АСКАДАГЫ АЗГЫРЫК

9-бөлүм.
- Эрте келипсиң го? - деди аялына.
- Ии-ий, ооба…
- Жумушуң эрте бүткөн экен.
- Ыя? - Гүлай алдастай жооп бергенге сөз таппай калды. - Иш бүттү, анан келдим…
- Жакшы, машинаң бүтө элекпи?
- Жок, эки күндө бүтөт деди.
- Макул, өзүң алып алаарсың, ишиңде кыйналыштар жокпу?
- Жок-жок, баары жайында.
- Жакшы анда, - деди да, келинин көрүп унчукпай калды. - Балам, Даниел үйдөбү?
- Ооба, ата.
- Сезим келдиби?
- Жок, ал келе элек.
- Таенесине кеткен го?
- Билбейм.
- Мейли, келип калаар, - деп отура кетти. Гүлайдын ой-кыялы алда кайда кетип, жан дүйнөсү эзилип жатты, ойлоп көрүп ишинен чыкмак болду. "Эгерде минтип жүрө берсем үй-бүлөмдү жоготуп алам. Бектурдан алыстабасам болбойт, Буланбек билип калса иштин бүткөнү", - деп ашканада тамак жасамыш болуп, ар кайсыны кармалап кайсаңдап турганда Асел кирди:
- Апа, мен өзүм эле жасайм, сиз эс ала бериңиз, чарчагандырсыз.
- Ии-ий мейли, кызым, чынында чарчадым, - деп шалдая ашканадан чыгып, өз бөлмөсүнө кирди.
- Эмнеге көңүлүң чөгүп калган? - деди артынан кирген Буланбек.
- Башым ооруп турат.
- Дары ичпейсиңби?
- Үйдө дары жок.
- Балдарды жибер.
- Убара кылганда эмне, басылып калаар, - деп дивандын четине жатып алды.
- Сени бир маселе кыйнап жүргөн жокпу? - Буланбек капыстан суроо бергенде уктамыш болуп калган Гүлай: "Бул эмне деп жатат, билип калган жокпу?" - деп демин ичке катты. Эри укпай калдыбы дегендей кайра кобурады. - Маанилүү ишке кабатырланып жаткандайсың.
- Эмне, эмне дедиң? - Гүлай тура калды.
- Жашырба, Гүлай, биз бир үй-бүлөбүз, бири-бирибиздин маселебизди жашырышпай ачык айтып чечишибиз керек, - дегенде Гүлай эмне дегенин байкабай калды.
- Эмнени айтышым керек, мүмкүн мени бирөө сүйүп калды десем, сен жооп таап, мага жардам берээр белең?! - деп үнүнүн барынча айтканда Буланбек эмне дээрин билбей бир саамга аялын карап туруп калды. Гүлай болсо оозунан кандай сөз чыгып кеткенин сезбей мууну калчылдап тура берди. Көптөн кийин гана Буланбек токтоо үн катты:
- Ырас айтып жатасыңбы?
- Эмне дедим, сен эмнени уктуң? - деген Гүлай башын сыйпалап аны карады. - Мен эмне деп сүйлөп ийдим?
- Жан дүйнөңө дүрбөлөң салган санааны айттың, туура-а, мен мындай болоорун күткөн эмес элем, кыйын учурга кез келдим, өзүң чеч! - деп бөлмөдөн чыгып кетти. Гүлай селдейген бойдон ордунда отуруп калды, анан шашыла туруп, Буланбектин артынан жүгүрдү. Ал кабагы салыңкы, столдо отурган эле, жетип тизесинен кармай отура калды:
- Мен жаңылыш айтып алдым, баары андай эмес. Башымдын ооруганынан эле сага жиним келип, эмне деп айтып жибергенимди байкабай калдым.
- Эч нерсе эмес, алтыным, мындай туюкка камалып калышың да мүмкүн. Өзүңдү кармай бил, үй-бүлөнү сактоого тырыш, сен да сүйүүгө татыктуусуң, мен сага эч нерсе деп айталбайм, - деп оор улутуна жаагын таянып отура берди.
- Эмне, эмне дедиң, Булан?
- Болду эми уктайлы, көп сөздүн кереги жок.
