Инсон йўқотмагунича

қадрлашни, кеч қолмагунигач
шошилишни ўйламас экан...
Мубина билан севишиб
турмуш қурмаганмиз,
оиламдагилар қистови билан уйлангандим, ақл фаросатда
тенги йўқ, оқила аёлим билан
айрилишимизга аслида ўзим
айбдорман.... Шунча йил
яшабмизу унга бир оғиз ширин
гапирмабман ҳам, мехрли кўзимни, ширин сўзимни
кутганча қолди... Ойим
келинларини яхши кўрсаларда
жуда қаттиқ қўл қайнона
эдилар, фарзанд бўлавермагач
эса мунсабатлари анча сўвий бошлади. Тинмай Мубинани
айиблайдиган бўлдилар.
Шуларга қарамасдан Мубина
келинлик вазифасини аъло
даражада бажарар эди...
Кечалари жойнамоз устида йиғлаб дуолар қиларди,
Оллоҳдан фарзанд сўрарди…
Буларни кўра била туриб ҳам
ундан меҳримни
қизғандим,айшу ишрат, иш,
дўстларимдан ортмадим.... Даволаниш мақсадида бир
неча маротаба докторларга
мурожаат қилдик, бормаган
табибимиз қолмади… Онам
ҳай-ҳайлашимга қарамасдан
домлага ўқитиб ҳам кўрдилар… Пешонада бор
эканда шу кунлар ҳам…
Фарзандсизлик тақдирига тан
бериш ҳақида ўйлаб
қолардим баъзида… Негадир
кундан кунга аёлимдан кўнглим совий бошлади…
Аслида бирор нуқсонсиз келин
ва ажойиб жуфти ҳалол
бўлсада негадир менинг
наздимда “туғмас” аёл
сифатида жуда ҳунук кўринар эди… Дўстларимнинг “қўй шу
аёлни, бошқа “онаси
ўпмагани”га уйланиб оласан”
деган қистовлари сабаблими,
баттар шайтон вас-васасига
тушиб борар эдим. Одамни нафси ёмон бўлар
экан,ишхонамиздаги бир аёлга
ўралашиб қолдим... Эндиликда
менга барчаси аҳамияциз эди.
Чунки ҳақиқий баҳтимни шу
аёл билан топгандай эдим… Аёлимдан яширмадим ҳам.
Ҳаммасини сезиб ичи
узилаётганини билиб турсамда
бунга эътибор ҳам қилмасдим.
Ҳаммаси шундан бошланди.
Ҳалигача афсусланаман. “Мазам бўлмаябди, Рустам
ака” дейди, анча вақт
ҳолсизликдан азият чекди …
Докторга бор” дедим энсам
қотиб. ”Сен билан докторма
доктор юришга вақтим борми мени” дея вақтимни ҳам
аядим … Афсус… Мен учун
арзимагандай туюлган шу бир
кунни ўтказиб юборганимда
эди... Тушлик вақтида
тинимсиз жиринглаётган телефонга эринибгина
қарадим, ойим эканлар… -
Лаббай ойи? - Ўғлим,
қаердасан тез етиб кел…
Ҳотинингни мазаси қочиб
қолди. Ҳозир марказий шифонодамиз… Шошиб
қолдим. Ярим соатда айтилган
жойда бўлдим... Докторнинг
гапларидан ичим узилди.
Аёлимнинг кам қонлик дарди
сабабли анча ҳолсизланганлигини буни
устига қон босими бирдан
кўтарилиб кетиши натижасида
ҳушини йўқотганини айтди.
“Ишқилиб тузалиб
кецинда”деб ҳаёлимда ўтказаман… Лекин афсуски
умидларим пучга чиқди… -
Бандачилик ука… Кўз олдим
қоронғулашиб кетди…Лекин,
лекин… ҳаёлимга келган гапни
талаффуз қилишга тилим лол эди… Шунча йил мен билан
елкадош бўлган инсон… бугун
афсуски мени ташлаб
кетганди. Докторнинг
гапларини эшитмас эдим. -
Афсус, айбга буюрмайсизлар… Қўлимиздан келга барча ишни
қилдик. Айтганча ҳабарингиз
бўлгани яхши,аёлингизни 2
ойлик ҳомиласи ҳам бўлган
экан… Шифокорнинг энг
сўнгида айтган гапларидан дунё кўзимга қоронғу бўлиб
кетди…Ўзимни тинмай
айблайман… Қанчалар
разилман, қанчалар
золимман?!