ИСХОКЖОН НИШОНОВ

ХАЁТ ВА ИШҚ 13 - ҚИСМ
- Ўн беш кун ичида, - деди Педро бугунги кунни хаёлан эслаб.
- Унгача Франция, Англия, Италия каби давлатлардаги тарафкашларимиз етиб кела олишармикин?
- Хотиржам бул, улар менинг ишорамни кутиб туришибди. Сен ўйлаб топган антиқа ўйинни ҳаммалари соғиниб қолишган.
- Ўйин ўтказиладиган жойни келишиб олсак!
- Сен ташкилотчисан, ўзинг танла, - деди Педро.
Стефан бу тўғрида Педро билан маслаҳатлашмоқчи эди. Узига ҳаддан зиёд бино қўйган Педро шундай деди:
- Бу галги ўйин ҳам денгиз ўртасида ўтказилади.
Таклифим маъқулми?
- Кемада-я?
- Бунинг нимаси ёмон. Тинч!
- Яхши, таклифга розиман, - деди Стефан.
- Билиб қўй, ўйинга келадиган ҳар бир одамнинг камида йигирма-ўттиз миллион доллардан пули бўлиши шарт. Ўйинда фақат кучлиларгина қатнашади.
- Сен, Педро, ўзингга бу қадар катта баҳо берма. Ғалаба ҳамиша сен томонда бўлавермайди.
Пулдор қиморбоз бу кесатиққа парво қилмади.
- Менинг кетадиган вақтим бўлди, - деди ўрнидан туриб. - Одамларим дўстларимизга қўнғироқ қилиб, душанба кунги ўйиндан огоҳ қилишади.
Стефан кечки пайт Игорга қўнгироқ қилди.
- Ўйин келгуси душанба кунига белгиланди. Меҳмонларни олиб зудлик билан бу ерга етиб кел!
Стефан қўнгироқ қилганда улар шу ерда эдилар. Камиланинг яраси битмаганлиги сабабли яна бир кун Игорникида қолишга мажбур бўлишганди. Меҳмонларни кузатаётганда Игорь уларнинг ёдига яна бир бор Португалия сафарини солиб қўйди.
- Мен самолётга чипта олиб қўйдим, - деди у Викторга, - уйингга бориб, ишингни ёрдамчиларингга топшир. Баҳром билан Камилани олишни унутма.
Уларнинг бориши шарт.
- Бу қадар сафарга шошираётганингнинг сабабини тушунмай қолдим, - деди Виктор унинг сўзларидан ҳайрон бўлиб. - Ахир, ўзинг биласан, менинг ишларим бошимдан ошиб-тошиб ётибди. Уйга борай, қурилишдаги ишлар билан танишай. Илҳомнинг айтишича, ишчиларнинг бир қисми маҳсулот йўқлиги сабабли бекор
қолибди. Сафарни бироз кечга сурганинг маъқулмикин?
- Нималар деяпсан, дўстим, ахир, йўлланмаларнинг муддати бор. Ўтиб кетса, пулга тушамиз. Португалиядаги дўстларимизга хабар бериб қўйганман-а.
- Бунга қачон улгура қолдинг, йўлланмани бизнинг қўлимизга топширганингга ҳали икки кун бўлгани йўқ-ку?
Камила уларнинг суҳбатини эшитиб турарди. Хориж сафарига ташна эди. Викторнинг рад этишидан чўчиди.
- Дўстингизнинг таклифини рад этманг, ВикторАндреевич, ахир, қурилишдаги ишларни Илҳом бемалол бошқариб турибди-ку! Борганимиздан кейин унга нима қилиш кераклигини тушунтириб қўясиз. Атиги бир ҳафтага, йўқ деманг!
- Сен шайтон қиз шуни истасанг, нима ҳам дердим, лекин Илқом кўнармикин?
- У билан ўзим гаплашаман!
Игорь хурсандчилигини яширолмади.
- Демак, мен сизларни ҳафтанинг охирида кутаман!
Бугуноқ чиптага буюртма бериб қўяман!
Уларни кузатаётганда, Игорь чўнтагидан чекни олиб, Баҳромга узатди.
- Стефан Абрамович сизнинг ажойиб қобилиятингизни такдирладилар.
- Нима бу? - ҳайрон бўлди Баҳром.
