ҶОНИ ШИРИН

Ҷони ширин, 1 ин қадар
ҷангам макун, Ин қадар беҳуда
дилтангам макун. Гашта-гашта дар
сафар боз омадам, Боз дар наздат
ба парвоз омадам. Ҳар куҷо, ки
хоб кардам, хестам, Ҳар куҷо, ки
буд ҷои зистам, Ин дили ман
манзили ёди ту буд, Ёди рӯи
ҳуснободи ту буд. Бе ту нагзашт
аз гулӯям об ҳам, Бе ту дар
чашмам наёмад хоб ҳам. Бе ту ҳар
як рӯзи ман як сол шуд, Бе ту дил
ғаш кард, чун атфол шуд. Бе ту
дидам гарчи зебо духтарон, Бе ту
бишнидам суруди ошиқон, Бе ту
дар тӯю тамошоҳо шудам, Бе ту
гоҳо булбули гӯё шудам, Бе ту дар
васфи занон гуфтам сухан, Бе ту
дар маҷлис фушурдам дасти зан,
Лек дар пеши назар рӯи ту буд,
Ҷилваҳои чашму абрӯи ту буд.
Ҷони ширин, пас дигар ҷангам
макун, Ин қадар беҳуда дилтангам
макун, Нестам мисли падарҳои
дигар Дар бари фарзандҳо шому
саҳар, Чор гардад чашми онҳо
дар раҳам, Гум занад дилҳои онҳо
дам ба дам. Ку падар, гӯяд агар
фарзанди мо, Менамоӣ ту ба сӯи
дар нигоҳ. Дар замони пеш
аҷдодони мо Тарк мекарданд
кӯҳистони мо. Бахт меҷустанд аз
бечорагӣ, Мурда мерафтанд дар
оворагӣ. Мо вале аз он ғарибон
нестем, Дар суроғи бахт сарсон
нестем. Бахтро бо меҳнати озоди
хеш Кард инсони
советӣ парвариш. Мо сафар дорем
бо амри Ватан, Бо супоришҳои
халқи хештан. Дӯстиро
ҷустуҷӯ дорем мо, Аз
амонӣ гуфтугӯ дорем мо,
Халқҳоро зиндагӣ илқо кунем,
Меҳри дилро ҳадя бар онҳо кунем.
Одамон аз дӯстӣ ёбанд бахт,
Душманӣ орад ба мардум рӯзи
сахт. қалъа аз як пояи девор нест,
Боғ ҳам аз як буни пурбор нест.
Рӯи олам дидан, одам дидан аст,
Неку бадро дар ҷаҳон санҷидан
аст. Ҷони ширин, худ ки
озод аз ғамӣ, Аз ғами мазлумҳо
огаҳ камӣ. Ёд дорӣ, аз мубориз
шоирон Файз буд дар хонаи мо
меҳмон. Аз ватан гап сар кунӣ, дар
мегирифт, Дар ба мисли ҳезуми
тар мегирифт. Бештар хомӯш
гарчи менишаст, Гарчи камтар сӯи
нон мебурд даст, Дигаронро гарчи
ӯ мекард гӯш, Мекашид он гарчи
таммоку хамӯш, Лек чашмонаш
шарар мерехтанд, Хуни ҳасрат аз
ҷигар мерехтанд. Печу тобаш
мисли мавҷи об буд, Обҳои ноҳаи
Панҷоб буд. Борҳо ин мард
зиндон дидааст, Дар сари
мӯ бозии ҷон дидааст. Рӯ ба халқу
кишвари маҳбуб кард, Марги
беинсофро мағлуб кард. Табъ
сарбозу қалам шамшер шуд,
Посбонаш назми оламгир шуд.
Адлҷӯён ӯ ҷаҳонгардӣ кунад, Дар
адои қарзи худ мардӣ кунад. Зулм
гарчи карда мӯяшро сафед, Лек
мегӯяд, ки: дунё боумед, Файз
Аҳмад ҳам зану фарзандро Дар
баҳои ҷон харад монанди мо. Ҳар
гаҳе ки ёди Покистон кунад, Ёд аз
ношод фарзандон кунад, Гиряи
фарзанд озораш диҳад, Аз ғазаб
қудрат ба гуфтораш диҳад. Гиря
дорад дӯстам — аз гиря фарқ,
Талх бошад гиряи фарзанди Шарқ.
Асрҳо бигрист шарқӣ зор-зор,
Шарқ шуд аз гиряи он шӯразор.
Вақти бозӣ, вақти шӯхӣ,беибо
Мекунад Парвези мо ҳам гиряҳо.
Ҳар куҷо ки бачча бошад, гиря
ҳаст, Лекин он гиря дигар ин
дигар аст. Ҷони ширин, фарқ кун
дар кӯҳсор Селро аз обҳои
чашмасор. Дар ватан фарзанди мо
бадбахт нест, Модари он ҳам зани
сарсахт нест. Дар диёри мо шуд
одам арҷманд, Шуд сари
хамгаштаи занҳо баланд. 2 2
Ҳеҷ коре нест бе зан, хуб шуд,
Ифтихоре нест бе зан, хуб шуд.
