Юбилей талантливого таджикского поэта - Асад Гулзода Бухорий широко празднуют. ------------------------------------------------------------------------------ خجسته زادروز مولانا خواجه اسد گلزاده بخارایی، یگانه شاعر پارسی‌گوی شهر بخارای شریف، فرخنده و همایون باد. استاد بزرگوار نود ساله شدند، برایشان سلامتی و عمر طولانی آرزومندیم. Хуҷаста зодрӯзи Мавлоно Хоҷа Асад Гулзодаи Бухороӣ, Ягона шоири порсигӯи Бухорои Шариф, фархундаву ҳумоюн бод. Устоди бузургвор, 90 сола шуданд, барояшон тансиҳативу умри дароз таманно дорем. مولانا خواجه اسد گلزاده بخارایی - یگانه شاعر پارسی گوی در بخارای شریف و مردی که رایحه خوش ناصر بخارایی از وجود پاکش به ایران می آید... "Мавлоно Хоҷа Асад Гулзодаи Бухороӣ" خواجه از بهر معرفی خویش در یک مرامنامه ادبی- اخلاقی می فرماید: (( کیستم من؟. اسد گلزاده بخارایی. نه شهری و نه صحرایی. یک مرد پیرانه سر و خردمند و ساده و عادی. تمثالش پر از شادی. ز غم دور است و دور. دیدگانش پر نور. زحمت کَش و دردکَش. صحبتش بسا دلکَش، گرم و همرنگ آتش. محنت دوست و جفا کَش. خوش رفتار و هَزَل کَش. بی کینه و صاف دل. صاحب خانه و منزل. نشانش به عالم و به آدم معلوم. گذر حوض بادام. پنجاه و شش؛ رقم درب و دروازه اش. هوشیار خود شناش. آدم و عالَم شناس. آرام و آسوده حال. با وجدان است و حلال. مردم دوستش می دارند. فعلش بهم مَفارد. عَلَم از قلم گیرد. قلمش عالَم گیرد. پر کار و ایجاد کار. پُر دان و سازگار. مهمان نواز است. چشم و دلش سیر. همتش بلند باشد. جرأتش نه کم از شیر. غیرتش بلند باشد. از ستاره اش نور بارد. در مزرعه دل، بذر دوستی کارد. دوستان را می پرستد. به پهلویشان مردانه ایستد. خصلت نجیبانه اش این است؛ مهربان کودکان است، پاسبان بچگان است، با غم آنها زیسته و شعر و داستان گفته است. با مهر آنها زنده و پند و حکمت سُفته است. چند کتاب اش تحفه ای از بهر نسل نو رَس است. بر دیگران هم دسترس است. تا نگویند که بس است. باز گوید و ساز گوید)). و باز در مدح بخارای شریف فرموده : ای بخارا کوچه ها و باغ راغت دلگشا شاهرود و مسجد و ارگ منارت دلربا حوض های مرمرینت دلکشند و دل پسند ساکنانت چهره خندان، دلبرانت مه لقا شاعرانت نام تو مشهور دنیا کرده اند هرکه آید نزد تو ای هموطن آغُش گشا --------------------------- اهورا مزدای ایران حافظ وجود همایون و انفاس فرخندۀ ایشان باشد. با سپاس از دوست عزیز، استاد سعید ساربان، (تنظیم متن : محمدرضا شبانکاره) نگارش به خط سیریلیک برای عزیزان تاجیک در آسیای میانه: Мавлоно Хоҷа Асади Гулзодаи Бухороӣ Ягона шоири порсигӯй дар Бухорои шариф. Марде ки рояҳаи хуши Носири Бухороӣ аз вуҷӯди покаш ба Эрон миёяд. Хоҷа аз баҳри муъаррифии хеш, дар як монифисти адабӣ_ ахлоқӣ мефармояд : Кистам ман? Асади Гулзодаи Бухороӣ. На шаҳрӣ ва на саҳроӣ. Як марди пиронасар ва хирадманду содаву оддӣ. Тимсолаш пур аз шодӣ. Зи ғам дурасту дур, дидагонаш пур нур. Заҳматкашу дардкаш, суҳбаташ басо дилкаш, гарму ҳамранги оташ, миҳнат дӯсту ҷафокаш, хушрафтору ҳазалкаш, бекинаву софдил, соҳиби хона ва манзил, нишонаш ба оламу ба одам маълӯм , гузари ҳавзи бодом, панҷоҳу шаш, рақами дарбу дарвозааш. Ҳушёри худшинос, одаму олам шинос, орому осӯда ҳол, бо виҷдон асту