- Чек, сизнинг номингизга юз эллик минг доллар пул ўтказилган.
- Ниманинг эвазига? Ахир, у киши ўйинни бой бердилар-ку!
Игорьнинг юзи қизариб кетди.
- Ол! - деди Виктор Баҳромга. - Буни меҳнатингга тўланаётган ҳақдеб қабул қил.
Баҳром иккиланиб чекни олди.
Виктор Андреевич Камилани олиб, ўз шаҳрига учиб кетди. Баҳром икки кунга рухсат сўраб Киевга жўнади.
* * *
Операция муваффақиятли чиққанди. Икки кундан кейин Зулфизарнинг оёқ-қўллари ҳаракатга келди. Профессор қизнинг бир ҳафтада юриб кетишига ишонч
билдирди-ю, аммо гапиролмаслнги мумкинлигини ҳам яширмади.
- Тилни ҳаракатга келтирувчи асаб толалари жиддий шикастланган, уларни тиклашнинг иложи йўқ!
Мана шу сўз ота-онанинг дил ини сиёҳқилди. Ҳамрохон опа хомуш тортиб қолди. Зулфизар ҳафта ўтиб ўрнидан турди, онасининг ёрдамида юра бошлади. Коллни
ажаблантирган нарса, бу - қизнинг иродаси эди. «Соғайишга, юришга интилди. Бу ҳар қандай дори-дармондан кучли», деди профессор. Зулфизар айтмоқчи бўлган сўзларини имо-ишоралар билан онасига тушунтирарди.
Ҳамрохон опа оналарга хос сезгирлик билан фарзандининг нима дсмоқчилигини кўз қарашидан илғарди. Таскин берарди. Зулфизар кун бўйи деразадан ташқарига
боқиб, кўзларини бир нуқтадан узмай ўтирарди. Киприкларига нам илинарди. Қонсиз лаблари титрарди. Она
унинг хаёли олисларда қолган қишлоғига кетганини ҳис этарди. Лекин фарзандига қандай таскин берсин, нима деб кўнглини кўтарсин?! Балки Баҳромни кўрса, кўзларидаги ёш қурир, қалбидаги ғуссалар кўтарилар. Тили чиқиб кетса хам ажаб эмас! Ахир, мўъжизалар бўлиши мумкин-ку!
Аслида қизининг бошига тушган бу савдоларга узи сабабчи эмасми? Нега унинг қалбига қулоқ солмади?
Бахромдан ўзга йигит керак эмас, деганда Зулфизарни тушунишни истамай, фермернинг бойлигига учиб, бадавлат хонадонга қуда бўлишни ўзи хохламадими?!
Она қизининг кейинги тақдирини ўйлаб, юраги эзиларди. Титраётган қўлларини бошига қўйиб, сўради:
- Сенга нима бўлди, болам, нега бу қадар хомушсан?
Зулфизар ойнадан кўзини олди. Онасининг ёш тўлган кўзларига бокди. Ҳамрохон опа унинг титраётган лабларидан ниманидир айтишга қийналаётганини тушунди.
- У олисда қолди, келмайди, - деди шивирлаб ва ўзини тутолмай, йиғлаб юборди. Зулфизар бошини онасининг
кўкрагига қўйди. Улар бир-бирларини қучоклаганча йиғлашарди.
Бахром Киевга келганда пешин бўлганди. Зулфизарни республика нейрохирургия марказий шифохонасида эканлигини биларди. Қабул қилиш бўлимидагилардан
уни сўроклади. Қизнинг ётган хонасини айтишди. Бахром ичкари кирди. «Зулфизар қандай аҳволда экан?»
деган савол кўнглидан ўтди. Йўлакда Холмурод акага дуч келди. Хижолатдан унинг юзлари қизарди.
- Баҳромжон, - тилига биргина шу сўз келди отанинг.
Улар бир-бирларини бағирларига босишди. Холмурод аканинг кўз ўнгида ўтган воқеалар жонланди: «Қизим билан учрашганингни кўрсам, оёғингни синдираман!»
Ич-ичидан нидо келди.
- Мени кечир... - бу сўзни айтишга аранг куч топди.
- Утган гапларни эслашнинг мавриди эмас, - деди
Баҳром.