Хуб шуд, ки зан ба давлат ёр шуд,
Мамлакат аз дасти зан гулзор
шуд. Кард зан вазъияти моро
дигар, Чун насими тоза дохил шуд
ба сар. Чашми хоболудро бедор
кард, Ҷоҳилу гумроҳро ҳушёр
кард. Дур шуд зан — модар аз
аҷзу ниёз, Тифл дар гаҳвораи ноз
аст, ноз. Кӯдакон шодон
қадафрозӣ кунанд, Кайф карда
хандаву бозӣ кунанд. Шодии
фарзанд чун афзун шавад, Рӯи
модар бештар гулгун шавад. Саъй
бинмо, то набинад насли мо Баъд
аз ин манҳус рӯзи ҷангро. Саъй
кун фарзандҳо олим шаванд, Бар
ҳама сайёраҳо ҳоким шаванд,
Хандаву эҷодкориҳо кунанд,
Халқро эъҷози нав савғо кунанд.
Ҷони ширин, як нафас осуда бош,
Як нафас чун ғунчаи бикшуда бош,
Як нафас биншин ту дар паҳлӯи
ман, Як нафас хандида бингар сӯи
ман. Ёд кардам ҳарфи ширини
туро, Меҳрубониҳои дерини туро.
Гарчи пайдо гашт чин дар рӯи мо,
Гарчи пур шуд аз сафедӣ мӯи мо,
Орзу бисёр дорад дил ҳанӯз,
Ҷӯши ишқи ёр дорад дил ҳанӯз.
Орзу дорад, ки болу пар занад,
Гул ба мӯҳои сафеди сар занад,
Орзу дорад, ки бинад дурро,
Ҳикмати ояндаи машҳурро.
Хаймаи заррин занад бар рӯи моҳ,
Бар замин аз моҳ то созад нигоҳ.
Як нафас биншин, гапамро гӯш
кун, Сӯҳбати имрӯзаро пурҷӯш
кун. Аз сафар овардаам савғои
хуб, Ёди ёрон, ёди одамҳои хуб.
Ёди онҳое, ки ҷонон одаманд, Дар
ғами осудагии оламанд. Гар ба
онҳо дил диҳӣ, ҷон медиҳанд, Ҷон
ба роҳи аҳду паймон медиҳанд, Бо
ту то мурдан бародар мешаванд,
Дар ғаму шодӣ баробар мешаванд.
Сулҳ гӯӣ, мисли гул хандон
шаванд, Ҷанг гӯӣ, аз ғазаб тӯфон
шаванд. Пурҳарорат нест бе сулҳ
офтоб, Дар замин ҳам нест файзи
беҳисоб, Нест бахту нест парвози
нишот, Нест ин ҳусну латофат дар
ҳаёт. Халқҳоро ҳастии мо хуб шуд,
Давлати мо — давлати маҳбуб
шуд. Ҷони ширин, бин, чӣ сон
сулҳ аст зӯр, Бин чӣ сон шуд
дӯстӣ моро зарур. Шиква дорӣ, ки
фалон бадгӯй зан Таъна зад,
писханд зад рӯзе ба ман. Чун маро
бинад, лабашро каҷ кунад,
Сӯҳбати бисёр талху фач кунад.
Гӯяд он аз беваҳо ҳам бадтарӣ,
Шавҳарат ҳасту вале бешавҳарӣ.
Раҳми кас ояд ба танҳоии ту,
Рӯзҳо, шабҳо ба раҳпоии ту. Ҷони
ширин, ин қадар дигар маранҷ,
Аз пичингу таънаи занҳои ланҷ.
Гар зане лаб каҷ намояд, ғам
махӯр, Менамояд ҳазл шояд, ғам
махӯр. Аз дугона сахт ранҷидан
хатост, (Дӯстонро ноз кардан ҳам
равост.) Беҳтар он ки сӯҳбати
дигар кунем, Бо хаёли дӯстон гап
сар кунем. Ҷашни шоир Рӯдакиро
ёд ор, Доштӣ дар хона меҳмон
бешумор. Меҳмон аз дуру аз
наздик буд, Оламе дар хонаи
тоҷик буд. Рус омад, турк омад аз
дарат, Духтари ҳиндӣ нишаст
андар барат, қомати онро
сарӣ печонда буд, Дар ҷабинаш
холи ҳинду монда буд. Кокули
маъшуқаи ошиқнавоз Буд мисли
мӯйҳои ту дароз. Чун зани тоҷик
— соҳибхоназан Доштӣ пироҳани
атлас ба тан. Доштӣ дар сар хаёли
меҳмон, Аз чунин ташвиш
будӣ шодмон. Ёд дорӣ, ки ҳабаш
биншаста буд, ӯ лаби нони туро
бишкаста буд. Дӯстро чашмони он
мекофтанд, Сӯи ҳар кас чун шафақ
метофтанд. Ин писар аз кишвари
Ангола буд, Дар дилаш ғамҳои
чандинсола буд. Сарзаминаш
гарчи дорад найшакар, Гарчи
хирман-хирман алмосу гуҳар,
Меҳмон аммо каси бечора буд, III
Хушк-маҳкам мисли оҳанпора
буд. Аз ҷафоҷӯён шикоят дошт он,
Ҳам шикоят, ҳам ҳикоят дошт он.
