გადავიხვეწეთ უცხო მიწაზე,

და ვჭკნებით, როგორც უწყლოდ ვარდები.
მოვწყდით მშობლიურ მიწას და ოჯახს, გამოვიხურეთ სახლის კარები, გულის ნაწილი შვილებთან დაგვრჩა, ცრემლით გვევსება დღემდე თვალები.
ვინაც შვილების დასაპურებლად, არ შევუშინდით არც გზას, არც ავდარს, უცხო ენაზეც ავლაპარაკდით, მასწავლებელი თუმცა არც გვყავდა.
გაჭირვებას თუ მიჩვენებ, უთქვამთ... და ჩვენც გაქცევით ვუშველეთ თავებს, აქ წამოსვლამდე, ვინ შეგვეკითხა, როგორ ცხოვრობთო, თუ გიჭირთ რამე?
ზოგს თუ იოლი ერგო ცხოვრება რაც არ იციან, ჭორს ნუ ხლართავენ, არვის ვუსურვებ ეს გამოსცადოს, ნურც აგდებულად ნუ მოგვმართავენ,
ვის რას ვუშავებთ, ნუთუ არ კმარა, ეს ნაღველი და ეს ნოსტალგია, ნუთუ გვჯობია ის, ვინც იქ დარჩა, არას აკეთებს,არც ვის არგია,
ჩვენ თუ სიცოცხლის ლამაზი წლები, სხვათა მოხუცებს აქ შევალიეთ, და უამრავმა მშობლები მისი , ბოლო გზაზეც კი ვერ გააცილეს..
როგორც ჩიტები გალიებში ვართ, ოღონდ სიმღერა ვერც კი გვითქვია, ჩვენი ქართული, როგორც ლოცვები, გულში ჩურჩულით წარმოგვითქვია.
ემიგრანტებო უნდა გავუძლოთ, თუმც გული სევდით დაგვმძიმებია, მხოლოდ უფალმა ჩვენმა თუ იცის, რამდენი ღამე არ გვძინებია,
იცის მან ყველა ჩვენი ნაბიჯი,
დაგვიცავს თუკი გაგვიჭირდება , ალბათ დადგება ის ნანატრი დღეც, ჩვენი ქვეყანა კვლავ გაბრწყინდება,
მაშინ ჩვენთვისაც გაზაფხულდება, და გამოჩნდება დაბრუნების გზა პირჯვარს გადვიწერთ ნაჯაფ ხელებით, შინ დაბრუნება რომ კვლავ გვეღირსა.
ნუ დაღონდებით, გულს ნუ გაიტეხთ, ჩვენ ხომ ალალი შრომით ვარსებობთ, იმის გჯეროდეთ, რომ დასაკარგი,
შვილი არა ყავს ჩვენს საქართველოს.