ҳалол, мардум дӯсташ медоранд, феълаш ба ҳам мафорад. Алам аз қалам гирад, қаламаш олам гирад. Пуркору эҷодкор, пурдону созигор, миҳмон навоз аст. Чашму дилаш сер, ҳимматаш баланд бошад, ҷуръаташ на камаз шер, ғайраташ баланд бошад. Аз ситорааш нур борад, дар мазраъаи дил, базри дӯстӣ корад. Дӯстонро мепарастад, ба паҳлӯяшон мардона истад. Хислати наҷибонааш инаст, миҳрубони кӯдакон аст, посбони бачагон аст. Бо ғами онҳо зиста ва шеъру достон гуфта аст. Бо миҳри онҳо зинда ва панду ҳикмат суфта аст. чанд китобаш туҳфае аз баҳри насли наврас аст. Бар дигарон ҳам дастрас аст. То нагӯянд ки бас аст, боз гӯяду соз гӯяд. Ва боз дар мадҳи Бухорои шариф фармуда : Ай Бухоро кӯчаҳову боғи роғат дилгушо Шоҳрӯду масҷиду арги манорат дилрубо Ҳавзҳои мармаринат дилкашанду дилпасанд Сокинонат чеҳра хандон, дилбаронат маҳлақо Шоиронат номи ту машҳӯри дунё кардаанд Ҳар ки ояд назди ту ай ҳамватан оғуш гушо. --------------------------- Аҳӯро маздои Эрон Ҳофизи вуҷӯди ҳумоюн ва анфоси фархундаи эшон бошад. Бо сипос аз дӯсти азиз Устод Саъиди Сорбон. (Танзими матн : Муҳаммад Ризо Шабонкоре)
Мактаби тахсилоти миёнаи умумии N:24
Бухарскому поэту 90лет!
Юбилей талантливого таджикского поэта - Асад Гулзода Бухорий широко празднуют.
------------------------------------------------------------------------------
خجسته زادروز مولانا خواجه اسد گلزاده بخارایی،
یگانه شاعر پارسی‌گوی شهر بخارای شریف، فرخنده و همایون باد.
استاد بزرگوار نود ساله شدند، برایشان سلامتی و عمر طولانی آرزومندیم.
Хуҷаста зодрӯзи Мавлоно Хоҷа Асад Гулзодаи Бухороӣ,
Ягона шоири порсигӯи Бухорои Шариф, фархундаву ҳумоюн бод.
Устоди бузургвор, 90 сола шуданд, барояшон тансиҳативу умри дароз таманно дорем.
مولانا خواجه اسد گلزاده بخارایی
- یگانه شاعر پارسی گوی در بخارای شریف و مردی که رایحه خوش ناصر بخارایی از وجود پاکش به ایران می آید...
"Мавлоно Хоҷа Асад Гулзодаи Бухороӣ"
خواجه از بهر معرفی خویش در یک مرامنامه ادبی- اخلاقی می فرماید:
(( کیستم من؟. اسد گلزاده بخارایی. نه شهری و نه صحرایی. یک مرد پیرانه سر و خردمند و ساده و عادی. تمثالش پر از شادی. ز غم دور است و دور. دیدگانش پر نور. زحمت کَش و دردکَش. صحبتش بسا دلکَش، گرم و همرنگ آتش. محنت دوست و جفا کَش. خوش رفتار و هَزَل کَش. بی کینه و صاف دل. صاحب خانه و منزل. نشانش به عالم و به آدم معلوم. گذر حوض بادام. پنجاه و شش؛ رقم درب و دروازه اش. هوشیار خود شناش. آدم و عالَم شناس. آرام و آسوده حال. با وجدان است و حلال. مردم دوستش می دارند. فعلش بهم مَفارد. عَلَم از قلم گیرد. قلمش عالَم گیرد. پر کار و ایجاد کار. پُر دان و سازگار. مهمان نواز است. چشم و دلش سیر. همتش بلند باشد. جرأتش نه کم از شیر. غیرتش بلند باشد. از ستاره اش نور بارد. در مزرعه دل، بذر دوستی کارد. دوستان را می پرستد. به پهلویشان مردانه ایستد. خصلت نجیبانه اش این است؛ مهربان کودکان است، پاسبان بچگان است، با غم آنها زیسته و شعر و داستان گفته است. با مهر آنها زنده و پند و حکمت سُفته است. چند کتاب اش تحفه ای از بهر نسل نو رَس است. بر دیگران هم دسترس است. تا نگویند که بس است. باز گوید و ساز گوید)).
