📚 Ҳикоя ва Қиссалар.📚 🇺🇿 🇺🇿 🇺🇿
27 мар

💥СЎНГГИ ЎҒИРЛИК.

(Ҳикоя)
Гр:🌹Ҳикоя ва қиссалар🌹
Муаллиф: Наргиза Усанбоева.
Унинг Абдулла билан танишуви жуда қизиқ бўлган. Шу дамгача уларнинг қандай танишганини иккаласидан бошқа ҳеч ким билмасди. Лекин энди у ҳамма билишини истайди. Гарчи бу орқали гуноҳи, бадтаринлиги ошкор бўлса-да, уялмайди. Чунки ҳозир ҳаммаси ортда қолди...
* * *
Навбатдаги мўлжали — Миробод туманидаги янги қурилган кўпқаватли уйлардан бири эди. Бошқалардан фарқи — у “ов”га кундузи чиқарди. Қулай томони кўп. Биринчидан, кундуз куни одатда шаҳарликларнинг ҳаммаси ишда бўлади. Айни пешин пайтлари кўпқаватли уйларнинг олдида одам тугул, пашша ҳам бўлмайди. Кейин аксарият “касбдошлари” кечаси “ишлагани” учун кундузи одамлар хушёрлигини йўқотади. Шунинг учун у “ҳамкасблари”га зид равишда кундузи “ишлайди”. Ҳали бирор марта иши хом бўлмаган. Балки, мана шу воқеани сабаб қилиб, Парвардигор уни омон сақлаб келгандир…
Хуллас, ўша куни у ҳамма ҳавас билан боқадиган янги қурилган уйга келди: пишиқ ғиштдан қурилган, беш қаватли, четлари оқ рангли бўёқ билан ажабтовур нақшинкор қилиб безатилган уйнинг ҳар бир позъезди олдига ўриндиқлар қўйилган, сарв ва арчалар экилган. Бир қарашда қандайдир дам олиш масканини ҳам эслатиб юборади. У бу уйнинг қайси подъезди, қайси қавати ва қайси хонадонига киришини яхши биларди. Чунки қай хонадонда ким яшаши, шарт-шароити, фойда-зарари… ҳаммасини ўрганган. Ҳатто ташқи эшикка ўрнатилган код рақамини ҳам билиб олганди.
Унинг ўзгармас олтин қоидаси бор: “Иш вақтидаги хотиржамлик – хатолар эшигини ёпади!”
Ўзини ўта хотиржам тутиб, кўзлаган хонадони томон кўтарила бошлади. Ишонч билан босаётган ҳар бир зина уни мақсади сари кўтариб борарди.
Мана, ўша хонадон. Қўлига тезлик билан резина қўлқоп кийиб, эшик қулфини очиш учун махсус асбоби олди. Очиш қийин бўлмади. Ташқаридан ўрнатилган темир эшикнинг фақат битта қулфи буралган экан. Ичкаридаги тахта эшик очиқ. Бу уни ажаблантирмади. Чунки кўпчилик ишга шошаётиб эшигининг ҳамма қулфини ёпиб ўтирмайди.
Бемалол ичкарилади. Кенг, ҳашаматли каридорга қип-қизил гилам тўшалган, шифтга турли рангда товланувчи тошли қандил, кийим осгичга ҳам кўринишидан қимматбаҳо бўлган аёллар халати ва эркаклар спорт кийими илинган эди. Уй йўлагининг ўзиёқ эгасининг “чўнтаги” ҳақида алайно сўзларди. У хотиржамлик билан йўлак орқали ўтиб, тўғридаги хонага кирди. Кирди-ю…
Тўғриси, ўғриликка кирган одамни ҳамма нарса кутиши мумкин. Аммо бунақаси...
Унинг кўз олдида беш йил олдинги манзара жонланди: хасталик ва етишмовчилик силласини қуритган, охирги дақиқаларгача рўзғор ташвишини этагидан айирмаган, ўлим тўшагида ётган отаси... Бу аламангиз хотира бир ҳафта тайёргарлик кўриб, пухта ўйлаган режаларини шамол момоқаймоқнинг уруғли момиқларини учиргани каби бошидан учириб юборди. Чунки хона тўридаги каравотда ранги сап-сариқ, озғин, аммо, қорни дўмбирадай шишиб кетган ёшгина йигит ётар, шу ҳолича хонтахтага чўзилар, қорни ҳалақит бераётгани учун пиёлани ололмасди.
Унинг юраги орқага тортиб кетди. Бошини ҳисобга олмаганда йигит бувисининг доим суюқ таом ичадиган ёғоч қошиғини эслатарди. Тўнкарилган ёғоч қошиқдек, оёқ томони узун ва ингичка, қорни эса дўмпайган...