- Ушундай де… - Гүлай кайра кирип, өз ордуна жатып калды. "Кызык, эмнеге урушкан жок, же өзү дагы бирөөнү сүйүп калганбы? Ошондуктан ал мага түшүнүү менен карап жатабы, бири-бирибизден сууп калабызбы, ушинтип жашоо өтө береби? Балдар турганда мен дагы басып кете албайм, аны да ушул гана токтотуп жүргөн болбосун", - деп ойлоно берди. Жанында жаткан Буланбек үн катпады, түндүн кандай өткөнү экөөнө тең билинбеди. Таң ата Гүлай туруп, жасанып-түзөнүп алып, күндөгүсүндөй эле жумушуна кетти. Буланбек жата берди, эч кайда баргысы келген жок, эч кимди көргүсү дагы келбеди, туруп жуунуп, балдары менен чай ичти. Сезимдин үйгө келбегени ого бетер жүрөгүн кыжаалат кылып, таенесиникиндедир деген сөзгө бир аз эс ала түшүп, өзүн сооротот. Ал ошентип сарсанаада турганда Гүлай кирди:
- Ишке чыкпадыңбы? - деди Буланбек ага.
- Иштен чыктым.
- Эмнеге?
- Чарчадым, айылга барып келеличи, Булан.
- Менин колум бошобойт.
- Кантип, ата-энеңди көрүп келгени баргың келбейби?
- Жок, өзүң бара бер.
- Эмнеге?
- Өзүң эмне себептен иштен чыктың?
- Айттым го сага, чарчадым баарынан, анда мен апама барып, бир жумадай жүрүп келейин…
- Чарчаганың көрүнүп турат, барсаң барып кел, Сезимден да кабар ал.
- Ал окуусуна келип, үйгө келбей жүрөт, эмне болгонун билбейм, а сен жумушуңа барбадыңбы?
- Жок, мен дагы чарчадым.
- Анда чогуу барып келсекчи?
- Көңүлүм жок.
- Өзүң бил, - деген Гүлай ички бөлмөгө кирип, кийим которунуп, бир баштыкка буюмдарын салды да, үйдөн чыгып кетти. Буланбек үн деген да жок, узата карап кала берди. Ою уйгу-туйгу болгон Гүлай жолдо баратып, ыйлап-ыйлап сооронуп, аялдаманы көздөй жөнөдү. Ошол кезде анын жүрөгү ооруп турган. Унаага отуруп, апасынын үйүнө барды. Сайрагүл алтымыштардагы аял, күйөөсү өлүп калган, эки кыз, бир уулу бар, баары үйлүү-жайлуу. Гүлайдын келгенин көрүп, кубанып кетти.
- Келгениң жакшы болду, кызым, Сезимге келдиңби?
- Жок, апа, сизге келдим, кеңешейин дегем. Сезим окуусуна барып жатабы?
- Ой, жо-ок, кызым, Сезимдин үйдө ыйлап жатканына үч күн болду, эмне дарты бар экенин билбейм, - деп Сайрагүл Гүлайдын өз дартын бөлүшөйүн деген оюн байкабай божурап кирди.
- Эчтеке айткан жокпу?
- Жок, сурасам жооп бербейт же тамак ичпейт, үйдөн чыкпайт, - деп кейип киргенде Гүлайдын ою ар кайда кетти. Заматта өзүнүн жүрөк өйүгөн санаасы учуп жоголду, кызынын ал-абалын билгени анын бөлмөсүнө кирди. Сезим чачтары саксайып, көмкөрөсүнөн түшүп ыйлап жаткан экен, акырын жанына отурду.
- Сезим, кызым, сага эмне болду? - Эңкейе берип чачынан сылаарда Сезим анын колун силкип жиберди. - Кызым, эмнеге капа болуп жүрөсүң?
- Эмнеге келдиң, мама, менин ушул түрүмдү көрүүгөбү? - деп өйдө болуп, көз жашын аарчый чачтарын жыйды.
- Сен окууга…
- Окуудан чыктым, уктуңбу, мен эми эч кимиңерди ойлобоймун, менин өлгүм гана келет, мама!
- Эмне дейсиң, кызым, жаман ойду ойлобочу, кызым менин, секелегим, андай сөздү айтпачы, садага, - деп Гүлай кызын кучактап, ыйлап ийгенде ал ого бетер буркурады. Гүлайдын асманы аңтарылып үстүнө түшкөндөй, оюна жаман нерселер келип, көзү караңгылап баратты. Бирок өзүн кармай: "Жо-ок, андай болушу мүмкүн эмес, кызым андайга барбайт, бирдемеге таарынган го", - деп ойлоп, көзүн ача кызын өпкүлөп кирди. - Жүрү, кызым, үйгө кетели, сен окууңду оку, мен силерди карап үйдө болом, атаң дагы үйдө. Биз баарыбыз чогуу бактылуу болобуз, кызым.