- Раҳмат, яхшилигингни ўлгунимча унутмайман!
- Зулфизар тузукми, оёққа туриб кетдими?
- Шукр, Германиядан профессор келиб операция қилди, аммо... гапирмаяпти.
- Нега гапирмайди? - ҳайрон бўлди Баҳром.
- Дўхтирнинг айтишича, тил билан боғлиқ асаб толаси зарарланганмиш. Буни тузатишнинг иложи йўқмиш.
Ичкари киришди. Зулфизар онасининг кўксига бош қўйиб ётганди. Юраги нотинч эди. Тез-тез эшик томон боқиб қўярди. Эшик очилганда бошини кўтарди. Баҳромни кўриб, ўрнидан туришга чогланди. Она йигитни таниди.
- Вой, ўлмасам, Баҳромжон, бу сизми, ўғлим?
Зулфизар севгилисини кўриб лаблари титраб, қийналиб оғизини икки-уч бор очди ва кутилмаганда гапириб юборди.
- Баҳром!
- Салом, мен келдим!
- Кутаётгандим, - қиз тутилиб гапирарди.
Баҳром унинг ёнига ўтирди.
Ота-она бир-бирларига қарашди. Ҳамрохон опа ўзини босолмади:
- Қизимиз гапирди, отаси, қаранг, гапирди! Эшитдингизми, Баҳромжон билан гаплашди. Вой, онагинанг ўргилсин, - Ҳамрохон опа қизини қучокдаб йиғлаб юборди. Холмурод ака лабини тишлаб турарди.
- Илоҳим, гапирганинг чин бўлсин!
Холмурод ака ташқарига чикди.
Зулфизар йигитнинг қўлидан тутди.
- Сизни согиндим...
- Тузалиб кетибсан.
- Мени ажал домидан ишқ қутқарди. Мана шу тўшакда ўлим билан олишдим.
- Мен ҳам сени кўп эсладим.
- Энди ўлмайман. Юраяпман, гапираяпман. Уйимизга кетсак ҳам бўлаверади. Қишлоғимизни согиндим. Дугоналаримни кўргим келаяпти!
- Худо хоҳласа, кетамиз!
Улар бир-бирларига тикилиб қолишди.
- Ҳозир Россиядаман, фирмада ишлаяпман. Улар менга кўп яхшиликлар қилишди. Икки кунга рухсат сўраб келдим. Кечки самолёт билан қайтиб кетишим керак, деди Баҳром. - Худо хоқласа, сен билан қишлокда
кўришамиз!
Қиз йигитнинг қўлидан ушлади.
- Озиб кетибсиз.
- Сени согиндим.
- Кўпдан буён дилингизда ғам.
- Кўролмаганимдан.
- Сизни ким ранжитди?
- Буларни қаердан билдинг?!
- Кўзингиз айтаяпти! .
- Кўзим, ажаб, яна нималарни кўраяпсан?
- Сафарга жўнамоқчисиз. Бу сизга омад келтирмайди.
Бошингизга ташвишлар солади. Қийинчиликлар келтиради.
- Кейин-чи? - Баҳром қизнинг гапларидан Дол эди.
- Кўзларимга денгиз кўринаяпти. Сирли сандиқ!
- Қандай сандиқ? Жодуланган! Жодулаган! - Баҳромни ҳаяжон босди.
- Сири нимада?
- Буни айтолмайман...
- Сен жодуга ишонасанми?
- Мен кўзимга кўринган нарсаларга ишонаман. Назаримда, кимдир шу гапларни сизга айт деяётгандай.
Айтмасликка ҳаракат қилаяпману, бироқ иложи бўлмаяпти...
- Ҳар хил хаёлларга бораверма, ундан кўра уйга кетишни ўйла!
- Ёдингизда бўлсин, қийин кунга қолганингизда мени эсланг.
Эшик очилди. Холмурод ака профессорни бошлаб кирди. Колл қизнинг равон гапираётганини кўриб, қаттиқ ажабланди.
- Бу - мўъжиза, тиббиёт тарихида камдан кам содир бўладиган ходиса! - деди қувониб.
- Салом, дўхтир! Сизга катгараҳмат. Мени даволадингиз. Эртага жўнаб кетмоқчилигингизни биламан.
- Буни кимдан эшита қолдинг? - Колл бу ҳакда қизнинг ота-онасига айтмаганди.