Отаси жигар церрози билан оғриб, бир ойда ўлиб қолди. Ўшанда у кишининг ҳам кўриниши шундай эди. Оилада тўнғич фарзанд бўлгани учун ҳамма юк унинг зиммасига тушган, онаси шўрлик энди жуфтсиз, суянчсиз ўтаётган тақдир чархпалагида ўзини йўқотиб қўйганди. Шулар ёдига тушиб, хаёли қочдими ёки ўта раҳмдиллиги сабабми, йигитнинг ёнига югуриб бориб, пиёлани қўлига тутқазди. Бемор йигит унинг юзига ажабланиб қаради. Шундан сўнг у тахтадек қотди.
Нима дейди, ахир? Бирор ташкилотдан келдим, десам, қулфланган эшикни очиб кирди. “Эшик очиқ экан”, деса, қўлида резина қўлқоп! У бир лаҳзада ҳамма кўчага кириб чиқди:
Йигитни ўлдириб гуноҳга ботди…
Қўлга тушиб, қамалди…
Онаси унинг ўғрилигини билиб, ақлдан озди…
Лаҳзалар ичида миясига минг хил хаёл келди.
“Яхшиси, тан оламан”, деб турганди, йигит уни ҳайрон қолдирди:
— Раҳмат, ўтиринг! Роса чанқаб кетдим…
Бемор шундай дея пиёладаги сувни оғзига олиб, ёнидаги идишга қайтариб туфлади.
— Сув ичиш мумкинмасми? — ўзи билмаган ҳолда савол берди у.
— Рўзадорман… Чанқоққа чидолмай, оғзимни чайдим. Оғзим қуриб кетяпти..
У баттар ҳайратга тушди.
“Мен гумроҳ Рамазон ойи кириб келганини ҳам сезмай қолган эканман...” деди ичида.
— Шу ҳолингда рўза тутишга бало борми? — беихтиёр унинг тилидан шу сўз учди.
— Шифо топарман, деган умидда тутаяпман. Уйдагилар қарши… Аммо мен оёқ тираб туриб олдим. Дори-уколларни ҳам кечқурун, ифтордан кейин оляпман. Еётганларим ҳам танани ювадиган, тозалайдиган, бақувват қиладиган ўт-ўлан-у, мева-сабзавотлар…
— Касалинг нима билмайман-у, аммо шу ҳолингда тез ҳазм бўладиган овқат ейишинг керак, — негадир у беморни “сен”лаб гапирарди. — Менимча, сенга оч ётиш мумкин эмас…
— Дўхтирмисиз, десам… — беморнинг овоз оҳангида “ўғрилигингиз маълум-у, буни қаердан биласиз?”, деган маъно зоҳир эди.
— Кўрмаяпсанми? — у қўлларидаги резина қўлқопга ишора қилди. — “Хирург”ман. Бир “операция”ни амалга оширгани келгандим…
— Ҳа-а-а, мен ҳалақит бердим, тўғрими? “Операция”нгизни давом эттираверинг, индамайман. Сизни кўрганим йўқ. Ухлаётганимда кириб-чиққансиз, — бемор жиддий гапираётганди.
— Қўйсанг-чи! Ҳаммасини расво қилдинг-ку! — деди у кулиб. Кейин пиёлага ишора қилди. — Яхшиси, сувдан ич! Ўзингни қийнаб нима қиласан? Жонинг шундоқ ҳам азобда-ку!
— Ҳеч қаерим оғриётгани йўқ…
— Жигарингми?
— Билмайман! Менга айтишмаяпти. Уч кун бўлди, уйга жавоб бериб юборишди. Менимча, ота-онамга умид йўқ, дейишган, — хаста йигитнинг кўзларига ёш тўлди. — Аммо мен енгилмоқчи эмасман! Яшагим келяпти… Ўша куни келибоқ интернет титкиладим. Қизиқ маълумотлар топдим. Америкалик Пол Брегг ўзининг эллик йиллик шахсий таржибасидан келиб чиқиб, “Мўъжизакор очлик” деб аталган китоб ёзибди. Унда ёзилишича, инсон соғ-саломат бўлай деса очлик билан ўзини даволаши мумкин экан. Яна Пайғамбаримиз алайҳиссалом ҳам “Рўза тутинглар саломат бўласизлар”, деган эканлар. Ажабланарлиси, мутахассисларнинг айтишича, киши соғ-саломат юриши учун йилига 28-32 кун ихтиёрий оч қолиши керак экан.
— Ука, буларни касал бўлмасдан олдин қилиш керакдир-да! — деди унга ачиниб.
— Йўқ. Ибн Сино ҳам касалларни очлик йўли билан даволаган, - бемор ўзи айтаётган маълумотларга шу қадар ишонгани кўзлари ва сўз оҳангидан кўриниб турарди. - Яна Сурия бош муфтийси Шайх Аҳмад Куфтару ҳам очлик билан даволаб, донг таратган. Машҳур боксёр Муҳаммад Али ҳам шу кишининг қўлида шифо топибди. У ўзини даволатиш учун 30 миллион доллар сарфлаган, аммо бирор натижага эришмаган. Йигирма кунлик очликдан сўнг шифо топибди. Шунинг учун мен ҳам кечадан буён рўза тутяпман.