- Жо-ок! - деп бакырып ийди Сезим.
- Эмнеге, кызым, эмнеге минтип жатасың, сен эмнеге минтип калдың? - Мама, менин жашагым келбейт, менин өлгүм келет, мама?!
- Эмнеге, эмнеге антесиң, кызым?
- Менин эч кимиңе керегим жок, мени унутуп койчу, апаке!
- Жок, кызым, жүрү эшикке чыгып сүйлөшөлүчү, өзүңдү ирээтке келтир, кызым, салкынга чыгалычы, - деп кызын алдап, жакшы сүйлөп, чачын оңдоп алып чыкты. Көпкө бак ичинде басып жүрүштү, Гүлайдын ата-энесинин үйү бак-шактуу, кызыл кирпичтен салынган келишкен там. Жакшы турушчу, балдары шаарга бөлүнүп кеткенден бери Сайрагүл Даниел менен Сезимди караан кылып жашачу. - Кана, кызым, мен сенин энеңмин, өлгүң келгени чынбы? Андай болсо мен сенин энеңмин, кел экөөбүз тең өлөбүз, менин сенден калып жашаган күнүм курусун, менден сыр жашырып өлгүң келгениң эмне? Айтпасаң мейли, мен сенден сурабай эле койойун, - деди Гүлай томсоро.
- Мама-а.
- Жо-ок, кызым, сен менден жашырынып өлбө, экөөбүз бирге өлөбүз, кана макулсуңбу? - деди Сезимди өзүнө каратып, жүзүнө тигиле.
- Мама, мама, менин боюмда бар!
- Эмне?!
- Ооба, ошондой, мама, мен алданып калдым…
- Ошондой де… - Гүлайдын кулагы тунуп, көздөрү караңгылап отуруп калды, эмне ойлоп, эмне кылаарын билбей дабдырайт. - Кимден?..
- Мама, Руслан мени сүйөм дечү, мен ага ишенгемин, анан боюмда барын укканда менден качып кетти.
- Акмакчылык, кызым, бул акмакчылык, эл укса, атаң билсе кандай болот? - Гүлай баарына кайыл болгондой бир чекитти тиктеген бойдон сүйлөй берди. - Бул өлүмдөн да өткөн кордук, ушуну укканымча эртерээк эмнеге мен өлбөдүм экен, канткенде өз жайыбызга келээр экенбиз? - Көзүнүн жашы жүзүн жууй көкүрөгүнө та-амп жатты.
Сезим өзүнүн жаңылыштыгына өкүнүп, ата-энени укпай өз билгенин жасаганына жини келип, апасын аяп кетти.
- Мама, кечир мени, өзүң келип калганың жакшы болду, сүйлөшүп кеңешип, эс ала түштүм. Папам билбей эле койсун, Русланды мен өзүм табам, - деди өөп. - Кечирип кой мени, мама, мага таарынбачы, капаланбачы мага, мен өзүм баарын өз ордуна койом. Балким ал качкан эместир, менин чыдамсыздыгым, өзүмчүлдүгүм, эркелигим ушуга алып келди…
- Эркем, сен кандай гана татынакай кыз элең, атаң экөөбүз сени абдан жакшы көрөбүз. Айтканыңды аткарып, мектеп жашыңда машина миндиң, кой-ай дебедик, күнөө бизде, кызым…
- Мама, атама айтпа ээ? - деди Сезим Гүлайга башын жөлөп алып. - Айтпайм деп убада бересиңби, мама? - деп Гүлайга карады. Кызынын көз кычыктарындагы жашы али кургабаган көз карашы муңдуу көрүндү энеге.
- Айтпайм, кызым, кантип оозум бармак эле.
