ყინვის სამოსით ჩემო კარგო შენ შეიმოსე...

მე კიდევ შენში, მზეს ვხედავდი, მე რომ მათბობდა...რა ვქნა ძვირფასო, ვგრძნობ შენი გული,
მე არ მეკუთვნის და ამიტომაც, ჩემი გულიც, გაყინულია...როგორ ველოდი, მე სიყვარულს, სითბოს და ზრუნვას, როგორ ველოდი, გაყინული გულის გათბობას...როგორ მაკლია, ცხოვრებაში ყოველივე ეს...და შენ თუ, ყინვით შემოაღებ ჩემს გულის კარებს,რაღა გამოვა? გავიყინები..., სამუდამოდ გავიყინები... და ვერ მიშველის, მცხუნვარე მზეც, ვეღარ მიშველის...და ამიტომაც ჩემო კარგო,იცი რას გეტყვი? სულაც არ მაწყობს, მე ყინულის დედოფლის, როლი...21/06-2017წ. ლალი ჩხეიძე