Ո՜վ լռած ազգեր, նզովում եմ ձեզ: Ոչ մի ազգի մահ ես չեմ ուզենա, Եթե նա Հայոց մահը չուզենա: Օհ, քրիստոնյա անՀիսուս ազգեր, Ամոթ ձեզ: Ամոթ, որ քար լռեցիք Ու լռում եք դեռ՝ իբրև անծանոթ: Դուք սուտ քուն տված աղվեսի հոտի նման էիք լուռ, Երբ թրատվում էր իմ ժողովուրդը: Էլ ո՞ւր է մարդը՝ այն էլ ստեղծված Աստծո պատկերով: Ով լիրբ լռություն, որ լռում ես դեռ, Հյուսիսն՝ իր հավերժ սառույցների պես, Հարավն՝ իր լուսնի մահիկի նման, Արևելքն՝ ինչպես իր ծուխը ղեյլանի, Արևմուտքն՝ ինչպես պոռնիկ անսահման: Այնինչ, ով աշխարհ, թե քո լրբենի այս չորս բերանով Գոռայիր մի հեղ, Պատյան կփախչեր սուրը սուլթանի, Չէր հորդա այսքան արյուն խելահեղ: Ով ժանտ մարդկություն, վիշապ օձաքիստ, Դահիճ լռություն, քած դու անտարբեր, Ո՞նց էիր հացդ կուլ տալիս հանգիստ, Երբ մի ողջ ազգ էր գլխատվում անտեր:
Ոչ մի ազգի մահ ես չեմ ուզենա,
Եթե նա Հայոց մահը չուզենա:
Օհ, քրիստոնյա անՀիսուս ազգեր,
Ամոթ ձեզ:
Ամոթ, որ քար լռեցիք
Ու լռում եք դեռ՝ իբրև անծանոթ:
Դուք սուտ քուն տված աղվեսի հոտի նման էիք լուռ,
Երբ թրատվում էր իմ ժողովուրդը:
Էլ ո՞ւր է մարդը՝ այն էլ ստեղծված
Աստծո պատկերով:
Ով լիրբ լռություն, որ լռում ես դեռ,
Հյուսիսն՝ իր հավերժ սառույցների պես,
Հարավն՝ իր լուսնի մահիկի նման,
Արևելքն՝ ինչպես իր ծուխը ղեյլանի,
Արևմուտքն՝ ինչպես պոռնիկ անսահման:
Այնինչ, ով աշխարհ, թե քո լրբենի այս չորս բերանով
Գոռայիր մի հեղ,
Պատյան կփախչեր սուրը սուլթանի,
Չէր հորդա այսքան արյուն խելահեղ:
Ով ժանտ մարդկություն, վիշապ օձաքիստ,
Դահիճ լռություն, քած դու անտարբեր,
Ո՞նց էիր հացդ կուլ տալիս հանգիստ,
Երբ մի ողջ ազգ էր գլխատվում անտեր:
Հովհաննես Շիրազ