- ზაზას ლექსები..
- "მე ჩემი ლექსით ღმერთან ვსაუბრობ" სევდით დალაქულ სტრიქონებსა ვწერ... ცივია სივრცე დღესაც უშენოდ.. დაღლილ გულიდან ნუ ითხოვ სიტყვებს.. გრძნობა უსიტყვოდ უნდაა შეიგრძნო... დღეს გულმოკლული გაჰკივის ქარი.. თბილი ცრემლები ეცემა თითებს.. ალბათ ეს ლექსი აღსარებააა... შენი სუნი აქვს ძვირფასო რითმებს.. სევდის პოეტი გამხადა დარდმა... ხანდახან წვიმა ასველებს მინებს... ცრემლი როგორ ჰგავს სიჩუმით წვიმას.. უხმოდ გვიყვება დარდს და ტკივილებს... გავცრეცილ ბინდებს გაფანტავს მთვარე.. სადაც ღამეა იქ მთვარეც მზეობს.. ყოველთვის ყველა უყურებს ცაზე .. რათა ტკივლი უფალს უამბოს.. მე გადაღლილი დამყვება სივრცე.. და არც დიდების მცნებით ვხმაურობ.. გულწრფელ ლექსშია გრძნობათა სიღრმე.. მე ჩემი ლექსით ღმერთან ვსაუბრ
- თავდამბლობა არის უფლის ენა შენი სუნთქვა შერჩენია ბარათს მელანს უკვე დაჰკარგვია ფერი წარმოვდგენ შენს მოწრილ ამბავს რომ დაგეწვია სათბურათი ფეხი ის დღეები გულს სტანჯავდა სევდა რა მტკიოდა ვერ ვხდებოდი ჯანმრთელს თურმე ჩუმად მიმალავდი ამბავს არ მითხარი რა შეგემთხვა ღამით მერამდენედ წავიკითხე უკვე მთვარეს ცრემლი ღაპაღუპით სცვივა მიხვდა ალბათ სევდიფერი მთვარე უშენობა როგორ ძლიერ მტკივა მე ჩრდილშიაც მზეს ვმარხულობ სულში სიყვარულის ჯვარი ტვირთად დამაქვს შენი სითბო ლუკმა არის პურის პური ჩემი არსობისა შენ გაქვს ნისლი როცა ეხუტება ფანჯრებს ბროწეულის ყვავილივით ვდარდობ უიმედო მზერით ვაღებ კარებს მერცხლებს ვამჩნევ და ბავშვივით ვხარობ სასწაული წერილია უფლის მისთვის გვივლენს რომ შეგვმატოს რწმენა სიყვ
- შენი სუნი აქვს ცრემელებს თვალებს დააკლდი უკვე ვნება შეაშრა ხელებს სევდით ქვითინებს გული შენი სუნი აქვს ცრემელებს დღეს შემოდგომის ფერი ნაღვლიან დუმილს გიკრთობს და როგროც ერთდროს მერი ახლა შენ ნანობ თითქოს მთვარეც ტიროდა მახსოვს ღამით როდესაც წახველ არ მიკარებდი ახლოს ბრბოში იქებდი სახელს სიყვარულია ღმერთი რწმენა ნიჭია სულის თუდაც ყველამ გკრათ ხელი ღმერთი ჩაგიკრავს გულში..ზ.ბ
- ალბათ სიყვარულს სჭირდება ნიჭი ახლა სასმელზე მეტად შენ მათრობ შემოგიტოვეს გულში დარდებმა შენი ტუჩები მე მაშინ მათბობს როცა სიცოცხლეც აღარ მინდება შტორმში მოყოლილ თოლიის განცდით თაფლისფერ თვალებს სარკმელში ვუცდი ჩემო ძვირფასო ისე მჭირდები როგორც მშიერ ბავშვს სჭირდება პური ხობლისფერ ტანზე შეგახებ თითებს აზრი მერევა უშენოდ შეშლილს და როგორც მეხი სწვავდეს ხის ტოტებს ასე მეწევება ფიქრში ხელები ნეტა ბრმის თვალებს რას უზავს ნისლი როცა ისედაც ვერაფერს ვხედავს ალბათ სიყვარულს სჭირდება ნიჭი როგორც ობოლ ბავშვს სჭირდება დედა დარდი ფრიალებს თიატრის ფარდად ქუჩაში ცრემლი მოსწყდება გლახას მე თუ სიყვარულ ვმათხოვრობ წამლად მას ლუკმა პური ფული არააქვს რამდენი ნატვრა არსებოსბ ქვეყნად მე ყველა ნატვრის ძალ
