Вячор

празрысты…

Аакно расчынена.
Празрысты
вечар.
Сумую я… адзін.
Міжволі
згадваецца стрэча
на звузлаванні
нітачак сцяжын…

Прачулі
кожнай клетачкай
тады мы:
не нас
празрысты вечар
зваў злучыць.
З сябе мы выціскалі
словы драцяныя,
абы…
Абы нам толькі
гаварыць…

…Гадоў, рубцоў —
тугая кайстра
за плячыма…
Свет,
з глузду з’ехаўшы,
у вір ляціць…

Спаткацца б нам…
Няхай,
як пілігрымы,
Прачула б ты,
як без цябе
балюча жыць…

©Антон Піліпчык.

"ПАСЯДЗЕЎКІ"

Аn ТОNIO

Вячор

Комментарии