Фоидаҳои намоз

Намоз варзиши иҷборӣ аст, ки бар ҳар
мусалмоне воҷиб аст рўзона панҷ бор бидуни
фишору аҷала онро анҷом диҳад ва аз
беҳтарин омилҳо барои тавқияти бадани ў аст,
ки боиси фаъолияти ҷиҳози ҳозима мегардад,
бофтаҳои чашму мафосилро тавқият
менамояд. Хар гоҳ ба диққат ҳаракоти
намозро мавриди таваҷҷўҳ қарор диҳем
мебинем, ки дар байни онҳо ва низоми
варзишии швейсӣ шабоҳат вуҷуд дорад.
Низоми варзиши швейсӣ беш аз сад сол аз
умраш намегузарад дар ҳоле, ки ҳазору
чаҳорсад сол аз воҷиб шудани намоз
гузаштааст
Вақте дар байни ҳаракоти намоз ва низоми
варзишӣ, ки Ланҷи Швейсӣ онро вазъ
кардааст муқоисае анҷом диҳем, мебинем
ҳаракоти ҷисм ҳангоми намоз бисёр мавзун
ва барои ҳар синне муфиду созгор аст. Намоз
бо такбир ва боло бурдани дастҳо шурўъ
мешавад ва кафи дастон ба тарафи боло ба
ҳаракат дармеоянд, боло бурдани дастҳо ва
ҳаракати пайвандҳои онҳо ҷузъи ҳаракоте аст,
ки низоми швейсӣ барои боз шудани кафи
сина бар он таъкид менамояд, баъди сураи
фотеҳа ва ояте баъд аз он намозгузор
миёнашро хам мекунад ва синаашро ба пеш
меоварад ва дастҳояшро бар зонўҳояш қарор
медиҳад. Ҷисм, ки дар чунин ҳолте қарор
гирифт оромиш меёбад ва ба қарор гирифтани
дастҳо бар рўйи зонўҳо пайвандҳои зонўҳо ба
ҳаракат дармеоянд ва сутунмўҳра кашиш
пайдо мекунад, вақте, ки намозгузор ба
зонўҳояш фишор меоварад ва онҳоро муҳкам
бо даст ба ақиб фишор медиҳад
сутунмўҳраашро кашиш медиҳад. Низоми
варзишии швейсӣ ҳам қарор додани дастҳо
бар рўйи зонўҳо ва фишор додани онҳо ва
кашиш додани сутунмўҳраро ҷузъи барномаи
худ қарор додаст.
Варзишгарон низ камари худро хам мекунанд
ва синаро ба тарафи пеш ҳаракт медиҳанд,
вале ҳеҷ низоми варзишӣ тамоми ин аъмоли
муфидро ҳамроҳ ва якҷой анҷом намедиҳад.
Ин ҳикмат ва фалсафи комил мебошад, аммо
саҷдаи намоз ҳаракате аст ҷомеъ, ки барои
аксари ҷиҳоз ва бофтаҳои ҷисм муфид аст,
хам кардани зонўҳо ба таври комил аз сахт
шудани пайвандҳо ҷилавгирӣ мекунад ва хам
кардани пушт ва гузоштани пешонӣ бар замин
ба ҳангоми саҷда яке аз ҳаракоти бисёр
муфид барои молиши меъда ва ҷиҳози ҳозиме
мебошад, ки ба ҳазми ғизо ва ҷилвагирӣ аз
турш шудани меъда кўмак мекунад. Саҷда
барои занон бисёр фоидаовар аст, ки мўҷиб
мегардад раҳм дар макони табиии худ боқӣ
бимонад ва инҳирофе дар он ҳосил нашавад.
Илова бар ин саҷда аз поён омадани меъда
пешгирӣ менамояд ва табибони муосир
этироф кардаанд, ки беҳтарин роҳ барои
пешгирӣ аз лағжиш ва поён омадани меъда
саҷда аст.
Яке аз ҳикматҳои дини ислом ин аст, ки ба
ҳар як аз аъзои бадан ба ҳангоми намоз
ҳаракату варзиш ва вазифае вогузор кардааст
аз ҳамин ҷиҳат аст, ки Паёмбар (с)
мефармоянд: «Бадтарини мардум касе аст, ки
аз намозаш дуздӣ мекунад.» (Ривояти Аҳмад
ва Ҳоким).
Ба ин маъно, ки таваққуф ва рукуъ ва суҷуд
ва нишастанро ба тамомӣ риоя намекунад.
Албатта набояд фаромўш кард, ки ин ҳаракоти
ҳаққи бадан аст, бояд ҳамроҳ бо ин риояи
ҳаққи қалб, ки хушуъ ва хузуъ ва таслим дар
пешгоҳи Парвардигор ва ҳузури қалб ва
таваҷҷўҳи он ба зоти Аллоҳ дар ниҳояти ихлос
аст, ҳамроҳ бошад зеро Худованд касонеро, ки
риояи хушуъ ва хузуъ ва таслим дар намоз
намекунанд, мавриди сарзанишу мазаммат
қарор медиҳад ва мефармояд: «ҳар гоҳ барои
намоз ба по бархостанд, бо ҳолати танбалӣ ва
беалоқа бармехезанд.» Сураи Нисо, ояти 142).
Бидуни тардид беҳтарин варзиш он аст, ки ба
таври ҳамешагӣ ва ҳамарўза бидуни фишори
шадид бошад ва тавре, ки тамоми мушакҳо ва
пайвандҳои бадан ба ҳаракат дароянд.
Варзише бошад, ки дар ҳар маконе муяссар
гардад ва дар вақтҳои мухталифи рўз анҷом
гирад. Қалб аз тулўи офтоб ва баъд аз заволи
он аз нисфуннаҳор ва баъд аз ғуруб ва қабл
аз хоб ва низ ин ҳаракоту фаъолиятҳо бояд
ҳамроҳ бо назофат бошад. Мусалламан
тамоми ин фоидаҳо дар намози панҷгона
илова бар тасфияи қалб барои тақвияти ҷисм
низ вуҷуд дорад.