💥Чиноқнинг ўғли (сўнгги қисм)

Гр:🔥Ҳикоя ва қиссалар 🔥
Машина кескин тўхтаганда йигитнинг боши олдига қараб силтандию, бурнини машина рулига уриб олди. Бунинг оқибатида оғриқ уни бироз хушёр торттирди. Дамира чопа келиб эшикни очди:
–Карим? Карим, тузукмисиз?–йигит жавоб қайтаришга хам мажоли етмай бошини рулга қўйди. Дамира Каримнинг қўлтиғига кириб белидан махкам қучоқлаб олди–да, бир амаллаб ташқарига чиқариб олди.
–Юрамиз, қадам босинг! Қадам босинг, қўрқманг ушлаб турибман йиқилмайсиз.
Қиз бир амаллаб уни етаклаганча хонага олиб кирди. Карим тик оёққа тургандан кейин қон оёқлари бўйлаб оқишга тушди. Қиз уни тапчанга ётқиздирганда пайпоқларигача қон шимиб нам тортиб улгурганди.
–Қаерда, елкадами ўқ?
–Мм,–деди йигит кўзларини юмаркан.
–Хозир чиқариб оламан. Қўлингизни сал кўтаринг, курткангизни ечиб олай.
Бироқ, йигит уни эшитмади, аллақачон хушидан айрилганди. Дамира куртка ва жемферни машаққат билан ечиб олди. Кўйлаги жиққа хўл бўлган экан. Айниқса оқ майкаси қизил рангга бўялибди. Қиз қайчини олиб, кўйлаги ва майкасини қирқиб олди. Ечишга сабри етмай қолганди. Елкасида–ўқ текан жойида биқирлаб қон қайнаяпти. Айниқса танаси қимирлаганда қон оқиши хам тезлашаётганди.
Дамира ўтган вақтлар мобайнида бунақа жарохатларни кўравериб кўзи пишиб кетганди. Тезда ишга киришди. Эпчиллик билан жарохат жойини очиб, унчалик чуқур ботмаган ўқни тортиб олди. Ортидан эса керакли муолажаларни қилди. Жарохат ўрнини тикиб, бинт билан ўраб боғлаб қўйди.
Ана шундан кейин Насиба опасига телефон қилди. Бахтига, Насиба тезгина жавоб қилди. Унга бўлиб ўтган холатни тушунтириб берди.
–Унга қон қуйиш керакку Дамира! Кўп қон йўқотибди, хаёти хавф остида. Тезда касалхонага олиб келиш керак.
–Опа, айтяппану, ўқ текканини билишса суриштириш бошланади.
–Ўқни олипсанку, тўғрими?
–Ха.
–Бўптида, кўчада номаълум одамлар ортидан пичоқ урипти деб қўя қоласан?
–Мен тикиб қўйдимку ярасини? Нега тез тиббийга олиб келмадинг деб менга тирғалишади.
–Уфф, бўпти уни қон гурухини биласанми? Қон олиб бораман, уйда қуямиз.
–Йўқ, гурухини билмайман!
–Бўлмаса, тонг отиши билан қонидан олиб кел. Хеч кимга учрашма, тўғри олдимга кел! Ўзим бир амаллайман қизим.
–Хўп Насиба опа. Ха, айтганча. Уни кийимларини қайчилаб ташлагандим. Шунга...ўғлингизни кийимларидан бўлса...
–Ха, акангни шкафини қара, керагини олавер. Ўғлим барибир военний кийим кияди холос.
–Хўп, рахмат опа!
–Ўзингиз хам келиб бир кўрасизми, дори –дармон қилиш керакдир.
–Сен келавер, шу ерда қанақа дори кераклигини ёзиб тайёрлаб қўяман!
****
Мана азизлар, эътиборингизга тўрт ойдан бери хавола этиб келаётганим “Чиноқнинг ўғли” номли қиссамиз хам нихоясига етиб келди. Хабарингиз бор воқеалар 1992 йиллардан яни, Карим тўрт ёшлигидан бошланганди. Мана қисса охирига келиб орадан ўн беш йил ўтибди. Энди эса эътиборингизга орадан етти йилни ташлаб ўтиб, 2014 йилги бир кичик холатни хавола этиш билан хикоямизга якун ясамоқчиман.
Февралнинг иккинчи ярмига келиб, хаволар бироз исиб қолганди. Қишлоқ одамлари бу об–хаводан фойдаланиб аллақачон кўчат экиш ишларини бошлаб юборишган. Бу нафақат томорқаларда хатто қабристонда хам кўзга ташланади.
Одамлар вафот этган яқинларининг қабрлари бошига гул кўчатлари экишарди. Ерга сомон сувоқ қилиниб охак суртилган қабр тепасида эса бир аёл бошини эгиб, ичида қуръон тилова қиляпти. Ёнида беш ёшлар чамасидаги қизча эса тилларини бурро–бурро қилиб онасидан ўрганганларини такрорларди:
–Алхамдулиллаху раббил аламийн. Бисмиллахи Рохманир рахийм...
