💥 Пок калбимда қолдирди доғлар Қалби мажрух танаси соғлар.

Гоҳида бизни бошқалар оғир яралайди. Шундай яралайдики, модомики ер-у осмон бор экан у яра битмайди. Гоҳида инсонлар сулҳ қилмоқчи бўлишади. Биз уларни кечирамиз, аммо ёнимизда туришларини истамаймиз. Уларни кўришни истмаймиз. Чунки уларни кўришимиз билан улар етказган жароҳатнинг оғриғи бошланади. Улар етказган жароҳат ҳали-ҳамон тузалмаганини ҳис қиламиз. Ишларни қайтадан ўз ўрнига тушира олмай турганларни ҳам тушунинг. Улар буни кина-адоватдан эмас, қайта озорланганлари учун қила олишмайди. Рус ёзувчиси Лев Николаевич Толстойнинг бир гапи бор:“Инсонлар сенга хиёнат қилишар экан, уларнинг бу иши худди икки қўлингни кесиб ташлаганларига ўхшайди. Сен уларни кечиришинг мумкин, аммо яна қайта қучоқлай олмайсан!”.

Мени ички кечинмаларим