Տխրության մի տեսակ կա, որ գալիս է չափազանց շատ բան իմանալուց, աշխարհը տեսնելուց այնպիսին, ինչպիսին այն իսկապես կա:

Տխրություն է, երբ հասկանում ես, որ կյանքը մեծ արկած չէ, այլ փոքրիկ, աննշան պահերի շարք, որ սերը հեքիաթ չէ, այլ փխրուն, անցողիկ հույզ, որ երջանկությունը մշտական վիճակ չէ, այլ հազվագյուտ, անցողիկ ակնթարթ, որը մենք երբեք չենք կարող պահել:
Եվ այդ հասկացողության մեջ կա խորը միայնություն, աշխարհից, այլ մարդկանցից, սեփական անձից կտրվելու զգացում:
Վիրջինիա Վուլֆ