- Мен сени уят кылбайм, менин мамам, сен болбосоң сырдашаар эч кимим жок эмне кылмакмын, мынча келбесең бир акылсыз ишке бармакмын…
- Антпе, кызым, баары орду-ордуна келет, жашоодо баары болот, кыйынчылык туулат. Акыл менен жеңиш керек, каралдым, билесиңби менин Даниел экөөңөрдөн башка эч кимим жок. жалгыз иним, сиңдим бар, алардын өз үй-бүлөсү бар, апам карып калды. Силер менин өмүрүмдөгү эң кымбатымсыңар, силер болбосоңор, мен эмне кылмакмын… - Ушул учурда Гүлай Бектурду көз алдына келтирди. "Мен сенин сунушуңа көнө албайм, анткени менин эң кымбат балдарым бар. Алар менин өмүрүмдөн да кымбат, балдарымды убактылуу көңүл ачуу менен рахатка алмашпайм", - деп ойлуу телмирип отура берди.
Сайрагүл аларды көрүп, унчукпай өз иши менен алектенип аткан. Ашканага кирип тамак жасады, дасторконун жайып, чайын дайындады, анан акырын басып келди.
- Ийи, эне-бала, катуу сырдаштыңар го?
- Аа-а, апа, Сезимдин бир аз таарынычы жазылды…
- Ээ, балам, андай боло берет, эне-баланын таарынчы түккө турбаган бир нерсе да, таарынат кайра жазылат, анын эч кыйыны жок. Жүргүлө тамак ичели, келеби деп күтсөм жоксуңар, басып келдим.
- Жүрү, кызым. - Гүлай Сезимди карады.
- Кеттик, - дешип, экөө колтукташа Сайрагүлдүн артынан үйгө жөнөштү…
Буланбек ал күнү Сейилге барбады, үйдөн да чыкпады, чалкасынан түшүп кечке жатты. Эмне кылаарын билбей жан дүйнөсү жанчыла берди. "Мен туура эмес иш кылдым, баягы бактылуу үй-бүлөм кана, жалгызсырап баратам. Сейил менин бөксөмдү баары бир толтура албайт, аны эптеп төрөгүчө карап, бир жолун табышым керек", - деп ойлонуп жатты. Бир жумадай эч жакка чыкпай жатып, анан үйдөн чыгып кеткен күнү Сезим менен Гүлай келип калды. Асел аларды жаркылдай тосуп алды. Ал үйдө эле болчу, окубайт экен, ата-энесинин колунда жок болгондуктан, окуй алган эмес. Даниел сабакта.
- Кандай, кызым, жакшы турасыңарбы? - деп Гүлай келини менен өбүшүп учурашты.
- Жакшы, апа, өзүңүздөр жакшы келдиңиздерби, тайнем жакшы жатабы?
- Рахмат, кызым, жакшы жатат, сени өөп кой деген, - деп Гүлай кайра дагы өптү. - Бул апам үчүн.
- Рахмат.
- Атаң жокпу?
- Атам азыр эле чыккан.
- Ии-ий, - деп койду Гүлай. Кечинде келген Даниел Гүлайга карап:
- Атам экөөңөргө эмне болгон? - деди суроолуу.
- Эмне болуптур? - Гүлай уулун чочулай карап калды.
- Деги да, сен кеткенден бери үйдөн чыкпайт.
- Атам бүгүн кеткен, - деди Асел.
- Каякка?
- Ишине кетсе керек?
- Кетсе кеткендир, биз эмнеге урушмак элек, балам, мен апама барып келдим, ал азыр жалгыз. Сезим дагы мындан ары үйдө болот…
- Биз Асел экөөбүз баралы анда, тайнемди жалгыз койгонубуз болбойт го?
- Атаң келсе кеңешеличи, эмне дээр экен.
- Макул, сен өзүң сүйлөшүп көр, мама, - деген Даниел бөлмөсүнө кирип кетти. Сезим дагы өз бөлмөсүнө кирип, жатып алды. Гүлай тамактанчу бөлмөсүндө ойго батып отурат: "Неге биздин жашообузда мындай болуп жатат, Сезимди кантем, эгерде ал Русланын таппасачы? Же ал макул болбосочу, анда эмне болот, же алдырып салсам бекен? Анда кийинкисине жаман болсочу?" - деп үшкүрүнө башын мыкчып телмирди. Ушул эле учурда Сезимдин жаш жүрөгү күзгү саргайган жалбырактай дирилдеп: "Мен акылсызмын, ата-энем мага каалаганымды берип чоңойтту, алардын мен үчүн азаптангыдай кандай күнөөсү бар. Жо-ок, мен Руслан албайм десе үйүн табамын да, барып отуруп алам, болбосо сотко берем дейм. Кыскасы, аны өзүмө үйлөнүүгө аргасыз кылам, анан тийип алгандан кийин көргүлүктү көрсөтөм", - деп ыйлап да, кайра өзүн-өзү сооротуп да жатты.
