sha kuni telefonim juda ko'p va

uzoq jiringladi. Kechasi bilan
uxlamasdan odnoklassnikida
o'tirganim uchun közimni
ochishga erinib, uxlashda
davom etdim. Lekin telefon
qayta-
qaytabezovtalanaverardi.
Uyqisirab telefon ekraniga
qaradim, eng yaqindo'stim -
Shahruz. Göshakni ko'tarib
javob berdim:"Allo, qalaysan?"
Jimlik. U javob bermasdi. "Allo,
Shahruz, tinchlikmi? Allo!" Yana
jimlik. U mening eng qadrli
do'stim bo'lganligi uchun
xavotir ola boshladim. "Allo..
allo ..." Uzoq jimlikdan keyin
uning qayerdasan og'ayni,
degan ovozini eshitdim.
"Uydaman, tinchmisan? Nima
gap?" "Ha, tinchlik. Hozir
ko'chaga chiqa olasanmi?" "Ha,
albatta qayerga borishim
kerak?" Uyimdan 150 km
uzoqlikdagi adressni berdi.
"Men shu yerdaman, kelolsang
kel, kutaman",- dedi. Bosh qotdi,
uning ovozi boshqacha
eshitildi. Nimadir bölganinini
könglim sezardi. Dadamning
mashinasini olib qochishga
to'g'ri keldi. Garaj darvozasini
ochdim, mashinani xolostoy
qilib ko'chamizning boshigacha
itarib bordim. O'sha yerda o't
oldirdim va aytilgan manzilga
yo'l oldim. Roppa-rosa bir
yarim soatlarda aytilgan joyga
bordim. Lekin u yerda Shahruz
yo'q edi. Uning mashinasini
ta'mirlab bo'lmaydigan
darajada pachoqlanib ketgan
holda ko'rib qo'rqib ketdim va
unga qöng'iroq qila boshladim.
Telefonga javob bermasdi.
Qayta-qayta telefon qildim.
Özimni koyirdim. Tongda
telefonni vaqtliroq
kötarmaganim uchun. U javob
bermasdi. Nima qilishni bilmay
qolgandim. "Sog'mikan? Menga
telefon qildiku! Biror
kasalxonada bölsa kerak",- deb
öylardim. Nihoyat akasiga
telefon qilishga qaror qildim:
"Aka tinchmisiz? Shahruz
qayerda? Nega jimsiz? Allo... allo
javob bering..." Yig'i ovozi
eshitildi: "Shahruzning umri
qisqa ekan, uni topshirib
qo'ydik..."Nima???!!! Telefonim
qölimdan tushib ketib sochilib
ketdi. Butun vujudimni titroq
bosdi. Yuragim tez urib,
tomog'imga achchiq bir nima
tiqildi. Közimga yosh quyilib
kelardi. "Bo'lishi mumkinmas! U
nega menikasalxonagamas, bu
yerga chaqirdi? Nega yoniga
chaqirmadi? Nega?" Keyin
darhol telefonimni yig'ib oldim,
har tugul yondi. Smskelgan
ekan, ochdim: "Do'stim, seni
juda juda yaxshi
ko'raman,senga omonatim bor,
mashinani bardachokini qara,
uni asrab qöy, uzr, shunaqa
bo'lib qoldi,meni unutma..."
Dodlavordim: "Yo'o'o'o'q!!!" Tel
ni endi özim yerga urib chil-chil
qildim. Mashinasining
yonigaborib bardachokni
ochdim va yana yig'ladim:
suratlar... Ikkalamizning maktab
davrimizda tushgan
rasmlarimiz. Yana tilla tross (uni
tug'ilgan kuniga men sovg'a
qilgandim). Ortga qanday
qaytdim, bilmayman. Do'stimni
sönggi bor quchdim. Faqat endi
u jonsiz edi... Akasi umrining
so'nggi daqiqalarida ham
qo'lidagi telefonini mahkam
ushlab olganligi haqida aytib
berdi. Shahruz, og'ayni seni
hech qachon unutmayman.
Ohirating obod bölsin! 09:05