Բարությունը մարդկային էության ամենաբարձր և ամենահզոր դրսևորումներից է։ Այն ծնվում է ոչ թե նյութական պայմաններից, այլ հոգևոր խորքից․ մարդու սրտում ապրող լույսից ու մաքրությունից։ Իրական բարության հիմքում դրված է ներքին կարեկցանքը, զիջելու ու կիսվելու կարողությունը։ Երբ մարդուն ցավեցնում է ուրիշի ցավը, երբ նա ուրախանում է ուրիշի հաջողությամբ այնպես, ինչպես սեփականով, հենց այդտեղից էլ ծնվում է իսկական բարությունը։

Բարությունը արմատավորվում է մարդու մանկությունից․ այն, ինչ տեսնում ու զգում է երեխան ընտանիքում ու միջավայրում, դառնում է նրա հոգևոր հողի սերմը։ Եթե նա մեծանում է սեր ու ջերմություն զգալով, նրա մեջ ծնվում է մաքրություն ու անշահախնդիր վերաբերմունք դեպի աշխարհը։ Իսկ եթե շրջապատված է կեղծիքով ու շահամոլությամբ, ապա նա սովորում է բարությունը դիտարկել որպես գործիք, ոչ թե արժեք։
Կեղծավոր և ժլատ մարդը չի կարող իրական բարություն ունենալ, քանի որ նրա բոլոր քայլերը հաշվարկված են։ Նա բարությունը վերածում է ապրանքի՝ «ես քեզ համար արեցի, դու էլ ինձ համար արա» սկզբունքով։ Նման մարդկանց համար բարությունը դառնում է դիմակ՝ թաքցնելու ներսի դատարկությունը։ Բայց դիմակները երկար չեն դիմանում․ ժամանակի ընթացքում կեղծիքը բացահայտվում է, և պարզվում է, որ այն, ինչ ներկայացվում էր որպես բարություն, ընդամենը շահամոլության բույրով հագեցած գործարք էր։
Իսկ իրական բարությունը չի մաշվում և չի ավարտվում։ Այն աճում է յուրաքանչյուր անկեղծ քայլից, յուրաքանչյուր ժպիտից, յուրաքանչյուր փոքրիկ սրտացավությունից։ Այն երբեմն կարող է չգնահատվել, նույնիսկ օգտագործվել, բայց դա չի նվազեցնում նրա արժեքը։ Քանի որ բարության ճանապարհը ոչ թե դեպի ուրիշների երախտագիտությունն է տանում, այլ դեպի մարդու սեփական հոգու խաղաղությունը։
Բարությունը չի մարում անգամ այն դեպքում, երբ այն չարաշահում են։ Այն նման է ջրին․ որքան էլ փորձեն աղտոտել, այն նորից գտնում է իր մաքրությունը։ Իսկ կեղծ բարությունը նման է ծխին․ ժամանակավոր է, խաբուսիկ, և վերջում միայն դատարկություն է թողնում։
Եվ վերջապես՝ բարությունը դեպի հավերժություն տանող ճանապարհ է։ Այն մարդու հոգին կապում է աստվածայինին, որովհետև միայն այն, ինչ անշահախնդիր է ու մաքուր, կարող է համարվել հավերժ արժեք։ Շ Գ