Буланбек адегенде өзү жалгыз кафеге кирди, алдына келген тамак менен жүз граммды жутуп алып: "Демек үй-бүлөмдү гана тандашым керек, Сейилден тынчыраак кутулайын, эч кимге билгизбей бүтүрбөсөм болбойт", - деген ойго токтоло кызуу болуп, Сейилге келди. Ал Буланбекти көрүп:
- Сен кызуусуңбу, Булан? - деди кармай калып.
- Ооба, масмын, Сейил, мен ичип алдым.
- Эчтеке эмес, кирип эс ал, - деп колтуктап төшөккө жаткырды. - Кардың токпу?
- То-ок, кардым ток, болгону…
- Эмне болгону, сен бир нерсеге капалангансың го?
- Жок, капа болгонум жок, жан дүйнөм ээн, жанымда эч ким жоктой жалгызмын. Сен менин бөксөмдү толтуруп, кемигенимди бүтүндөй аласыңбы, Сейил?
- Мен толуктай алсам ушинтип келмек белең, сен бул жашоого көнө албайсың, менин сыздаган жүрөгүмө да болбойсуң. Ошондуктан өзүңдү-өзүн кыйнап жатасың, Булан, кете бер менин жашоомдон десем болбой илээшкен өзүң. Мынча болду бей нике болсо да төрөп алып, өз күнүмдү өзүм көрмөкмүн, - Сейил ыйламсырай сүйлөп жатты. - Мен сени дагы да кармабайм, сенин балаң экенин эч кимге ооз ачып айтпайм, күмөн санай бербе…
- Менин балам бей нике, атасыз өсөбү?
- Айла жок, бир балаң аталуу, бир балаң нокотек болуп өсүш үчүн жаралган тура, андай болбосун деген менен колубуздан эч нерсе келбейт, сен ушуну билип кой! - деди Сейил кайраттуу. - Мен ага жаман сөз угузбаганга аракет кылам, эне болгондон кийин мен коргоп алууга тийишмин.
- Сейил.
- Жо-ок, сен сүйлөбө, Булан, бүгүн бул үйгө акыркы жолу келгениң болсун. Мен сага убада берем, сени көрсөм да карабаганга аракет кылам, балага жардам берем деп убара да болбо!
- Сен… сен мени кубалайсыңбы?
- Кубалабайм, жөн гана кетишиңди каалайм, мага деле оңой эмес, күнү-түнү ойлонуп азаптанып жатам. Сен аны билмек белең, жалгыз өзүңдүн, үй-бүлөңдүн айласын ойлоп жүрөсүң, ушундайда экөөбүз арабызды ачып алганыбыз оң.
- Мейли-и, сен туура айтып жатасың, сага оор экенин мен да билем, бирок эмне кыла алам айтчы, колумдан эмне келет?
- Билем.
- Бир суранычым бар.
- Айта бер.
- Балама жардам бергениме каршы болбо.
- Көрөөрмүн, бирок анын сени билбей койгону дурус.
- Жок, андай болушу мүмкүн эмес.
- Болбойт.
- Түшүн мага, Сейил.
- Ойлонушум керек.
- Өх, эс алайынчы, сен дагы мени чарчаттың, уктап алайынчы, - деп ары карап жатып алды. Сейил унчукпай отуруп калды, ал азыр Буланбекти жек көрүп турат. Жүрөгү ооруп, көз жашы жүзүнөн ылдый куюлуп, молодой катып отура берди, уктап алуу оюна да келбеди. Ал үчүн түнбү-күнбү мааниси жок, эмне ойлонуп, эмне койгону эсинде жок, өмүр бою дал ушинтип катып калгандай кыймылдабады. Таң атып кеткенин да билбеди, бир кезде Буланбек өйдө болуп отурду.
- Ой, сен уктаган жоксуңбу?
- Уйкум келбеди.
- Ошонуң кантип болсун, түнү бою ушинтип отурдуңбу анан?
- Эмне кылышым керек?
- Жатып эс алып ал, мен чай-пай кайнатып берейин.
