Дини Ислом дар чанд сатр

Дини Ислом яке аз динҳои осмонӣ аст, ки бо
динҳои Иброҳимӣ (динҳои иброҳимӣ иборатанд
аз: яҳудият, масеҳият ва ислом) шинохта
мешавад. Дини ислом аз нигоҳи пайравониш
дар ҷаҳон ҷои дуввумро ишғол менамояд, ки
бештар аз 1,5 миллиард пайрав дорад.
Маънои ислом таслим шудани инсон ба
парвардигораш аст, ки сар хам намудан назди
Худои ягона ва ба ӯ ҳеҷ шарик наовардан аст.
Чуноне, ки дар Қуръони карим омадааст:
ﺍﻟْﻴَﻮْﻡَ ﺃَﻛْﻤَﻠْﺖُ ﻟَﻜُﻢْ ﺩِﻳﻨَﻜُﻢْ ﻭَﺃَﺗْﻤَﻤْﺖُ ﻋَﻠَﻴْﻜُﻢْ ﻧِﻌْﻤَﺘِﻲ ﻭَﺭَﺿِﻴﺖُ
ﻟَﻜُﻢُ ﺍﻹِﺳْﻼﻡَ ﺩِﻳﻨًﺎ "
«Имрӯз дини шуморо ба камол расонидам ва
неъмати Худро бар шумо тамом кардам ва
псломро дини шумо баргузидам».
(Сураи Моида: 3)
Дини Ислом охирин динҳои осмонӣ буда ҳамаи
динҳои моқаблашро мансух сохтааст.
Аз асосҳои ақидаи дини Ислом имон доштан
ба вуҷуди Худо ва ягонагии ӯ таолост.
Пайравони ин дин Муҳаммад (с) охирини
паёмбарон медонанд.
Мусалмонон ба фариштагон, паёмбарони
гузашта, китобҳои осмонӣ, рӯзи охират ва ба
қазо ва қадар имон доранд.
Мусалмонон китоби муқаддаси Қуръони
каримро фурудомадаи аз назди Худо ба
паёмбари баргузидааш ва бо воситаи Ҷабраил
медонанд. Қуръон ҳамон масдари аввал ва
асоси шариати ин дин аст, дар ҳоле, ки
суннати набавӣ масдари дуввуми шариат
дониста шудааст.
Рисолати асосии ин дин, ки Ислом бар он
устувор аст, ягона Худоро парастидан ва
безорӣ аз шарик овардани ба ӯ таолост.
Дини Ислом ба ҳеҷ яке аз ақвом тахсис
нашудааст, балки ин ҳамон дине аст, ки бар
асоси адл ва баробарӣ ва барои ҳамаи
башарият фуруд омадааст. Дини мубини
Ислом бар асоси фитрати инсонӣ гумошта
шуда ҳеҷ ҷудоие миёни афроди ҷомеа, миёни
қавӣ ва заиф, ғанӣ ва фақир, шариф ва
ҳақирро намепазирад, чуноне, ки ҳеҷ ҷудоие
миёни қавму қабилаҳо намегузорад, балки
фарқият дар тоат ва парастиши Худо аст, ки ӯ
таоло мефармояд:
ﻳَﺎ ﺃَﻳُّﻬَﺎ ﺍﻟﻨَّﺎﺱُ ﺇِﻧَّﺎ ﺧَﻠَﻘْﻨَﺎﻛُﻢ ﻣِّﻦ ﺫَﻛَﺮٍ ﻭَﺃُﻧﺜَﻰ ﻭَﺟَﻌَﻠْﻨَﺎﻛُﻢْ
ﺷُﻌُﻮﺑًﺎ ﻭَﻗَﺒَﺎﺋِﻞَ ﻟِﺘَﻌَﺎﺭَﻓُﻮﺍ ﺇِﻥَّ ﺃَﻛْﺮَﻣَﻜُﻢْ ﻋِﻨﺪَ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﺃَﺗْﻘَﺎﻛُﻢْ ﺇِﻥَّ
ﺍﻟﻠَّﻪَ ﻋَﻠِﻴﻢٌ ﺧَﺒِﻴﺮ
«Эй мардум мо шуморо аз як марду аз як зан
ва қавм ва ҷамоатҳои гуногун офаридем то
шиносои пайдо кунед, албата гиромитарини
шумо назди Худо парҳезгортарини шумо аст.
Ҳар оина Худо огаҳ ва бохабар аст»
(Сураи Ҳуҷурот: 13)
Ҳамчунин фармудаи Паёмбари Худост:
«Ҳеҷ фарқе миёни арабу аҷам нест магар ба
тақво».