— Менинг дадамнинг ҳам қорни шундай шишиб кетганди, - деди у ҳар хил маълумотларга ишонавермаслигига ишора қилгандек.
— Давомини айтмай қўя қолинг, - эшитишни истамади бемор. - Яхшиси, менга ёрдамлашинг, ваннага киришим керак.
У хаста йигитни суяб, зўрға турғазди. Йигит тетапоя қилаётган болакай сингари чўчибгина қадам боса бошлади. Қанчалик секин ҳаракат қилмасин, барибир ваннахонага етгунча толиқиб, тик турганча унга осилиб қолди. У йигитнинг оғирлигидан ерга кириб кетсам керак, деб ўйлади. Назарида, йигитнинг қорнида қат-қат тош йиғилгандек…
— Бу азобга чидагандан кўра, ўлиб қўя қолган яхши… — деди хаста ҳарс-ҳарс нафас оларкан. — Лекин одамзотнинг ўлгиси келмас экан-да! Менинг ҳам ўлгим келмаяпти. Ахир эндигина йигирмага кирдим. Ҳали бирорта қизнинг қўлини ҳам ушлаганим йўқ.
Йигит ўзига ўзи кулди. У ҳам кулган бўлди. Аммо билдики, юзининг ҳолати қувноқликдан кўра ачинишни ошкор қилиб қўйди.
- Дардинг қиз бўлмай ўл, денг! - ҳансираган кўйи унга бир қараб олди бемор. - Ҳазил-да.
Унинг йигитга раҳми келиб кетди. Даст кўтариб, ваннахонага олиб кирди. Касалнинг пешанасида тонгги шабнамдек тизилган тер доналари қоши бўйлаб кўзига оқиб туша бошлаганди. Шўр тер томчилари кўзларига кирганиданми ё асабийликданми мижжаларини тинмай пирпиратарди. У дарҳол ўша ердаги сочиқни олиб, хастанинг пешанасини, юз-кўзини артди.

— Раҳмат! - чин дилдан миннатдор бўлди касал йигит. - Сувни илиқ қилиб очиб беринг. Кетиб қолманг. Шу ерда туринг…
— Шу ҳолингда чўмилмоқчимисан? Мен сени чўмилтиришга келганим йўқ! — у ўзича касалнинг кўнглини кўтармоқчи бўлиб ҳазил қилди ва итоат қилиб сувни очди.
— Сизни менга Худо юборган. Пешин намозини ўқишни ният қилиб ўтиргандим. Аммо бирор кимнинг ёрдамисиз ўқий олмайман. Шундай экан, қолишга мажбурсиз… - негадир энди йигит ундан сира тортинмас, қирқ йиллик қадрдонидек эркин буйруқ берарди.
— Жа-а-а, қизиқ экансан-ку! Зўрға юрибсан-у, намоз ўқиганингга ўлайми?
— Э-э-э, ака… Менинг ўрнимда бўлганингизда, ўлимингиз нақд бўлганда қай ҳолга тушардингиз? - хўрсинди хаста. - Одамзотга умид деган бир туйғу берилганки, жонингиз бўғзингизда турса ҳам сизни тарк этмайди. Тузалиб кетарман, деб умид қиласиз. Кўп эмас, уч-тўрт йил умр кўрай, уйланай, бола-чақа кўрай… Шу ҳолимча... йўқ бўлиб кетмай...
Йигитнинг кўзлари жиққа ёш эди. У беморнинг гапларидан ларзага тушди. Таҳорат олишига ёрдамлашиб, яна каравотига кўтариб олиб келди.
— Жойнамозимиз қаердалигини ҳам билмайман, - атрофга аланглади касал.
Ана шундагина у ҳам хонага разм солди: деворга япалоқ телевизор осилган, унинг рўпарасидаги бетартиб кубиклар шаклидаги антиқа жавонга китоблар чиройли қилиб терилган, қандил ҳам бошқа жиҳозлар каби диққатни тортувчи эди. Бурчакдаги стол ва стул, ноутбук ҳаммаси бу хона суҳбатдошига тегишли эканлигини айтиб турарди.