- ალბათ ძნელია ტყუილის შენდობა დაუბრუნდები დარდებს საფიქრალს ამ შემოდგომას ფიქრად რა გალევს გულს როცა უყვარს ნუ უსმენ მორალს ფიქრი სიყვარულს მუდამ ამთვარებს დღეს მერამდენე დღე გადავფურცლე სევდა დასჩემდა კედლის კალენდარს მე შენი სითბო ვერ გამოვცალე გულში რომ მეწვის თითქმის ყოველღამ შემზარავია დღეს უშენობა ლექსად ტკივილებს ვერ ვალამაზებ ალბათ ძნელია ტყუილის შენდობა შენდობა როცა სულ არ ანაღვლებთ წუთები რუხი მგელივით ყმუის ღამურებს მთვარის დაჩაგვრა უნდათ იცოდეთ ბნელ ცას მზე გაანათებს თუნდაც სიმართლე ბჟუნტავდეს ოდნავ დღეს სიყვარული ამ გულს ავსებდა სულს მომეხვია სითბო და მადლი უფალი მოვა როცა გაქვს სევდა და სინანულის ცრემლები თვალში...ზ.ბ
- დღეს მზე მანდილია მთვარე ბაირაღი ახლა ისე მტკივა სულში უშენობა თითქოს გადამისვეს გულზე ბასრი დანა ვიცი აღარაგაქვს ჩემთვის არც შენდობა ჩემთვის ყველაფერი წამლად გაგითავდა ახლა როგორ ვნატრობ ღმერთი იგრძნო შენში იქნებ თავხედ პოეტს ქვაც არ დამახალო მე კი მედარდება მანძილია ჩვენში მინდა მთვარე მზესთან ახლო დავინახო ქუჩა მარტოხელა წვიმამ დაასველა თვალებს ენანები ცრემლად რომ გარბიხარ ნეტავ ღამის ცაზე მაღლა აგახედა ჩემი სიყვარული ლექსად წაგაკითხა გული დარდიანი გასკდა ბროწულად ძილში მესიძმრება ომარ ხაიამი შავი ღვინო სულში სევდად ჩაწურულა დღეს მზე მანდილია მთვარე ბაირაღი ახლა ისე მტკივა სულში უშენობა თითქოს გადამისვეს გულზე ბასრი დანა ვიცი აღარაგაქვს ჩემთვის არც შენდობა ჩემთვის ყველაფერი წამლა
- გრძნობა ნაზიაა ვით პეპლის ფრთები შენ ჩემს თვალებში ლაქად მეტყობი აღარ შორდები მზერას სევდიანს ახლა რომც მომკლან მაინც გეტყოდი როგორ მიყვარხარ თვალებ ცრემლიანს გრძნობა ნაზიაა ვით პეპლის ფრთები როგორც ყაყაჩოს ნაზი ფურცლები წმინდა ფსალმუნით ამაღლებული ცრემლით განცდილი წმინა წუთები შებოჭილ სუნთქვით ფიქრებში გათბობ მკვლელი სიშორე გამთანგავს ვიცი მე ძველ წერილებს ახლაც ვკითხულობ შენ ჩემს ნაჩუქარ ხმელ იებს ითვლი წუთები ალბათ ბევრია მაშინ როცა გინდა რომ თუნდ წამით ნახო მთელი სიცოცხლე რა მალე გადის როცა ცხელ გულში იხუტებ სატრფოს გადაიღალა ზამთარი ფიქრში მთვარეს ისევე მზე ენატრება როცა უფალი რწმენად გვყავს გულში იქ სიყვარული არ დამთვარდება ..ზ.ბ