Новая рубрыка: ВЯСКОЎЦЫ. ГАДЫ. ПАДЗЕІ.- " Яе сынок".
На ўласным календары Анастасіі Вікенцьеўны Лобач на пачатку новай зімы будзе 83. Жыццё няспынна бяжыць наперад. І здаецца, што ў гэтай простай вясковай жанчыны ніколі не было ніводнай хвілінкі супакою: каб проста прысесці сам- насам са сваімі думкамі, нетаропка палажыць на калені напрацаваныя рукі і адпачыць, адкінуўшы ўсе праблемы і справы. Маладосць праляцела, як квецень вясновых садоў, у клопатах па выхаванню чацьвярых дзетак, у працы да мазалёў на жывёлагадоўчай ферме і па хатняй гаспадарцы. Удосталь хлябнула гора, здавалася, што каменным стала сэрца. І ўсё ж такі яго расстапіла вясёлае шчабятанне і звонкі смех унукаў ды праўнукаў, без клопатах аб якіх яна нават і не ўяўляе свой сённяшні дзень… У сям’і Анастасіі Вікенцьеўны і Яўгена Іосіфавіча Віктар быў старэйшым з сыноў, і, як заўсёды водзіцца ў вясковых сем’ях, на яго худзенькія плены з дзяцінства лягла адказнасць за працу па хатняй гаспадарцы і догляд “ малых”. Хлопчык рос вясёлым і гарэзлівым, а дабрыні хапала на дзесяцярых . Не мог сядзець Віця ні хвілінкі без спраў. У школу пайшоў—першы памочнік у настаўнікаў, ды і малодшыя школьнікі цягнуліся за ім– ці металалом пазбіраць, ці шпакоўні развесіць, ці цімураўскімі справамі заняцца. Сваім прыкладам ён заражаў усіх.А яго шчырую ўсмешку памятаюць да гэтае пары. І толькі аднойчы яму прышлось сылгаць: вельмі хацелася працаваць у жніво на камбайне. Стаў прасіцца ў старшыні калгаса і прыбавіў да свайго ўзросту год. Сяргей Пятровіч Смурага ( старшыня калгаса) убачыў у гэтых шчырых і адкрытых вачанятах вялікую прагу да працы, - паверыў яму. І з тых пор з 14 гадоў Віця кожную жатву працаваў на камбайне, вучыўся мудрагелістай навуцы любіць зямлю і вырошчваць хлеб. Старэйшыя механізатары сваімі адносінамі да працы паказвалі прыклад любові і адданасці роднай зямлі. Пагэтаму, адразу пасля школы Віця і напісаў заяву ў калгас… Провады ў Армію былі шматлюднымі і пышнымі. Госці здзіўляліся і пыталі ў Вікенц’еўны: Хіба на вяселле растаралася? А ў яе балела сэрца, слёзы самі так і цяклі па шчоках. А думкі неслі непакой. У тую пору суседцкі хлопец—Анатоль Нікіцік—ужо служыў у Афганістане. І матулька будучага абаронца Айчыны вельмі баялася, каб ён не трапіў туды… Са службы Віця пісаў часта і з добрым настроем, строіў планы на будучыню. Усё яму было даспадобы, заўсёды з бадзёрым настроем. “ Мама, ты не волнуйся за меня. У меня всё хорошо...Вы ещё спрашиваете, как у меня с питанием. Кормят нас очень хорошо, ну, конечно, на комбайне было вкуснее...» - пісаў салдат у снежні 1982 года. Хлопец жыў хлебнай нівай. Мог падоўгу расказваць сябрам пра працу на камбайне, пра трактары, пра сяброў. Родная вёска і бязкрайняя залатая ніўка снілася па начах… Спачатку служба праходзіла ў Печах, а потым у грузінскім горадзе Батумі, з якога ён і прыслаў свой апошні фотаздымак пад пальмай…
14 сакавіка 1983 года Віктара Лобача не стала. “За проявленное мужество и героизм при исполнении интернационального долга наградить рядового Лобача Виктора Евгеньевича орденом Красной Звезды ( посмертно). Москва. Кремль. 24 августа 1983 года” ( Из Указа Президиума Верховного Совета СССР). Так скончыўся жыццёвы шлях звычайнага вясковага хлопца. Але ў памяці землякоў Віктар застаўся назаўсёды. Піянерская дружына мясцовай школы носіць яго імя, адна з вуліц у вёсцы названа ў яго гонар. У чэрвені 1986 года бюро Свіслачскага РК камсомола зацвердзіла пастанаўленне : « В память о бывшем механизаторе колхоза имени Кастуся Калиновского Викторе Лобаче, погибшем при исполнении интернационального долга, учредить переходящий приз молодому комбайнёру, добившемуся наивысших производственных показаний на жатве». Амаль усе гэтыя гады маладыя камбайнёры ўдзельнічаюць у спаборніцтве за гонар—стаць пераможцам і валодаць крыштальнай вазай з партрэтам воіна-інтэрнацыяналіста.
