Аёл макри

Бу ҳикоямиз ажрашган одамга турмушга чиқишга рози бўлган ёшгина қизча ҳақидадир.
У хонадондан совчи келганда куёв тараф суриштирилди. Аввалги оиласи билан ажрашгани, аёлида фарзандлари қолгани, кейинги оилани ўз уйига туширишини ва яна эътиборли жиҳати-совчи тараф бадавлат экани тайин бўлди. Бўлгуси келиннинг қариндош- уруғлари қизни "Рози бўлма, аввалги оиласи билан ярашиб кетса-чи!? Ёши анча катта, унинг устига никоҳ хужжатлари ҳам бекор қилинмаган. Агар шу одамга турмушга чиқсанг, аниқ кўчада қоласан" деб қайтараверди. Қиз эса "Мен шу одамга розиман" деб туриб олди. Ўртада анча гап-сўз бўлиб ўтди, қиз фикридан қайтмади. Ниҳоят тўй бўлди. Орадан вақтлар ўтди. Қариндошлар айтганидай куёв олдинги оиласи билан яширинча қайта топишиб олди. Буни сезган келин "Сиз ноҳақлик қиляпсиз. У ҳам сизнинг аёлингиз. Охиратда жавоб берасиз. Агар сиз адолат қилмасангиз, мен сиз билан ажрашаман" деди. "Ҳўп, нима қил дейсан?" деди куёв. "Уни ҳам шу хонадонга олиб келасиз. Бир ҳовлида бир-биримизга ёрдам бериб, опа-сингилдай яшаймиз" деди. Куёв ҳайрон қолди. Бўлган воқеани ота-онасига айтди. Улар ҳам таажжубга тушиб "Биз келинимизни бойлигимиз учун рози бўлган деб адашибмиз. Бунчали яхши эканини билмабмиз. Ёмон гумонимиз учун бизни Аллоҳ кечирсин. Бундай ахлоқли қизни Роббимизнинг Ўзи етказди. Мунча ҳам яхши. Майли, унинг ўзи шундай деган экан, биз ҳам розимиз. Олиб кел" дейишди. Шундан кейин аввалги оила ҳам олиб келинди. Хонадон яна набиралар билан тўлди. Аввалгиданда бахтли ҳаёт кечириш бошланди. Кундошлар аҳил бўлиб кетишди. Бир-бирисиз туролмай қолди. Орадан кунлар ўтаверди. Иккиси баъзан қайнонанинг инжиқлиги, қайинсингилларнинг қилиқларини бир-бирига ҳасрат қилишарди. Уч-тўрт ойлар ўтди. Кунлардан бир кун кичик келин каттасига "Менда бир фикр бор. Агар шуни уддаласак, бизга ҳеч кимнинг гапи ўтмай қолади" деди. Каттасига ёқиб кетиб, бунга рози бўлди. Эртасидан иккисиям куёвга яхши муомала қилмай қўйди. Қайнонага муносабат ўзгарди. Эрларининг гапларига жавоблари ҳам қўрс бўлди. Ҳамма ҳайрон, "Нега иккиси бирдан ўзгарди?" дерди. Орадан қанчадир кун ўтгандан кейин оила аъзолари йиғилди. Келинлар ўртага олинди. Қайнона катта келиндан "Ростини айтинг, иккингиз нега бирдан ўзгардингиз, келишиб олдингизми?" деди. Омонатга ҳиёнат қилмасликка ваъда берган келин "Йўқ, мен ўз ихтиёрим билан қилдим, уларни билмайман" деди. Қасам ҳам ичирилди. Кейин қайнона кичик келинга "Сиз-чи? Сиз нима дейсиз?" деди. "Мен сизларга ҳийла қилолмайман. Менда ёлғон гап бўлмайди. Охиратда жавоб беришдан қўрқаман. Биз келишгандик, ваъдалашгандик" деди. Ҳамма ҳайрон қолди. Катта келин бу маккорликдан шу жойнинг ўзидаёқ адои-тамом бўлди. Ўзаро "Бу келинимиз иккинчи марта ишончдан чиқди" деб, уни ҳовлидан бутунлайга бадарға қилинди. Ўша кундан бошлаб айёр ва ғаддор аёл кенг уйнинг ишончли келинига айланди.
Қиссадан ҳисса-аёл киши макр қиламан деса, сизга яхшилик қилиш соясида ҳам бемалол ёмонлик қила олади... Аллоҳ асрасин...
Салим АЙЮБИЙ