- Я на бир кун шу ерда қолишингизни илтимос қилардим.
- Бунинг иложи йўқ, қизим, самолётга чипта олиб қўйганман!
- Лекин ўша самолётда уча кўрманг!
Профессорнинг туксиз қошларичимирилди.
- Гапингга тушунмадим?
- Юрагим қандайдир нохушликни сезаяпти.
Колл қизнинг сўзларини касалликдан қолган асорат натижаси деб қабул қилди. Оғир операциядан сўнг беморларда шундай руҳий ҳолат юзага келишини биларди.
- Шубҳа қилдингиз! - Зулфизар пррофессорнинг кўзларига тикилди. - Эрталаб овқатланмагансиз, фақат қаҳва ичгансиз.
- Гапларинг тўғри, - деди профессор ажабланиб. Роман Ильич кирди.
- Сиз зудлик билан уйингизга боринг. Ишга келишдан аввал эшикни беркитишни унутгансиз.
Икки профессор бир-бирларига маъноли қарашди ва индамай хонадан чиқиб кетишди. Роман Ильич эшикни қулфлаганини эслаёлмади. Юрагига ғулғула оралади.
Хотини кеча сафарга жўнаганди. Халатини ечиб, Коллга уйга бориб келишини айтди.
- Қизнинг гапига ишондингми? - сўради Колл.
- Ишонмадиму, аммо эшикни беркитмаганим ростга ўхшайди.
- Асабларинг чарчаган.
- Назаримда, уйимда нимадир содир бўлаётгандай.
Роман Ильич уйига кетди. Эшикка калит солишнинг ҳожати йўқ эди . Чунки у қия очиқ турарди. Ичкарига отилиб кирди-ю, ағдар-тўнтар бўлиб ётган буюмларга
тикилиб қолди. Профессор уйни ўғрилар тунашганини билди. Меҳроб олдига учиб борди. Хавотирли кўзлари излагай нарсани тополмади. Қўллари бўм-бўш деворни
пайпаслаб, беҳолгина ўтириб қолди.
- Наҳотки, олиб кетишган бўлишса?! - деди бошини чангаллаб.
Игорь йўлга чиқишганини Стефанга маълум қилди. Қиморбоз уларни шаҳардан четроқдаги меҳмонхонага жойлаштиришни ўйлади. Бир-икки кун уларнинг кўзига
кўринмай туришга қарор қилди. Уларни кутиб олишни танишларидан бири Эскинога топширди. У шаҳарни яхши биларди. Меҳмонларни кутиб олди. Ётоқхона ҳаммаларига маъқул келди. Деразадан поёнсиз денгиз кўриниб турарди. Баҳром эрталаб барвақг уйғонди ва денгизни
томоша қилиш учун соҳилга тушди. Ҳаво илиқ эди.
Баҳром чўмилди. Ҳаётида илк бор денгизни кўриши эди. Нонуштадан кейин Камила иккиси сайр қилиш учун шаҳарга чиқишди. Стефаннинг топшириғига биноан
Эскино йигит билан қизни пойлаб юриши керак эди.
Игорь Стефанга қўнғироқ қилди ва меҳмонлар жойлашишганини маълум қилди. Стефан эса ўша пайтнинг
ўзидаёқ Педро билан боғланди.
- Меҳмонларим келишди, сен одамларингни тезроқ тўпла!
- Улар индинга айтилган жойда бўлишади.
- Ахир, бизнинг ваъдамиз душанба кунига белгиланганди-ку! - норози бўлди Стефан.
- Бу галги ўйин сен ўйлаганчалик тор доирада ўтмайди.
Қиморбозларнинг ёдида қоладиган шов-шувли ўйин ташкил қилмоқчиман.
- Ҳали ҳам аҳдингдан қайтмадингми?
- Мен ваъдасини бузадиган бебурдлардан эмасман, Стефан. Бу ҳакда ўзинг ўйлаб кўр, кейинги пушаймон ўзингга душман, деган накд бор.
- Сандиқни сен топасанми?
