал бекитиб гаплашган бўлса, энди ёнимда ҳам бемалол ҳиринглашиб ўтирарди. Ўзимни ҳўрланган, ҳақоратланган ҳис қилсам ҳам жанжал қилишга ғурурим йўл қўймасди. Ўзимни бепарво тутишга ҳаракат қиламан. Барибир жаҳлим чиқаётгани, рашк қилаётганим сезилади, шекилли. Эрим асабимга ўйнайди:
— Жаҳл қилманг, яхши қиз. Булар шунчаки телефондаги ўйин.
— Бу ўйин сизга завқ беради. Менга-чи? — чидолмайман охири.
— Сенга дарс беради. Эрингни ҳалиям қизлар севишини биласан…
Бунақа гаплар ва ғиди-биди айтишувлар ўртамизда тез-тез такрорланадиган бўлди. Уйга кетишга, ажрашишга неча бор чоғландим. Аммо бунга кеч эди. Ҳомидорман. Боламни тирик етим қилгим келмас, ҳаммасига чидашга қарор қилгандим. Шунинг учун дардимни қайнонамга айтдим:
— Ўғлингизни уришиб қўйинг. Менинг кўз олдимда қизлар билан гаплашади.
— Ҳеч нарса қилмайди. Эртага болали бўлсин қолиб кетади. Шукр қилинг, сиздан ҳеч нарсани яширмайди. Одамларнинг эрига ўхшаб ортингиздан ҳиёнат қилиб юрмайди. Уники ҳаммаси тилида. Бу гап аввалига жаҳлимни чиқарди. Кейин ўйлаб кўриб, ростдан шукр қилдим: «хотинининг кўзини ўйиб, бошқалар билан юрадиганлар қанча? Менинг эрим фақат телефонда гаплашиб ўтиради. Ҳиёнат қилмайди-ку! Хиёнат қиладиган бўлса, бунақа очиқча гаплашмасди…» Ўзимга берган овунчим узоққа чўзилмади. Ичимда яна гумон бош кўтарди: «Балки, ҳиёнат ҳам қилар. Менинг олдимда шунча, кўздан пана пайтда эса…»
Аммо қўлимдан нима келарди. Сиқила-сиқила, ўғлимни дунёга келтирдим. У соғлом эди. Фақат кўп ўйланиб, яхши емаганим учунми, жуда кичкина ва инжиқ. Тинимсиз йиғларди. Туни билан уни кўндиришга ҳаракат қиламан. Кўтариб силкилайвергандан қўлларим оғриб кетарди. Эримга ялинаман:
— Сиз ҳам озроқ қарашинг.
— Ухлагани қўясанми, йўқми? Ишдан чарчаб келганман, ўзи?
Шу билан тилимни ютаман. Бола билан овора бўлиб унга эътибор қилмас эканман. Қарасам, кўрпанинг тагида телефонда гаплашиб ётади. Ўзимни тутиб туролмадим:
— Мен ҳеч ким эмасдирман! Аммо манов гўдак ўз болангиз-ку! Ё ўша телефондаги одам шунчалик азизми? Инсофингиз борми?
— Инсофим борлиги учун ҳам шу уйда хотиним бўлиб юрибсан! Бўлмаса, аллақачон шу телефондагини олиб келиб олардим…
Бу гап жон-жонимдан ўтиб кетди. Битта болам бўлса катта қилиб оларман, дея тонг отиши билан ота уйимга келдим. Ҳамма гапни онамга айтдим. У киши ҳам ҳеч нарса дея олмади. Қайнонам бизни олиб кетишга икки марта келди. Билдимки, эримнинг биз билан иши йўқ. Хаёлига ҳам келтирмаган. Шунинг учун ажрашишга қатъи қарор қилдим. Албатта, бунинг учун кўпчиликдан гап эшитдим, насиҳатлар қилишди. Гапуқмас, ўжарга ҳам чиқдим. Аммо қароримни ўзгартирмадим. Ўйлаганим, қилаётган ишим тўғри эди, назаримда. Шу билан биз ажрашдик. Икки ой ўтмай, эрим уйланганини эшитиб, нотўғри иш қилмаганимга яна бир карра амин бўлдим. Менга бир нарса алам қиларди: нега у мени бахтсиз қилди? Нима учун болам ҳали отасини яхши танимай туриб, тирик етимга айланди? Бундай қилгунча, бошданоқ ўшанга уйланса бўларди-ку! Менга уйланиш нима учун керак бўлди, унга?