Дамира ичида тиловат қилиб бўлгач, қизи хам ўқиб тугатишини кута бошлади. Қизчаси хам “омийн” деб кафтчаларини кўтарганда ўз кафтларини очди.
–Эй Оллохим, энажонимни жойларини жаннатда қилгин! Омин!
–Омин!–деди Дамира хам юзига фотиха тортиб.
–Ая, энажон бизни кўряптими?–сўради қизча қабрга тикилиб.
–Кўряпти қизим, кўряпти...–Дамира ўзи билан олиб келган кетмонча ёрдамида қабр олдидаги чуқурчани кавлай бошлади.
–Биз эккан гулни хидлайдими?
–Ха, гулласа хидлайди,–онаси чуқргача атиргулни қўйиб, томири устига қум торта бошлади.
–Сув қуяйми?–қизча ўзи кўтариб келган бакалашкалар қопқоғини оча бошлади.
–Қуй қизим, хаммасини қуй.
Қизча гул кўчатига олиб келган сувни қуйди. Ер эса бир зумда сувни “ичиб” юборарди.
–Яна олиб келамизми ая?
–Йўқ, бўлади шу. Кейинги сафар яна қуямиз.
–Энди кетамизми?
–Ха, қизим кетамиз.
Дамира инқиллаб ўрнидан тураркан, қорнида бироз оғриқ хис қилди. Юзи оғриқдан тиришди шеклли, қизи дарров сезиб қолди.
–Оғрияптими ая?
–Ха, сал оғриди. Бўлди, ўтиб кетди.
–Тепяптими укам.
–Йўқ, ўтирганимга аччиғи келди шекилли,–Дамира синиққина жилмайиб, қизининг рўмол ўраган бошига кафтини қўйди.–Юрақол энди, уйга кетамиз.
–Улар қабристон чиқиб улгурмасларидан Дамиранинг телефони чақириб қолди. Камзули чўнтагидан телефонни оларкан “дадангку” деб қўйди.
–Менга беринг,–қизча қўлини чўзди.
–Шошмай тур!–рад қилди онаси. Кейин телефонни қулоғига тутди.–Ало, ассалому алайкум.
–Валейкум ассалом. Қаёққа кеттинг, уйда хеч ким йўқ?–сўради эри.
–Бувимни “бошига” келувдик. Атиргул кўчат олиб келдим, қизингиз билан экдик.
–Ўзи оғироёқ бўлсанг, қийналиб нима қилардинг. Айтганингда ўзим машинада олиб борардимку.
–Билмасам. Уйда ўтириб, бирдан хаёлимга келиб қолди.
–Маҳбуба сен биланми?
–Ха.
–Шошмай туринглар, хозир бораман!
–Хўп дадаси. Қизингизга бирон нима деб қўйинг, гаплашгиси келяпти.–Дамира телефонни қизига берди.
–Ало, дадажон?
–Хо–ов асал қизим?
–Сиззи соғиндим.
–Менам соғиндим шириним. Хозир олдингизга бораман.
–Тезроқ келинг, укам аямни тепяпти.
–Йўге, аянгиз оғриб қолдими?
–Халигинда сал оғриди.
–Бўпти қизим. Сиз аянгизни ўша ерда ушлаб туринг, мана боряпман.
Бироздан сўнг қабристонга бурилувчи йўл бошида оппоқ рангли “Ласетти” кўринди. Махбуба машинани кўриб ўша ёққа чопди.
–Дадажон келди–и–и!
–Маҳбуба, чопма қизим! Даданг ўзи шу ерга келади.
Бироқ қизи уни эшитмади. Дадасининг қаршисига чопа кетди. Дадаси хам 3–4 қадам қолганда машинадан тушиб, қизни қучоқ очиб кута бошлади.
Ота –бола бир–бирларини ачомлашиб турганда Дамира хам етиб келди.
–Кедингизми дадаси?
–Келдим. Ахволинг яхшими?
–Яхшиман, хавотир олманг!
–Ё, дохтирга олиб борайми?
–Йўғе, хавотир олманг деяпманку! Кетамизми?
–Кетамиз,–Карим қизини машинанинг олд ўриндиғига чиқариб қўйди.
Машина аста ортига бурилиб, қишлоқ томон йўл олди. Карим олд кўзгу орқали хотинига диққат билан разм солди. Ахволи яхши, деб хисоблагач таклифини айтти:
–Дамир, соғлигинг яхши бўлса момомни кўриб ўтсак, нима дединг?
–Яхши бўларди, бир хафтадан бери кўрганим йўқ момомни.–рози бўлди хотини.
–Ур–ре, ширин момомни кўргани борамиз!–Маҳбуба ўтирган жойида ирғишлай бошлади. Қизча доим Зухра момодан ширинлик олавергани учун уни “ширин момом” деб тили чиққанди.
–Ширин момонг яхшими?–Карим қизчасидан сўради.
–Яхши бўлатта, хар кўрганда ширинлик беравергандан кейин,–кулди Дамира.
Машина тор кўчалардан бурилиб Дамиранинг қизлик уйи ёнидан ўтаётганда бутун танаси билин бурилиб қаради. Бу ховлида хозир холасининг ўғли яшаяпти.
