Нуротам.

Дунёда сирли жой кўп,
Тасвири бир-биридан хўп.
Лекин улар ичида,
Чашманг турар нурли бўп.
Номинг ҳам асли ўзи,
Нурдан олинган ўзи.
Ҳар қалбни қамраб олган,
Сеҳрли нурнинг ўзи.
Шундан унга талпинар,
Одамки ақлин таниб.
Сиғинган илоҳ этиб,
Дилда ишончи ёниб.
Ўтиб йиллар кетма-кет,
Макон этмиш қанча эл.
Сувингдан шифо топиб,
Шукр деган анча эл.
Тобеинлар энишиб,
Қўнишдилар келишиб.
Нурингдан нур олишиб,
Нурлик бўлиб қолдилар.
Нурота ном олдилар.
Санайверсам ҳислатинг,
Йўқдир чеки ҳимматинг.
Бежиз инсон лол бўлмас,
Кўрмасайди ҳислатинг.
Сиз бахтлисиз нурликлар,
Шу маконда яшайсиз.
Ҳар тонг кўриб нур ўзин,
Қувватидан яшнайсиз.
Мен ҳам сенинг болангман,
Яшайман ҳозир йироқ.
Соғинсам бир кун ўтмай,
Етиб келурман шу чоқ.
Келиб сувинг ичурман,
Танам яйраб кетади.
Балиқлар қув-қувидан.
Бор хордиғим ўтади.
Дилим яйраб шу зайл,
Қўрғонинга чиқурман.
Сўнг кўриб дўсту, хешни,
Маконимга учурман.
Шу тарз ўтмоқда умрим,
Юртим тинч бўлсин доим.
Алғов-далғов тарихда.
Қолган бўлсин илоҳим.
Сен эса Нурим абад,
Ватанимнинг кўрки бўл.
Нуринг сочиб осмонга.
Ҳар юртдошнинг меҳри бўл!
(Йўлдошев Жўрақул Йўлдошевич)