Дини исломӣ иборат аз ду бахш, ақида ва
шариат аст. Ақида ҳамон аст, ки ҳамеша
собит аст ва мусалмонро мебояд ба он имон
дошта бошад ва ҳеҷ тағйир ва дигаргуние дар
он бо омадани паёмбарон ва расулон дида
намешавад. Аммо шариат маҷмуае аз
ҳукмҳои амалӣ аст, ки бо омадани паёмбарон
дигаргун мегардад.
Аллоҳ (ҷ):
Аллоҳ худои ягона аст ва танҳо ӯ сазовори
парастиш аст. ӯст офаранда, эҷодкунанда ва
суратбахш ва дорои номҳои ҳусно ва сифатҳои
воло. Офарандаи ҳамаи ҳастиҳо ва тавоно бар
ҳама чиз, ӯст молики осмонҳо ваз амин. ӯ
таоло паёмбаронеро аз назди Худо фиристод
то мардумро танҳо ба сӯи парастишаш
бихонанд ва ҳеҷ чизеро ба Худо шарик
наоваранд.
Паёмбар (с):
Паёмбари Ислом ҳазрати Муҳаммад (с) ибни
Абдуллоҳ ибни Абдулмуталиби Қурайшӣ аст. ӯ
дар соли 571 милодӣ дар Маккаи Мукаррама
таваллуд шуд. Худо ӯро дар соли 610 ва дар
синни 40 солагияш ба паёмбарӣ мабъус кард
ва ӯро хотам ва охирини паёмбарон қарор
дод. ӯ, ва ҳатто қабл аз биъсаташ ба «Амини
ростгӯ» шинохта шуда буд. Паёмбари Худо
ҳазарти Муҳаммад (с) пас аз ба поён
расонидани рисолати парвардигораш ба
оламиён, дар синни 63 солагӣ, рӯзи 12-и
рабиул-аввал вафот намуд.
Қуръон:
Қуръони карим китоби муқадаси мусалмонон
ва масдари аввали ташриъи дини Ислом аст.
Қуръони карим аз ҷониби Худованд ва бо
забони Ҷабраил (а) ба Муҳаммад (с) фуруд
омадааст то онро барои тамоми башарият
иблоғ намояд. Нахустин оятҳои Қуръони карим
панҷ ояти аввали сураи пқра аст.
Ҳадис:
Ҳадис ё суннати набавӣ маҷмуае аз суханҳои
Паёмбари Худо ҳазрати Муҳаммад (с) аст, ки
масдари дуввуми шариати дини Ислом ба
шумор меравад.
Рукнҳои Ислом:
1- Шаҳодат бар инки нест худое магар Худои
ягона ва Муҳаммад расули Худост,
2- Намоз гузоштан,
3- Закоти мол додан,
4- Рӯзаи рамазонро доштан
5- Ҳаҷ кардани хонаи Худо.
Рукнҳои имон:
Инсон ҳамон вақт мусалмон шумурда
мешавад, ки ба ҳамаи рукнҳои имон, имон
дошта бошад. Дар ҳадисе, ки онро пмом
Муслим ривоят кардааст, омадааст:
Паёмбари Худ (с)-ро аз маънои имон
пурсиданд. Паёмбар (с) гуфт: «имон он аст, ки
ба Худо ва ба фариштагонаш, ба китобҳояш,
ба расулонаш, ба рӯзи охират ва ба қадар хайр
ва шараш имон дошта боши»
Маккаи мукаррама:
Қиблаи мусалмонон ва макони вилодати
ҳазрати Муҳаммад (с) ва макони нузули ваҳй
аст. Бинои он аз ҷониби Иброҳим (а) ва
писараш Исмоил (а) сурат гирифтааст. Рукни
панҷуми Ислом, яъне адои ҳаҷ низ аз сафар
кардан ба онҷо ва адои рукнҳои он дар ин
сарзамини муқаддас адо меёбад.
Мадинаи мунаввара:
Мадинаи мунаввара, ки ба Ясриб ёд мешуд
пас аз ҳиҷрат кардани Паёмбари Худо (с) ба
ин сарзамин ба Мадинаи мунаввара ё
Мадинаи Расул номгузорӣ шуд. Оромгоҳ ва
масҷиди набавии шариф дар ин сарзамин
ҷойгиранд.
Қудс:
Қудс мантиқаи муқаддасе дар Фаластин аст,
ки масҷиди Ақсо, яъне ҳамон масҷиде, ки
Паёмбари Худо (с) дар шаби исро ва меъроҷ
онро зиёрат кардаанд, ҷойгир аст. ва ё он
ҳамон шабе буд, ки намоз фарз гардид. Онҷо
Паёмбари пслом ҳазрати Муҳаммад (с) бар
ҳамаи паёмбарон ва расулон намоз гузорид.
Масҷиди Ақсо ягона ҷоест, ки ҳамаи динҳои
осмонии иброҳимӣ (яҳудият, масеҳият ва
ислом) онро муқаддас медонанд.