Карим билан Дамиранинг тўйи Зухра момоникида бўлди. Акмал тоғаси нафақага чиқиб келгандан кейин шу ховлига кўчиб чиқишларига ишонганди. Бироқ, Карим хеч кимнинг гапига қулоқ осмади. Ичкуёв бўлиб қоламанми? Керакмас, ўзим уй қураман, деб оёқ тираб олди. Хатто, Ўктам хожи ўлим тўшагида ётганда Дамирани чақириб берган пулини хам қўлига ушламади. Қайтариб ташлаб кел деб қайсарлик қилди. Лекин, Акмал тоғаси бир–икки гапиргандан кейин қўл силтаб қўя қолди–ю, ўзи сотиб олган қуруқ ерга уй қураётганда хам ўша пулдан бир сўм ишлатмади. Қайсарлигингизданей, деб ичида ғурурланиб қўйганди Дамира.
Кейинчалик, холаси иккинчи ўғлини уйламоқчи бўлиб, катта ўғлини Хадича холанинг уйига кўчирмоқчи бўлди. Уй олгунча яшаб турсин, деб жиянидан илтимос қилиб келганди. Карим ўшанда уйнинг хужжатларини хам буткул уларга бердириб юборди. Дамиранинг хар қанча қилган қаршиликларини инобатга олмади.
–Йигит моли кўчада Дамир, қўй ўша ер–мулкни! Бервор холангга, биз бу уйга мухтож эмасмиз! Худо хохласа, мухтож хам бўлмаймиз!
Дамира ўша сухбатни эслаганча, уйлари ёнидан ўтиб кетди. Зухра момонинг дарвозаси олдида Акмалнинг “”Нексия”си турган экан.
–Тоғам хам уйда экан,–деди Карим тормозни босиб.–Қани мени асал қизим, ширин момога қараб чопингчи!
Махбуба эшикни очдию ховлига қараб чопди. Хеч кимга қарамай Зухра момо ўтирадиган уйга кирди.
–Ассалому алайкум ширин момом!–деди ўзини ичкарига ураркан.
–Вой мени энам кептию!–Зухра момо қизчани кўриб хурсанд бўлиб кетти. Шу пайт ўзига қараб келаётган Каримнинг қизи Махбуба эмас, рахматлик жияни 1975 йилдаги беш ёшли Маҳбубадек кўриниб кетти кўзига. Ажабо, одам одамга шунчалик ўхшарканми? Орадан ўттиз беш йил ўтиб Маҳбуба қайта туғилди гўё.
Кичкинтой момони қучоқлаб, юзларидан ўпа бошлади. Зухра момо унинг қлиқларидан хузурланаркан шундай ширин неваралар берган Оллохга шукроналар айтарди.
Хаётда бир қонуният бор: Йўқдан бор бўлмайди, бордан йўқ бўлмайди. Каримнинг онаси вафот этиб, бу дунёда йўқдир эхтимол. Аммо, унинг сиймоси кичкина МАхбубада мужассам эди. Уни ташқи кўриниши шунчалик бувисига ўхшардики буни Махбубани ёшлигида кўрган катталар яхши биларди.
Зухра момо жажжи Маҳбубани қучиб, тўйиб – тўйиб хидлаб ўтирганда, Келини Наргиза Дамирани бошлаб кириб келди. Уларнинг ортидан эса Акмал ва Карим хам келишарди.
Зухра момо болалари жам бўлгач кафтларини кўтариб дуо қила бошлади.
Катталар бир–бири билан хол сўрашаётганда Маҳбуба ширин момосинг ёнига ўрнашиб олганча хозиргина қўлга киритган шокаладни оча бошлади.
Карим қизчасига қараб беихтиёр бу уйга келган пайтларини хотирлади. Ўшанда худди қизини ёшида эди. Зухра момоси ўшанда хам болаларга ширинликлар беришни яхши кўрарди. Одамлар Эрталабки нонуштага нима қўшиб ейишни билмай қолган пайтлари хам, момосининг бисотида нонга қўшиб егани албатта бирон ширинлик топиларди.
Оғир замонлар эди. Кейинчи? Кейин осон бўлдими? Йўқ, токи уйлангунча хам қанча қийинчиликларни кўрдия! Мана энди ростмана хаётнинг ширин томонини кўряпти. Худойим қанча синадия мени! Шунча қийналганларимга яраша, мана рохатини хам беряпти! Ўзига шукр!
Карим бу ерга келган кунларини хотирлаганча, ёстиққа суяниб ўтирарди.
17.02.2021 Дониёр
#ЧиноқнингЎғлиХикоя
Мана азизлар, хикоямизга сўнгги нуқтани қўядиган вақт хам етиб келди. Хикояни ёзилиш мобайнида ўз ёрдамларини аямаган дўстларимизга, каттта қизиқиш билан кутиб ўқиётган қадрдонларимизга Аллохнинг мархамати ёғилсин.
Кейинги хикояларимни хам кузатиб борасизлар деган ширин умиддаман!