- Келиб-келиб сенинг хонангга кирганимни қара, - хафсаласи пир бўлиб деди у. - Бошқа хонага кирсам, қўлингдан ҳеч нарса келмасди.
- Айтдим-ку, сизни Худо юборди, менга. Менинг ибодат қилишимга кўмаклашишингиз учун, - ишонч билан деди касал. - Ўзи намозни ҳам шифохонада бир чол ўргатди. Савобга қолди, лекин… Шу пайтгача қунт қилмагандим. Бугун негадир ўқисамми, деб ўтиргандим. Мана бу хонага киринг, шкафда чойшаблар бор. Бирортасини олиб чиқсангиз, жойнамоз қиламиз…
Негадир унга сўзсиз бўйсунарди. Индамай йигит кўрсатган хонага йўналди. Хаста унинг ортидан бақирди:
— Атрофга яхшилаб қаранг, балки сиз “операция” қилишга арзигулик нарса чиқиб қолар. Мен намоз ўқиётганимда бекор ўтирмайсиз…
— Ўзинг айтдинг-ку, бугунги “операциям” сен экансан, — деди у ҳам бўш келмай.
Бу хонанинг қимматбаҳо ётоқ мебеллари, парда, гулқоғоз, гилам ҳаммаси бир-бирига уйғун ва бетакрор эди.
“Аслида шу хонага киришим керак экан. Одатда тилла тақинчоқлар, пуллар ётоқхонага беркитилади”, - унинг хаёлига ялт этиб келган фикр шу бўлди.
Тезда баҳайбат жавоннинг эшикларини очиб кўра бошлади: аёллар кийим-кечаклари. Кейингисида костюм-шимлар... Энг чет эшигини очди. Ҳайрият, бўлмачаларга сочиқ ва чойшаблар дид билан тахлаб қўйилган экан. Ҳаворанг, майда гулли чойшабни тахламлар орасидан суғуриб олди-ю, бемори ёнига чиқди.
— Биринчи намоз ўқишим. Адашсам, кулманг яна… — деди йигит у чойшабни ерга тўшаётганида. — Ҳаракатларини яхши биламан. Сиз ёнимда туринг, руку, сажда қилаётганимда ёрдамлашасиз…