- Жок, сен бара бер.
- Эмнеге? - Чочулай карады.
- Кет деп жатам, бир мүнөт да токтобо!
- Сейил…
- Мен айттым, демек кет! - деп Сейил аны акырая караганда Буланбек үндөбөй туруп, босогого жетти.
- Ушуну менен бүттүбү?
- Бүткөнү ушул.
- Мейли, кош бол, - деди да, чыгып кетти.
Ал кеткенден кийин Сейил чөк түшүп алып ботодой боздоп ыйлады. Көпкө ыйлады. Анын үнүн уккан да адам болбоду, сүйөп тургузаар, сооротуп жакшы сөз айтаар адамы жок, жүрөгү жанчылды. Бозоргон боз талаада чөл кезип келе жаткан тайлак сымал боздоду. Алдынан суу көрүнбөй акактаган иттей болду, көңүлү чөгүп, бир тирүү караанды көргөнгө зар болуп, какыраган сайда жүргөнсүдү бечара. Чиркин, жашоонун бирде кызыгы, бирде суугу болбой өмүр өтпөйт эмеспи? Анын сыңарындай Сейилдин азыр боздогонун эч ким укпай көптө барып соолуктап басылды да, өйдө болду. Бетин жууп, газга чай коюп, өзүнө келди. Анан өзүнчө ойлонуп, базарга чыгайын деген чечимге келди. Буланбек өткөндө үй алганда калган акчасын алган эмес, ошого Дордойдон товар алмай болду. Ошентип ал тагдырдын салганына көнүүгө өзүн даярдап, эч нерсени ойлобогонго аракеттенип, баштаган ишине баш-оту менен киришти…
Буланбек азандан үйүнө келди, Гүлай уктап жаткан. Акырын барып, анын жанына жатып калды. Качан гана күн тийгенде ойгонуп, күйөөсүнүн үйгө келгенин билген Гүлай ордунан турду. Күндөгүсүндөй эле үй жумушун жасап, тамак-ашын даярдап койду да, бөлмөсүнө кирип күйөөсүн ойготту:
- Булан, турбайсыңбы?
- Мм, бир аз тим койчу, башым ооруп жатат.
- Эмне, ичтиң беле?
- Ооба.
- Бирдеме ичесиңби анда?
- Болсо жакшы болмок.
- Тур, мен сага алып берем.
- Ыраспы? - деп башын көтөргөн Буланбек Гүлайды өзүнө тартып кучактап алды. - Баш жазасыңбы? - деп өөп, жүдөтүп көпкө уйпалады. - Мен сени сагынып кеттим, Гүлай.
- Мен дагы, биз баягыдай боло албайбызбы дедим эле.
- Эмнеге, баягыдай элебиз, алтыным, бир аз иштер алагды кылып жатпадыбы. - Кучагынан чыгарбай кулагына шыбырады. - Сүйөсүңбү мени?
- Ооба.
- Алтыным, жаным менин.
- Тур, тамак муздап калбасын.
- Мына турам, сен менин башымды жазбасаң болбойт, жаным, кечээ көп ичип коюптурмун, - деп Буланбек кийине баштады.
Гүлай тамагын үстөл үстүнө коюп даярдап, анан бир бөтөлкө арак алып келди. Аңгыча Буланбек ваннадан чыкты.
- Оо, баары даяр го, байбиче?
- Даяр, - Күлө жооп кылды Гүлай.
- Кана, тамакка карабасак болбой калды, курсак курулдап кетти, - деп тамактана баштады.
- Мындан куяйынбы?
- Куй, атасынын көрү, зыңгырап ооруп жаткан башты басып алайын.
- Көп ичип алгансың го? - деп Гүлай арактан стаканга куюп, алдына койду. - Эмнеге ичтиң?
- Достор менен, көп болуп кетти, - деп жооп тапканына кубана аялын карады. Тунжурай кашыгын айлантып отуруп, көз алдына Сейилди келтирди. "Анын айтканы дурус болчудай, эми андан кабар албай өз ишимди башташым керек, Сезим дагы бой жетти", - деп ойлонуп кийинки стаканды дагы бошотту.
- Балдар тура электе алып койойун эми, - деди Гүлай.
- Болду мага, ала бер, баса, Гүлай, сен эмнеге жумушуңдан чыгып алдың, эсептештиң беле?
- Жок, эртең барып эсептешем.
