Так у нас гаманілі (нязвязны тэкст ад адной бабкі):

"У Глыбокай, у Казацкіх Баўсунах памёрла маладзіца. Рёканіха звалася. Яна была валшэбная. Дзьве хаты было. Лавачка была. Так, ён кала хаты. Яна ідзець і ряшкай мох-мох, вексам етым зялёным. На лавачку цуп — у вакно ўлезя, паесьць усё і панагадзіць. Ён натачыў сякеру і сеў: “Засяку!” — кажа. Так, яна лезя і кажа: “Што, Рёкан лысы, сядзіш?” Ён сякеру выпусціў і к дзяцям скарэй. У адной маладзіцы паляц нарваў. Так, яна кажа: “Ой-я- ёй-я-ець!” Так, яна ў вакно: “Аўдоць, дай я цябе пашапчу” Яна бах! і ні жывая. Так, яна: “Што памёрла?”