14 сакавіка 2008 года на доме, дзе нарадзіўся Віктар і дзе і зараз жыве Анастасія Вікенц’еўна, па ініцыятыве Грынкаўскага Дома культуры была ўстаноўлена мемарыяльная дошка “Здесь жил Виктор Лобач. Погиб в Афганистане в марте 1983 года». Прости, родная, я погиб, Хоть обещал тебе вернуться. Как ты завидуешь другим, Что сыновей ещё дождутся… Аўганская тэма ў 90 гады стала асноўнай у творчасці мясцовага паэта Сяргея Лукшы, які жыве па-суседску з сям’ёй Лобач. Вершы Сяргея—такія шчырыя і пранікнёныя- здаецца, ён і сам прайшоў тым жа шляхам, што і Віктар: Зажги прощальную свечу Там, в уголочке, под иконкой. К тебе я ветром прилечу, Грибным дождём, пичугой звонкой! Шмат гадоў , як скончылася аўганская вайна… Але матуліна сэрца і сёння поўна болю. Кожны дзень Віктар разам з ёй у думках. Яна часта спяшаецца на могілкі, часам перабірае письмы, адгукаецца на запрашэнні на сустрэчы ў клуб і школу… І так будзе заўсёды, пакуль жыве матуліна сэрца…
Адыходзіць лагодная зіма. За ёй прыйдзе вясна, паспяшаецца лета… І зноў загудуць камбайны. Як і многа гадоў назад. Звонкай меладычнай песняй прывітае жаўрук камбайнёраў у полі. Высахнуць апошнія кропелькі расы. І пачнецца жніво—барацьба за хлеб новага ўраджаю. За хлеб, без якога няма жыцця… У такія дні ў Анастасіі Вікенц’еўны па асабліваму пачынае балець сэрданька: ёй заўсёды здаецца, што там, на камбайне сярод камбайнёраў … і яе сынок...
Паважаныя сябры! Сёння - прэм'ера новай рубрыкі! Будзем рады вашым каментарыям! Пра каго з нашых вяскоўцаў вы б хацелі даведацца!? Дзякуй вам за вашу актыўнасць!
#ВяскоўцыГадыПадзеі#Грынкі#Вёсачкамая#
Новая рубрыка:
ВЯСКОЎЦЫ. ГАДЫ. ПАДЗЕІ.-
" Яе сынок".
