ՄԱՅՐ Է, ԿՆԵՐԻ, ԴՈՒ ԱՊԱՇԽԱՐԻՐ

Երբ գլխատեցին Մայր Անահիտիդ,
Օտարը դարձավ զավակիդ խորթ մայր:
Իր զավակներին նա հզորացրեց,
Աշխարհին տեր ու տիրական դարձրեց,
Իսկ քեզ...
Աշխարհից նա քեզ օտարեց....
Երբ մասնատեցին քո հզորներին՝
Էլ ի՞նչ Արամազդ, ի՞նչ Վահագն, ի՞նչ Միհր,
Քնքուշ Աստղիկդ զայրույթից շիկնեց
Եվ, որպես պատիժ՝ քեզ ծովից զրկեց:
Իսկ դու խեղճացար..․
Այնքա՜ն խեղճացար, որ՝ ով շատ լացեց,
Հանճար հռչակվեց։
Եվ, հազարավոր տարիներ, ահա,
Քո ազնվական Տոհմածառի դեմ
Կացին են սրում, միշտ՝ կոթը քեզնից,
Ճյուղերդ կտրում, փայտն օգտագործում,
Թափոն փշերդ գերան դարձրած՝
Աչքդ մտցնում։
Երբ քո իսկ ձեռքով ավերակեցին
Քո հազարամյա սուրբ տաճարները,
Օձի հայացքից գերված զոհի պես
Անցար շինելու օտար տները:
Տիեզերական գլուխգործոցից
Թանգարանային մի նմուշ մնաց
Բաց երկնքի տակ։
Նրանից գիտես միայն անունը,
Բայց՝ ոչ փառապանծ իր պատմությունը...
Գուցե դա՞ օգնեց՝ միակ Տաճարդ,
Որ արմատներդ դեռ չեն չորացել
Ու դեռ հզոր են:
Դու դեռ փնտրու՜մ ես,
Քո արմատնե՜րն ես դու փնտրում հեռվում:
Բավ չէ՞ անօգուտ աշխարհը չափես,
Քո ծառը թողած՝ ուրիշը ջրես,
Քո հողը լքես, ուրիշը հերկես,
Աշխարհի ցավը հո քե՞զ չեն տվել:
Արծիվդ՝ ծուռվիզ...Առյուծդ՝ տկար,
Պատիվդ՝ գետնած...Դու՝ ջարդվա՜ծ, լլկվա՜ծ...
Է՛լ Մեծ կոտորած, էլ՝ ահեղ Եղեռն,
Կարմիր ու Սպիտակ, տարբեր գույների...
Ինքդ՝ հողատեր, դարձել ես քոչվոր,
Ինքդ՝ տնատեր, դարձել ես տնվոր...
Հերիք չէ՞ լացես: Ումի՞ց... Ի՞նչ խնդրես,
Խղճահարության մուրացի՞կ հո չես...
Մորը չեն ընտրում։
Մայր Հայրենիքդ արդա՜ր պահանջով,
Մայրական անվերջ հույսո՜վ-հավատո՜վ
Սպասում է քեզ, որ ապաշխարես
Եվ բազմաչարչար հողիդ տեր կանգնես,
Ավերակ դարձած տունդ շենացնես...
Անահիտ Սահակյան
01.10.2014