27 окт 2014
➳♥➳ Սերգեյ Եսենին Ես հիշում եմ
Անգինս,թախիծով մի անանց
Հիշում եմ ես փայլը մազերիդ,
Ինձ համար դժվար էր չափազանց
Թողնել ու հեռանալ քեզանից:
Գիշերներն եմ հիշում ես աշնան,
Կեչի ծառն ու շրշյունն ստվերի...
Ասենք թե կարճ էին օրերն այն,
Երկար էր լուսնի լույսն ավելի :
Հիշում եմ,դու ասում էիր ինձ.
«Կգնան տարիներն այս անդարձ,
Կգտնես,կսիրես ուրիշին
Եվ ինձ էլ չես հիշի ,իմ սիրած»:
Եվ այսօր ծաղկավառ,գեղատես
Լորենին հիշեցրեց ինձ կրկին,
Թե ինչ-որ քնքշությամբ էի ես
Ծաղիկներ շաղ տալիս իմ գլխին:
Եվ սիրտս ,որ ջերմ է և արթուն,
Ուրիշին սիրելով խորապես,
Ինչպես մի սիրելի պատմություն
Նրա հետ հիշում է նաև քեզ:
Այրունոտվեն իմ շուրթերը թող:
Պաղ կյանքի հետ չի ներդաշնակվում
Սրտիս կրակը բոցկլտացող:
Ուրախ մարդկանց մեջ,քեֆերում ջերմ,
Շուռ տված թասը մեզ համար չէ:
Բարեկամուհիս,հասկացիր դու,
Վաղանցիկ է շատ կյանքը մարդու:
Խաղաղ հայացքով նայիր ու տես.
Խոնավ մշուշով պատած ահա
Լուսինը,դեղին ագռավի պես,
Պտույտ է գալիս երկրի վրա:
Ես այդ եմ ուզում:Համբուրիր դու:
Էլ բան չի մնում իմ փուչ կյանքից:
Մահվանս հոտն է առել անշուշտ
Լուսին-ագռավը իր բարձրունքից:
Թառամում են իմ ուժերն այսպես:
Մեռնել՝ուրեմն մեռիր անցիր:
Մինչև վախճանս կուզեի ես
Համբուրել շուրթերն իմ սիրածի,
Որպեսզի նիրհի մեջ կապուտակ,
Թխենիների սոսափի մեջ,
Թխենիների ստվերի տակ
Ձայնս միշտ հնչեր.«Քոնն եմ անվերջ»:
Որպեսզի լույսը չխավարի
Էլ թասի վրա նվիրական,
Խմիր ու երգիր,մտերմուհիս,
Կյանքը տրվում է լոկ մի անգամ:
Մտահան եղավ հեռուն հայրենի:
Ես սեր եմ երգում առաջին անգամ
Եվ սկանդալն եմ թողնում վայրենի:
Կնասեր էի չափից ավել,
Ես ամբողջովին՝ լքված մի այգի,
Չեմ սիրում արդեն խմել ու պարել
Եվ կյանքս վատնել առանց արդյունքի:
Ես կուզենայի միայն քեզ նայել,
Նայել աչքերիդ ոսկեգույն մուժին,
Որ, չսիրելով անցյալս անվայել,
Չկարենայիր սիրել ուրիշին:
Իրանդ քնքուշ,թեթև է այնքան...
Թե իմանայիր դու սրտով համառ՝
Ինչպե՜ս կարող է սիրել սրիկան,
Ինչպե՜ս կարող է նա լինել խոնարհ:
Կմոռանայի պանդոկը հավետ
Եվ մնաս բարով կասեի երգին,
Միայն բռնեի ձեռքդ քնքշավետ
Եվ փայփայեի մազերդ ոսկի:
Կհետևեի քեզ ամբողջ կյանքում,
Օտար կողմերում ,հողում հայրենի...
Առաջին անգամ ես սեր եմ երգում
Եվ սկանդալը թողնում վայրենի:
Մատները դնել բերանն ու սուլել,
Վաղու՜ց է այն վատ փառքը տարածվել,
Թե կռվարար ու ցոփ եմ դառել:
Ի՞ նչ ծիծաղելի կուրուստ ու արցունք...
Նման կուրուստներ շատ կան աշխարհում,
Ամոթ է ,որ ես պաշտել եմ աստծուն,
Ծանր է ,որ նրան էլ չեմ վստահում:
Օ՜, իմ ցնորքներ հեռու,ոսկեղեն,
Որ բզկտվեցիք օրերի ճանկում,
Ես հենց կռվարար ու ցոփ եմ եղել՝
Որ ավելի վառ բոցկլտամ կյանքում:
Օ՜,բանաստեղծի անիծյալ կոչում:
Սրտերը շոյել ու հոգին հանել,
Ինչպե՜ս էի ես,հիմա՜րըս,տենչում-
Սև գորտն ու ճերմակ վարդը նշանել...
Ի՜նչ փույթ,թե գլուխ չեկան այս կյանքում
Իմ պատանության տենչերն աննման,
Եթե հրեշտակ չապրեր իմ հոգում,
Դժվար բույն դներ այնտեղ սատանան:
...Հենց այդ նույն պղտոր հաճույքի մեղքով,
Բռնելով ուղին հանդերձյալ կյանքի,
Ուզում եմ դիմել ես աղերսանքով
Նրանց,որ պիտի լինեն իմ կողքին,
Որ մեղքի համար այն յոթնապատիկ,
Որով պղծվել է աշխարհում հոգիս,
Ինձ հագցնեին ռուսական շապիկ
Եվ սրբապատկե՜ր դնեին կողքիս:
Ողջը ծխի պես քամին կտանի:
Ես՝ արդեն պատված խամրումի ոսկով,
Էլ չե՜մ լինելու երբեք պատանի:
Հիմա այլևըս այնպես չես խփի,
Այնպես չես զարկի,սիրտ իմ ցրտահար,
Կեչու շոր հագած հողն էլ չի խաբի,
Որ ոտաբոբիկ շրջեմ անդադար:
Թափառման ոգի,բոցով քո,նայի՜ր,
Գնալով շուրթըս սակավ ես վառում:
Օ,իմ թարմությո՜ւն, առավոտային,
Աչքերի մոլուցք,հույզի վարարում:
Իմ իղձերի մեջ ժլատ եմ դարձել,
Թե՞ եղել ես,կյանք, դու միայն երազ:
Գարնան մի զնգուն առավոտ կարծես
Կարմիր նժույգով սլացա վռազ:
Կյանքում բոլորըս,բոլո՜րըս ենք անցվոր,
Պղինձ սաղարթն է թղկուց վար ընկնում...
Թող օրհնյալ լինի այն ամենը,որ
Գալիս է, ծաղկում ու մեռնում գնում: