Падаре бо писаре гуфт

ба кахр, ки ту одам
нашуди чони падар. Хайфи он умр ки
ай бесару по, дар рахи тарбиятат
кардам сар. Дили фарзанд аз ин гап
шикаст, бе хабар аз падараш кард сафар. Ранч бисёр кашиду пас аз он,
зиндаги гашт ба комаш чу шакар.
Окибат шухрату болои ёфт, хокими
шахр шуду сохибзан. Чанд рузе
гузашту пас аз он, амр фармуд ба
эхзои падар. Падараш омада аз рохи дароз, назди хоким шуду бишнохт
писар. Писар аз ғояти худхохиву
кибр, назар афканд ба саропои падар.
Гуфт- гуфтики ту одам нашави, ту
кунун хашмату чохам бинигар. Пир
хандиду сараш дод такон, гуфт ин нукта бурун шуд аз дар. Ман
нагуфтам ки ту хоким нашави,
гуфтам одам нашави чони падар!