- Албатта, мен. Ҳозир одамларим уни Англиядан олиб келишмокда. Сенга яна бир гапни эслатиб қўяй, - деди
Педро овозига сирли тус бериб. - Мисрдан Абдулҳоди жаноблари ташриф буюрмоқчилар. Биласан, у жаноб
бўлган жойда ўйин қизийди. Арзимаган пулларни тикиш у кишига нисбатан ҳурматсизлик бўлади. Мен Абдулҳоди
жанобларининг қулоғига бу ўйинни сен ташкил қилаётганингни етказдим. У кишининг умидлари катта. Муносиб рақиблар излаяпман.
Стефан Абдулҳоди жанобларининг ташрифини хаёлига келтирмаганди. У шунчаки эрмак учун қимор ўйнамайди. Миллионлаб пуллар, қимматбаҳо буюмларни тикади. Баъзида тарафкаш топилмай, ўйиннинг такдирини
бир ўзи ҳал қилган пайтлар бўлган. Стефан чўғни босиб олгандай типирчилади. Энди юрагини икки ташвиш азобларди. Бири - Абдулҳодининг ташрифибўлса, иккин-
чиси - Баҳром билан Камиланинг розилигини олиш.
Уларнинг розилигини олмай, ишни эълон қилди. Модомики, улар рози бўлмаса, бу хабарни эшитиб, қочиб кетишлари ҳам мумкин-да.
Стефаннинг кўнгли нотинчланди. Игорь шу ерда. У фолбин лўлидай айёр ва мугомбир, аврашга устаси фаранг. Қулфбузарларни кўндиришига ишонади. Шундай
бўлгач, улар ҳақидаги ташвишли ўйларни миясидан қувиб, пул топиш ва тарафдорлар излаш ҳақида ўйлаши зарурлигини тушунди. Тарафдорлар Абдулҳодининг келишини
билишса, ўйинда иштирок этолмасликлари ҳам мумкин.
Шарманда бўлишидан чўчиган Стёфан чора ахтарди. Уни қутқариши мумкин бўлган нарса, бу - пул эди. Ўзи билан олиб келган ўн миллион унинг пуллари олдида сариқ
чақалик қимматга эга эмас.
Стефан ўйин ўтказиладиган ресторан бошлиги Каога қўнғироқ қилди.
- Менга ўн миллион керак, рози бўлсангиз, ўйинда тенг шерик бўлишимиз мумкин.
- Мени афу этинг, Стефан жаноблари, сизни пул билан таъминлашим мумкину, аммо шерик бўлишимни хаёлингиздан чиқариб ташланг. Мен бундай ўйинларни
тушунмайман, - жавоб қилди Као.
- Унда мен айтган пулни бериб турсангиз.
- Жоним билан, Стефан жаноблари, ҳозироқ олиб кетишингиз мумкин, аммо пул эвазига гаровга нима қўймоқчи бўлганингизни айтолмайсизми?
Стефан нинг тили қотди.
- Мен сизнинг мамлакатингиздаман, жаноб Као, - деди Стефан гаровга нима қўйиши мумкинлигини ўйлаб.
- Бу ерда жонимдан бошқа молим йўқ!
- Шундай денг, афсус, мен ҳам талабингизни қондиролмас эканман, Стефан жаноблари. Янаги сафарги ўйинга гаровга қўядиган қимматбаҳо буюмларингизни олиб
келишни унутманг!
Као гўшакни жойига илиб қўймоқчи бўлаётгани унинг ran оҳангидан сезган Стефан шошиб қолди ва хаёлига
келган фикрни тилига чиқарди.
- Менда бир таклиф бор, ўйлайманки, сиз буни қабул қиласиз!
- Айтинг, азизим, қулоғим сизда.
- Эшитишимча, Россияда қариндошларингиз бор, шундай ми?
- Бу хабар қандай қилиб сизнинг қулоғингизга етиб борди, жаноб Стефан?
- Бу ҳақда учрашганимизда гаплашармиз, қозирги айтадиган гапим бевосита ана шу яқинларингиз билан боғлиқ.
- Хўш!
- Хабарингиз бор, Питерда менинг ўндан зиёд ресторанларим, ишлаб чиқариш корхоналарим бор. Рози бўлсангиз, улардан хохлаганингизни номингизга ўтказишим мумкин!
Као бир зум жим қолди.
- Таклифингизни ўйлаб кўришим керак, Стефан жаноблари.
Давоми бор.
#ХаётВаИшқХикоя