Բոլորս էլ մեր հոգում ու մտքում ունենք ասելիքներ, որոնք չենք ասում երբևէ։ Նամակներ, որոնք գրում ենք մտքում, շատ հաճախ ճմրթում ու նետում մեր հիշողության մեջ։ Կիսատ նամակներ ու խոսքեր, որ միշտ ծնվում են մթության, մենակության մեջ երազելիս ։

Inchpes qaylem erb uj chka,                                                               Erb aprelu havat chka,                                                                      Erb xortakvac ays ashxarum,                                                             Irar kapox kamurj chka,                                                                     Erb tacacac pax achqerin,                                                    Shori ktor tvox chka,                                                                      Erb mut xorshum lur nstacin,                                                         Mi poqrik mom tvox chka,                                                            Bayc mernelu hamar ush e,                                                           Kyanqum toxac vochinch chka.

Դահլիճի ծափահարությունները, հանդիսատեսի հիացմունքը կխլացնեն քեզ, ու կմոռանաս, որ երբևէ նա եղել է քո կյանքում, որ երբևէ մուսա է եղել քեզ համար: Բայց երբ դատարկվի ողջ դահլիճը, դու վարագույրի հետևից կնայես դատարկ աթոռներին ու ինքդ քեզ կծափահարես, ներսիդ ամբողջ ուժով բարձրաձայն կծիծաղես. կծիծաղես, որ ներսիդ լռությունը պայթի: Դու բեմում կլինես միայնակ. հնարավորինս կմերկանաս ինքդ քո առաջ: Բայց, միևնույնն է, այդ հազարավոր ծափերի մեջ կփնտրես այն մեկի ծափահարությունը, կսպասես այն մեկի խոսքին, ում համար գրվել են բանաստեղծություններդ:

Հետո դահլիճը կամաց-կամաց կկորցնի լուսավորությունը, հանդիսատեսի նվիրած ծաղիկները կսկսեն թոշնել բեմի մի անկյունում, ու դու չես իմանա`ինչ անել դրանք:

Այդ կիսամութ դահլիճում հետ ու առաջ կանես, կփորձես հաշվել աթոռների քանակը (կհպարտանաս, թե քանի հոգի էին եկել փառքդ գովերգելու), գրպանիցդ կհանես վերջին ծխախոտը, ձեռքերիդ մեջ շուռումուռ կտաս ու նորից չես վառի այն: Դու այդ խաղով կերկարացնես տուն գնալդ:

Իսկ հետո, երբ կհոգնես այդ ամենից, կզբաղեցնես մի աթոռ ու կնայես դատարկ բեմին: Կնայես, կորոնես քեզ, բայց չես գտնի, որովհետև իրականությունդ բեմում չէր, իրականությունդ այդ դատարկ աթոռներն ու կիսամութն են, դու իրական ես ու համարձակ սպիտակ թղթերիդ առաջ:

Այդ լռության մեջ կսթափվես դռան ճռռոցից, երբ դռնապանը կգա ստուգելու դահլիճը, կդասավորի աթոռները՝ քեզ չնկատելով:  Դու, կիսահեգնական ժպիտը դեմքիդ, աննկատ դուրս կգաս՝ ծաղիկներդ թողնելով դռնապանի կնոջը… Եվ երկար կքայլես գիշերային կիսադատարկ փողոցներով ինչ-որ բան կորցրածի նման: Եվ երբ չես գտնի (սովորաբար կորսվածներն այդպես էլ չեն գտնվում. չեն գտնվում, որ միշտ որոնվեն), ձեռքդ թափ կտաս օդում, կսրբես մի համարձակ արցունք ու կգնաս տուն:

Կգնաս, որ նրան կերտես տողերիդ մեջ...


Նրան, ով նամակներ չի կարդում
Հեղինակ: Օֆելի Դալլաքյան

Класс!

Ev ayd dexin varderic du bnav el mi xorshir,
Da em @ntrel amenic,partavor es @ndunir,
Da em @ntrel qez hamar,inch hayacq es @ndunel,
Axr dexin varderi imast@ ches haskacel...
Du arevn es im kyanqi,dexin arevn im hogu,
Ev ayd dexin varderic,qo nurb hotn e burelu,
Tes hayelin ays vka,arevic ches tarbervum,
Ays inch urax jpit e qo shurteric el katum...
Arden sirum es varder@,varder@ ays dexnaguyn,
Ayd hayacqov mi nayir,im hogin e potorkvum,
Ax im kyanqi var arev ev im titiz hayuhi,
Ari lcnenq ays bajak@,xmenq mi gavat gini...
Apsos ginin dexin che,karmir guynin e geri,
Te che qo ayd hayacqic bnav el cher tarbervi,
Bayc ays ginin nayir tes,qo tesqic el e harbum,
Kamac-kamac guynerum dexin bic e dzerq berum...
Hmayum es qo tesqov bayc xandum em mi ara,
Te urishin du sires,ayd cavin chem dimana...
De mi xnda aydpes,vay,nervaynanum em arden,
Ax qo ayd cov achqeric,arcunqner chpiti hosen,
Qez qo jpitn e sazum,arcunqner@ qon@ chen,
Karces menq barishecinq,ays varder@ ur dnem

Թող որ գոռամ,ու չլռեմ... Թող ես ապրեմ...ես աղոթեմ, Ես հավատամ,ու ես ձգտեմ... Հասնեմ ես քեզ` իմ երազանք, Քեզ պինդ գրկեմ ու չխոսեմ, Լուռ քեզ նայեմ ու չարտասվեմ.. Թող քեզ պատմեմ ամեն մի ցավ Ամեն մի պահ ու ակնթարթ... Ու դու նայես դեմքիս անթարթ, Ինձ թևեր տաս...

bari yerko hay Azgin

shat Gexcik toxer en

Երազում էի որ դու իմ կինը լինես։ Որ իրար հետ ապրեինք ես կյանքը ու մենակ մտածում էի քեզ ունենալու մասին։ Մեր կյանքի մասին շատ մեծ երազանքներ ու նպատակներ էի կազմում։ Բայց իմ համար ահավորա, որ իրականում ես եմ հենց ենքան կործանված ու իզորու, որ չկարողացա քեզ պահեմ ու ապահովեմ։ Երազում էի ու մտածում որ ինչ էլ եղնի իրար հետ կմնանք ու կհաղթենք ամեն ինչ։ Մտածում էինք ու տրամադրում մեզ որ ամեն ինչի պատրաստ լինենք ընդունելու ու պայքարելու։ Հիմա իրոք հասկանում եմ քու տանջանքներն ու ապրումները։ Մենակ երկուսս էլ մտածեցինք մեր "ունենալու" մասին, բայց հենց ԻՐԱՐ իրականում չունեցանք ու չհասկացանք։ Մենք ընկերություն չարեցինք սկզբից էլ։ Չծանոթացանք սկզբից էլ։ Բայց երկուսս էլ տրամադրվել էինք ընտանիքի մասին ու փորցեցինք կազմել։ Հիմա իրար հետ ենք, սիրում ենք իրար, բայց չկանք իրար մեջ, որովհետև մենք կյանքում իրար հետ չենք։ Իրոք շատ կուզեի քո կողքին լինեի չուշանայինք ու չկորի աեն ինչ։ Սիրում եմ քեզ Մարս։ Կներես ինձ։