و باز در مدح بخارای شریف فرموده :
ای بخارا کوچه ها و باغ راغت دلگشا
شاهرود و مسجد و ارگ منارت دلربا
حوض های مرمرینت دلکشند و دل پسند
ساکنانت چهره خندان، دلبرانت مه لقا
شاعرانت نام تو مشهور دنیا کرده اند
هرکه آید نزد تو ای هموطن آغُش گشا
---------------------------
اهورا مزدای ایران حافظ وجود همایون و انفاس فرخندۀ ایشان باشد.
با سپاس از دوست عزیز، استاد سعید ساربان،
(تنظیم متن : محمدرضا شبانکاره)
نگارش به خط سیریلیک برای عزیزان تاجیک در آسیای میانه:
Мавлоно Хоҷа Асади Гулзодаи Бухороӣ
Ягона шоири порсигӯй дар Бухорои шариф.
Марде ки рояҳаи хуши Носири Бухороӣ аз вуҷӯди покаш ба Эрон миёяд.
Хоҷа аз баҳри муъаррифии хеш, дар як монифисти адабӣ_ ахлоқӣ мефармояд :
Кистам ман? Асади Гулзодаи Бухороӣ. На шаҳрӣ ва на саҳроӣ. Як марди пиронасар ва хирадманду содаву оддӣ. Тимсолаш пур аз шодӣ. Зи ғам дурасту дур, дидагонаш пур нур.
Заҳматкашу дардкаш, суҳбаташ басо дилкаш, гарму ҳамранги оташ, миҳнат дӯсту ҷафокаш, хушрафтору ҳазалкаш, бекинаву софдил, соҳиби хона ва манзил, нишонаш ба оламу ба одам маълӯм , гузари ҳавзи бодом, панҷоҳу шаш, рақами дарбу дарвозааш.
Ҳушёри худшинос, одаму олам шинос, орому осӯда ҳол, бо виҷдон асту ҳалол, мардум дӯсташ медоранд, феълаш ба ҳам мафорад. Алам аз қалам гирад, қаламаш олам гирад. Пуркору эҷодкор, пурдону созигор, миҳмон навоз аст. Чашму дилаш сер, ҳимматаш баланд бошад, ҷуръаташ на камаз шер, ғайраташ баланд бошад. Аз ситорааш нур борад, дар мазраъаи дил, базри дӯстӣ корад. Дӯстонро мепарастад, ба паҳлӯяшон мардона истад. Хислати наҷибонааш инаст, миҳрубони кӯдакон аст, посбони бачагон аст. Бо ғами онҳо зиста ва шеъру достон гуфта аст. Бо миҳри онҳо зинда ва панду ҳикмат суфта аст.
чанд китобаш туҳфае аз баҳри насли наврас аст. Бар дигарон ҳам дастрас аст. То нагӯянд ки бас аст, боз гӯяду соз гӯяд.
Ва боз дар мадҳи Бухорои шариф фармуда :
Ай Бухоро кӯчаҳову боғи роғат дилгушо
Шоҳрӯду масҷиду арги манорат дилрубо
Ҳавзҳои мармаринат дилкашанду дилпасанд
Сокинонат чеҳра хандон, дилбаронат маҳлақо
Шоиронат номи ту машҳӯри дунё кардаанд
Ҳар ки ояд назди ту ай ҳамватан оғуш гушо.
---------------------------
Аҳӯро маздои Эрон Ҳофизи вуҷӯди ҳумоюн ва анфоси фархундаи эшон бошад.
Бо сипос аз дӯсти азиз Устод Саъиди Сорбон.
(Танзими матн : Муҳаммад Ризо Шабонкоре)