У сям’і Анастасіі Вікенцьеўны і Яўгена Іосіфавіча Віктар быў старэйшым з сыноў, і, як заўсёды водзіцца ў вясковых сем’ях, на яго худзенькія плены з дзяцінства лягла адказнасць за працу па хатняй гаспадарцы і догляд “ малых”. Хлопчык рос вясёлым і гарэзлівым, а дабрыні хапала на дзесяцярых . Не мог сядзець Віця ні хвілінкі без спраў. У школу пайшоў—першы памочнік у настаўнікаў, ды і малодшыя школьнікі цягнуліся за ім– ці металалом пазбіраць, ці шпакоўні развесіць, ці цімураўскімі справамі заняцца. Сваім прыкладам ён заражаў усіх.А яго шчырую ўсмешку памятаюць да гэтае пары. І толькі аднойчы яму прышлось сылгаць: вельмі хацелася працаваць у жніво на камбайне. Стаў прасіцца ў старшыні калгаса і прыбавіў да свайго ўзросту год. Сяргей Пятровіч Смурага ( старшыня калгаса) убачыў у гэтых шчырых і адкрытых вачанятах вялікую прагу да працы, - паверыў яму. І з тых пор з 14 гадоў Віця кожную жатву працаваў на камбайне, вучыўся мудрагелістай навуцы любіць зямлю і вырошчваць хлеб. Старэйшыя механізатары сваімі адносінамі да працы паказвалі прыклад любові і адданасці роднай зямлі. Пагэтаму, адразу пасля школы Віця і напісаў заяву ў калгас…
Провады ў Армію былі шматлюднымі і пышнымі. Госці здзіўляліся і пыталі ў Вікенц’еўны:
Хіба на вяселле растаралася?
А ў яе балела сэрца, слёзы самі так і цяклі па шчоках. А думкі неслі непакой. У тую пору суседцкі хлопец—Анатоль Нікіцік—ужо служыў у Афганістане. І матулька будучага абаронца Айчыны вельмі баялася, каб ён не трапіў туды…
Са службы Віця пісаў часта і з добрым настроем, строіў планы на будучыню. Усё яму было даспадобы, заўсёды з бадзёрым настроем. “ Мама, ты не волнуйся за меня. У меня всё хорошо...Вы ещё спрашиваете, как у меня с питанием. Кормят нас очень хорошо, ну, конечно, на комбайне было вкуснее...» - пісаў салдат у снежні 1982 года. Хлопец жыў хлебнай нівай. Мог падоўгу расказваць сябрам пра працу на камбайне, пра трактары, пра сяброў. Родная вёска і бязкрайняя залатая ніўка снілася па начах…
Спачатку служба праходзіла ў Печах, а потым у грузінскім горадзе Батумі, з якога ён і прыслаў свой апошні фотаздымак пад пальмай…
Так скончыўся жыццёвы шлях звычайнага вясковага хлопца. Але ў памяці землякоў Віктар застаўся назаўсёды. Піянерская дружына мясцовай школы носіць яго імя, адна з вуліц у вёсцы названа ў яго гонар. У чэрвені 1986 года бюро Свіслачскага РК камсомола зацвердзіла пастанаўленне : « В память о бывшем механизаторе колхоза имени Кастуся Калиновского Викторе Лобаче, погибшем при исполнении интернационального долга, учредить переходящий приз молодому комбайнёру, добившемуся наивысших производственных показаний на жатве».
Амаль усе гэтыя гады маладыя камбайнёры ўдзельнічаюць у спаборніцтве за гонар—стаць пераможцам і валодаць крыштальнай вазай з партрэтам воіна-інтэрнацыяналіста.
Прости, родная, я погиб,
Хоть обещал тебе вернуться.
Как ты завидуешь другим,
Что сыновей ещё дождутся…
Аўганская тэма ў 90 гады стала асноўнай у творчасці мясцовага паэта Сяргея Лукшы, які жыве па-суседску з сям’ёй Лобач. Вершы Сяргея—такія шчырыя і пранікнёныя- здаецца, ён і сам прайшоў тым жа шляхам, што і Віктар:
Зажги прощальную свечу
Там, в уголочке, под иконкой.
К тебе я ветром прилечу,
Грибным дождём, пичугой звонкой!
Шмат гадоў , як скончылася аўганская вайна… Але матуліна сэрца і сёння поўна болю. Кожны дзень Віктар разам з ёй у думках. Яна часта спяшаецца на могілкі, часам перабірае письмы, адгукаецца на запрашэнні на сустрэчы ў клуб і школу… І так будзе заўсёды, пакуль жыве матуліна сэрца…
Пра каго з нашых вяскоўцаў вы б хацелі даведацца!?
Дзякуй вам за вашу актыўнасць!