- Иштей берсең болбойт беле?
- Койо турчу, бир аз эс алып алайын, - деген Гүлай уккусу келбей идиш-аягын жыйыштырып, ашканасына жөнөдү.
- Өзүң бил, анда көлгө барып эс алып келбейлиби?
- Качан?
- Путевка ала койобуз.
- Макул анда. - Гүлай кубанып турганда Даниел менен Асел бөлмөсүнөн чыкты. Алар ата-энеси менен учураша ваннага киришти.
- Эртең мен путевканы даярдайын, сен кийим-кечелерди даяр кыл, макулбу?
- Ма-акул, - деп Гүлай ашканага кирди. Буланбек иштеринен кабар алып эсептешти да, бир айдан кийин кайра келээрин айтып, путевка алганы кетти. Ал үч путевка алып, бирин Сейилге алып барды.
- Эмнеге келдиң? - деди аны көрөөрү менен Сейил.
- Сейил, сүйлөшчү сөз бар, мен сага Ысык-Көлгө путевка алып келдим.
- Эч жакка барбайм!
- Эмнеге?
- Жөн эле, менден алыс болчу.
- Жок, ушул жолу эс алып келесиң, - деп Буланбек аны бекем кучактап өптү. - Бул жолу мени угасың, андан кийин өзүң бил.
Андан кийин экөө сүйлөшүштү, Буланбек ага өзүнүн оюн айтканда Сейил аргасыз макул экенин билдире башын ийкеди.
Буланбек менен Гүлай өздөрүнүн машинасы менен жолдо кетип баратат. Алардын артындагы такси улам алдыга өтүп, бир артта калып, Бостериге жеткенче караан үзбөй келди. Качан жетээр жерине жеткенде Буланбектер орун алып, бөлмөлөрүнө жайгашкандан кийин Сейил кирип, алардын ары жагынан бөлмө алды. Кызыгы Буланбек Гүлайды уктатып коюп, Сейилге барат да, аны менен түнкү эс алууга чыгат. Он беш күндүк эс алууда алар абдан жакшы эс алышты. Сейилге кыйын болду, ар убак кечки тамакты Буланбек менен Гүлай чыгып кеткенден кийин ичет, башка убактарда ага Буланбек өзү эртелеп киргизип берип койот. Ошол күнү Сейил Гүлайларды алыстан карап, залдын бир четинде отурган. Экөөнүн теннис ойноп жатканын көрүп, ичи тарыды. Ызаланып көзүнө жаш айланды, ордунан туруп бөлмөсүнө келди да, убактысынан мурун кетмек болду. Кийимин көтөрүп чыгып келе жатканда Буланбек менен Гүлай алдынан чыга калганда селт этип чочуп кетти.
- Сейил, сен кайдан жүрөсүң? - Гүлай көрүп эле ага жакындады. - Качан келдиң эле?
- Келгениме көп болду, кетип жатам, - деп жер карады Сейил. Анын чоңоюп калган ичин көргөн Гүлай:
- Турмушка чыктың беле, эмнеге эч кимге айтпай жүрөсүң? - деп анын ийинине колун койду. - Сергил болсо телефон чалып бизден сурайт, же сенин дайының жок.
- Жеңе…
- Сейил, ачык айтып койсоң болмок, ишиңден дагы чыгып кетипсиң, - деп жаман ою жок сүйлөй берди Гүлай.
- Эч кимге айткым келбейт, мени менен иши болбосунчу, - деп көзүн ала качып күңкүлдөгөн Сейил басып кетээрде Гүлай аны кармай калды.
- Мунуң болбойт, балалуу да болгону калыпсың.
- Койо бериңиз! - деп булкуна басып кетти.
Гүлай күйөөсүн карады, ал эч нерсе билбегендей ийинин куушуруп койду.
- Кызык, бул эмнеге минтет, күйөөсү бар болду бекен?
- Аны эмне кыласың, болсо болгондур, кеттик жүрү, - Буланбек аялын колтуктан алды. - Өз билгенин кылсынчы.
- Ошондо да кыйын болгон экен, бир туугандарынан качып жүрсө, энеси бул үчүн сары санаа болуп, кыздарынан сурап тапсаңар боло дей берет экен, - деп Гүлай ойлуу кетип баратты.
- Өзү айтпаса эмне кыл дейсиң, жашыруун жашап жүргөндүр… уландысы бар