Бу саволларни ҳар куни ўзимга берардим. Албатта, жавоби йўқ, саволлар эди, булар. Болам бир ёшдан ошгунча ўзимни ўзим еб битирдим. Ахир мен турмушга чиқиб бир йил ҳам яшамадим. Йигирмага кирмай эридан ажрашган аёлга айландим. Энди тақдирим нима бўлади? Кўп ўйланганимдан паришон, одамови бўлиб қолганим учун уйдагилар хавотирга туша бошлашди.
— Болангга онанг қарайди. Сен бирорта ўқишга кир, овунасан, — деди бир куни дадам.
— Шу пайтда қандай ўқиш бор экан? — ажабланди онам.
— Курслар бор-ку! Ҳунар ўргангани яхши эмасми?
Бу фикр онамга ҳам ёқиб тушди. Шаҳар марказига ҳафтада икки бор қатнаб тикувчилик ва компьютердан дарс ола бошладим. Компьютер ўргатадиган ўқитувчимиз ёш ва жуда шўх эди. Биринчи дарсданоқ менга лақаб қўйди:
— Дарсимда Қовоқарилар бўлса, ўтолмайман.
— Қанақа қовоқари?
— Қани? — чуғурлашди ўқувчилар.
Фақат мен жим ўтирардим. У эса ҳеч ўйлаб ўтирмай менга имо қилди. Ҳамма менга ялт этиб қарагани учун қизариб кетдим.
— Қовоқарилар Асаларига айланса, дарс бошлаймиз.
У шундай дея стулини доскага буриб, тескари ўтириб олди. Яна ҳамма менга қаради. Нима қилишни билмасдим. Охири ноилож дедим:
— Менга парво қилмай дарс ўтаверинг. Асли шунақаман!
У терс ўтирган кўйи деди:
— Қовоқари ғўнғиллаяптими?
— Ҳаммани ўзига қаратишни яхши кўрадиганларни жиним суймайди, — деди мендан олдинда ўтирган қиз эшиттириб.
Асабларим чарчаган эмасми, бақириб юбордим:
— Сен мени ўзига қаратиш учун шунақа ўтирибди, деб ўйлаяпсанми? Мен ҳақимда яна нима биласан? Мен кўрганларимни сен кўрсанг, ўзингни ўлдирган бўлардинг!
Ортиқ чидолмадим. Йиғлаб дарсдан чиқиб кетдим. Шундан сўнг бу дарсга кирмайдиган бўлдим. Фақат тикувчиликни ўрганардим. Сезардимки, ҳалиги ўқитувчи йигит мени кузатарди. Бир куни уйимизгача кузатиб келганини сездим. Одамлар олдида гап-сўзга қолмай дея, эртасигаёқ ёнига бордим:
— Мени кузатишни бас қилинг. Гап-сўзга қолишни истамайман.
— Нега дарсга кирмаяпсиз?
— Керак эмас!
— Аммо дадангиз уч ойлик пулини тўлаган.
— Ҳечқиси йўқ.
— Нега бунча ғамгинсиз?
— Сизга нима? Бошқа мен билан ишингиз бўлмасин!
— Бўлади! То сиз дарсга келмагунингизгача, дарсимда кулиб ўтирмагунингизгача бўлади!