Шу билан бемор намоз ўқишга киришди. У эса хаста тайинлаганидек ёнида турди. Рукуга бораётганда эгилишга, саждада бош қўйишга, яна ўрнидан туришга йигит қийналди. У кўмаклашди. Йигит пешин намозини адо этгунича у зерикиб, бемор эса толиқиб кетди. Камига хаста узоқ дуо қилди. Тугатгач, у йигитни тирсагидан ушлаб энди турғазаётганди, уй эшиги очилди. Унинг нафаси ичига тушиб кетди. Сал ўтмай, ўрта ёшли, қаерларидир ҳамсуҳбатини эслатадиган чиройли аёл кириб келди.
У қўрқиб кетди.
Ерга қараб салом берди, қаролмади аёлга.
Аёл алик олгач, ўғлига юзланди:
— Доринг бу ўртадаги дорихоналарда йўқ экан. Излаб-излаб икки бекат нарига кетиб қолибман, — аёл шундай дея қўлидаги калитга ишора қилди. — Эшик очиқ қолган эканми, Абдулла?
Унинг юраги товонига тушди. Яхшиям, боя қўлқопини ечиб қўйган экан.
— Ўртоғимнинг келишини сезган экансиз-да, ойи. Сиз кетдингиз, у келди, — йигит бор оғирлигини унга ташлаб, онасига қаради. — Касаллигимни эшитиб келибди.
— Вой, ўзим айланай сиздан, - унга синчковлик билан тикилиб деди аёл: - Илгари кўрмаган эканман-да, танимадим. Ўғлимни сийлаб келибсиз, раҳмат! Исмингиз нима, ўғлим?
У нима дейишни билмай қолди. Ўрнига Абдулла жавоб берди:
— Исми — Ўғри!
У ялт этиб йигитга қаради. Юраги бехос қамалиб қолган чумчуқ сингари питирлай кетди. Абдулла бемор бўлса-да, маккор адув сингари тузоққа туширганидан у даҳшат ичида қолганди.
“Аблаҳ! - деди ичида. - Касал бўлса ҳам пишиқ экан. Ярамас! Аниқ, қўлга тушдим. Энди уйдан игна ҳам олмай туриб, қамаламан! Калласининг ишлаганини қаранг! Менинг раҳмимни келтириб, онаси келгунча ушлаб турди-я, муғамбир! Боя ўзи оладиганимни олиб, кетишим керак эди…”

Шу ўйда касални итара солиб қочмоқчи бўлди. Бироқ бу ҳам имконсиздек кўринди. Чунки аёл эшик ёнгинасида турар, сергакланганди. Унинг эса қўрқувданми оёқлари титраб, жонсизланиб борарди. Оқар сувда оқим бўйлаб бир текис сузиб, кутилмаганда айрамга дуч келган хорғин ғаввос каби танг аҳволда эди.
“Қандай қилиб чиқиб кетаман? Тағин аниқ-тиниқ қилиб “Ўғри” деб турган бўлса...”
— Ҳазиллашдим, ойи… Лақаби — Ўғри! Ишончни ўғирлашга уста. Исмингизни айтинг, ойим сиз билан танишмоқчи, — уни туртди Абдулла.
У минғирлаган кўйи исмини айтди. Умрида илк бор, ўзини билдиришда жуда уялди.
- Ўтиринглар, нега туриб қолдиларинг? Ўзим айланай сиздан, сиз ўғлимни сийлабсиз, Худо сизни сийласин, - яна уни алқаб кетди аёл. - Мен бўлмаса, дарров ошга уннай. Сиз баҳона буям овқат ер. Эрталабдан буён «Рўзаман» деб ҳеч нима емай куйдиряпти.
Аёл қўлидаги калитни китоблар жавонининг бир бурчагига қўйиб, шошганча чиқиб кетди. Зум ўтмай беморнинг каравоти ёнига қўйилган журнал столига нон, майиз, ёнғоқ, бодом келтириб қўйди. Абдулла иккаласи жим ўтирарди. Аёл яна нималардир келтирди. Сўнг ёғга жазиллаб тушган гўштнинг овози ва иси хонани тутиб кетди.
- Нонни синдиринг, - унга табассум билан қараб деди бемор. - Энди ойимнинг ошини емасдан кетолмайсиз. Қўймайди. Аммо ошни “синдиради” ойим.
- Нималар бўляпти? – кулди у беихтиёр. – “Операция”ни меҳмондорчиликка айлантирдинг.

- “Операция”ни унутинг, - қошларини чимирганча койигандек гапира бошлади Абдулла. - Мен ойимга сизни дўстим, дедим. Оналарни алдаб бўлмайди. Менинг дўстимсиз, энди. Демак, онамга ўғилсиз. Оналар боласи сиз каби “хирург” бўлишини хаёлида ҳам тасаввур қилолмайди. Уларнинг тасавввурида биз энг яхши фарзандмиз. Шунинг учун “операция”ларингизни иккаламиз ҳам унутамиз. Бу ишни қайта қилган ва гапириб юзга солган номард! Ётиб қолишимдан олдин битта дўконимизни таъмирлашга топширгандим. Кеча дадам дўкон юрғизишга тайёрлигини айтди. Мен дадамга айтаман, ўша дўконнинг ишини сизга топширамиз. Нима дедингиз?
У беморга қараб миннатдор жилмайди...
Тамом.

#СўнгиЎғриликХикоя
•

Комментарии