როგორ იხსნებაო

სიყვარული?
აბა მე რავიი...
რამდენი კაცია ,იმდენი ახნა
აქვს.
არიან ერთნი,რომ
პაემანზე მიდიან,იებით ხელში.
აჩუქებენ ყვავილებს,
აკოცებენ ლოყაზე
და ჩურჩულით ეტყვიან-
მიყვარხარ.
არის მეორე:
შეკრებენ თავებს და ძმაკაცებს,
ისრიალებენ სადარბაზოსთან
და მშრალ ასფალტებს
დაასველებენ
ამოკაწურული სიტყვით-
"მიყვარხარ".
სერენადებით თუ რაღაც
მსგავსით,
დაუბზარავენ ფანჯრებს წამწამებს.
გადმოხედავენ ადრესატები,
და მიყვარხარზე ,ერთ სიტყვას
-"მეც"
გადმოუგდებენ სართულებიდან.
არის მესამე:
თვითონ ხტებიან სართულებიდან
და ტოვებენ მაგიდაზე
წერილს,
სადაც გკრული ხელით წერია:
ვერ შეგიფერე,
ვერასოდეს ვიქნებით ერთად,
მაპატიე,
მშვიდობით.
ამ წერილს ყოველთვის ახლავს
სინანულის წერტილად
ცრემლი.
არის მეოთხეც-
როგორივ მე ვარ.
შემიძლია,არასოდეს გითხრა
"მიყვარხარ"
რადგან ჩემს თვალებს,
შეუძლიათ იყვირონ ყველაზე მეტად,
როცა გხედავენ.
რადგან ჩემს დუმილს შეუძლია,
მილიონ "მიყვარხარ"-ზე
მეტი ილაპარაკოს.
რამეთუ ქვეყნად არის ისეთი,რაც არ იხსნება,
და უნდა იგრძნო
სიყვარულია.