Ортиқ уни эшитмадим. Аммо тинч қўядиганга ўхшамасди. Ўқув маркази директорига айтибди, шекилли мени чақиртирди:
— Нега компьютер дарсига кирмаяпсиз? Пулини тўлаган бўлсангиз. Бугундан киринг. Ё ўқитувчимиз ёқмадими?
— Йўқ. Вақтим бўлмаганди. Бугундан кираман.
Ҳамманинг диққатини тортмай, дея дарсга қатнай бошладим. У ҳар бир дарсни қизиқарли ўтар, кулдиришга, кайфиятимизни кўтаришга ҳаракат қиларди. Менинг кўнглимга қил сиғмагани учун ҳам бепарво эдим. Кейин эса унинг дарсида ўтирган чоғимда қўл телефонимга латифалар келадиган бўлди. Рақам чиқмас, «internet» деган ёзув билан келарди. Телефон компаниясидан келаётгандир, деб уйладим. Бир куни жуда қизиқ латифа келди:
«Оловуддин сеҳрли чироқни бир ишқалабди, икки ишқалабди: жин чиқмабди. Учинчи марта ишқалаган экан ёзув чиқибди:
— Made in China.»
Буни ўқиб кулиб юбордим. Сал ўтмай яна хабар келди:
«Чиройли жилмаяр экансиз. Доим кулиб юринг, сизга ярашаркан…»
Қўрқиб кетдим. Бу қанақаси бўлди. Кимдир мени кузатиб турибдими? Атрофга алангладим. Унинг нигоҳлари менда эди. Нима қилишни билмай қовоғимни осиб, экранга термулдим. Яна хабар келди: «Қовоқари!»
У юборяпти! Лекин қандай қилиб? Рақамимни қаердан олган? Шундан сўнг телефонимни ўчириб қўядиган бўлдим. Аммо барибир у мени кулдириш йўлини топди. Компьютеримга сет орқли латифа юбора бошлади. Чидолмадим. Дарсдан сўнг ҳамма кетса ҳам ўтиравердим.
— Тинчликми? — деди у жилмайиб.
— Мен сиздан сўрамоқчи эдим?
— Нимани?
— Асабимга тегманг! Нега бунақа қиляпсиз?
— Бировни хурсанд қилишга уриниш асабга тегишини энди кўряпман!
— Мен хурсандман! Ғам чекмай қўя қолинг! Жимгина дарсингизни ўтинг, шунда хурсанд бўламан.
— Сиз хафа ўтирсангиз мен дарс ўтолмайман.
— Бўлмаса, бошқа ўқитувчидан дарс оламан.
— Йўқ, фақат мен ўқитаман, сизни!
— Мен билан ўйин ўйнаманг! Тоқатим йўқ.
— Сиз ҳақингизда ҳамма нарсани биламан.
— Билган бўлсангиз бўлди, тинч қўйинг!
— Қўлимдан келмайди.
Амаллаб унга парво қилмасликка уриниб ўқишни битирдим. Хабар жўнатаверганидан сўнг, телефон рақамимни ҳам ўзгартирдим. Уйда тикувчилик қилдим. Мактабда компьтер тўгараги очиб анча овундим. Бу орада уйга совчилар кела бошлади. Биз яхши танимайдиган жойдан. — Бир оғзим куйди. Энди куйишни истамайман, — дедим онамга.
Келган аёл эса «ёшлар учрашиб кўрсин», деб қўймади.
— Бир кўр. Булар ҳам умид билан келган, — онам ҳам улар томон.
Кайфиятсиз йўлга тушдим. Тайинланган жойда бир йигит тескари қараб турарди. Шарпамни сези шекилли, деди:
— Қовоқари бўлиб келдингизми, Асалари?
Қотиб қолдим. У ҳамон мени ҳолу жонимга қўймайди. Мен ҳам борган сари унга боғланиб қоляпман. Аммо, қўрқув мени тахликага солади. Эх-х, нима килсам экан... Менга маслаҳат беринг.
Тамом.....
(Муаллиф М.Юнусовна)