Чунки ӯ медид дар атрофи хеш
Дӯстони бовафоро беш-беш: Ман
сиёҳам,— гуфт,— авлодам сиёҳ,
Ин сиёҳӣ шуд ба мо гӯё гуноҳ. Бо
ҳабаш торикшаб ҳамранг шуд, Ин
ҷаҳон чун гӯр моро танг шуд.
Бандаҳои ҳалқабаргӯшем мо,
Зиндаҳои хонабардӯшем мо.
Хоҷагон аз мо ғуломон бурдаанд,
Симу зар ҳамён-ҳамён бурдаанд.
Мо на дар зери ҳарорат сӯхтем,
Балки аз зулму асорат сӯхтем.
Сӯхтем аз зарпарастони сафед,
Сӯхтем аз мулкдорони сафед, Аз
ҳабаш ҳастанд гарчи пурҳазар,
Гарчи месозанд дур аз мо гузар,
Гарчи бо мо ҳамтабақ ҳам
нестанд, Ҳамдабистон, ҳамсабақ
ҳам нестанд, Дур, аммо нестанд
аз хоки мо, Аз бари ганҷинаву
амлоки мо. Ҳақталошӣ мекунад
акнун ҳабаш, Менамояд зулмро
вожун ҳабаш. Вақти бедории
Африқо расид, Офтоби субҳи
озодӣ дамид. Дӯстро бисёр
мехоҳем мо, Беғараз ғамхор
мехоҳем мо. Ҷони ширин, ин
суханҳоро шунав, Дардмандонро
ту ҳам дармон бишав. То даме ки
золиму мазлум ҳаст, Кас набояд
лаҳзае беғам нишаст. Он ки бо
ёрони худ масрур буд, Дӯсти ман,
шоири машҳур буд — Тихонов бо
мӯйҳои сап-сафед Кард табдил
сӯҳбати моро ба ид. Дӯстиро ман
аз ӯ омӯхтам, Кишвари дилро аз
ӯ афрӯхтам. Ман аз ӯ омӯхтам
касби адаб, Ҳам муҳаббат, ҳам
рафиқӣ, ҳам ғазаб. Метавонад ӯ ба
дарди дигарон Ёр гардад чун
рафиқи меҳрубон. Борҳо бо
ӯ сафар кардем мо, Сайри чандин
баҳру бар кардем мо. Регзорону
биёбон дидаем, Сардбарфу
гармборон дидаем. Кӯҳсоронро
гузар кардем мо, Бар нишебиҳо
назар кардем мо, Гоҳ дар зери
сари мо санг буд, Гоҳ манзил
қасри Шоҳавранг буд. Гоҳ
медидем фавҷи одамон, Гоҳ танҳо
ахтарони осмон. Гоҳ шаҳру гаҳ
деҳот омӯхтем, Алғараз, сирри
ҳаёт омӯхтем. Ёд дорам соли чилу
нӯҳро, Тай намуданҳои роҳи
кӯҳро. Дар сари раҳ Ҳиндукуш
паҳлу кашид, Аз бари домони мо
ҳар сӯ кашид, Мо ба зери кӯҳҳо
пинҳон шудем, Меҳмон дар
қасри кӯҳистон шудем. Корвон
мерафт, фарёди ҷарас, Мерасид
аз кӯҳҳо бар гӯши кас. Бехабар
буданд аз мо Бомиён, Сангпайкар,
сангдил бутҳои он. Офтоб аз мо
панаҳ мекард рӯй, Сояҳо карданд
моро ҷустуҷӯй. Боз шуд дарвозаи
Искандарӣ, Бе дами шамшеру
зарби ханҷаре. Дар шаби торик
пеш омад “Дуоб” Меҳрубон шуд,
дод бар мо ҷои хоб, Кулбаи
хаспӯшро тақдим кард, Мизбон
дар пеши дар таъзим кард. Ҷои
бистар бӯрё густурда буд, Гар
чароғе буд, он ҳам мурда буд. Дар
миёни хона гулхан даргирифт,
Шифти онро дуду хокистар
гирифт... Дудҳо чун ресмон печон
шуданд, Обҳои чашми мо резон
шуданд. Давра биншастем дар
гирди алав, Ҷой ҷӯшиду муҳайё
шуд палав. Бо ғазаб мезад ба бому
дар шамол, Гӯш кар мекард,
монанди шағол. Ҷанг бо сармо
вале гулхан намуд, Хонаро ҳам
гарм, ҳам равшан намуд. Соҳиби
ин хона афғони ҷавон Шодмон буд
аз қудуми меҳмон. Дӯстона
меҳмондорӣ намуд, То тавонист
ӯ ба мо ёрӣ намуд, Хуб медонист,
ки мо кистем, Аз куҷо, дар
ҷустуҷӯи чистем. Балки ӯ мехонд
дар симои мо Достони ишқи
беҳамтои мо, Балки пай мебурд аз
чашмони мо Орзуи халқи
ҷоноҷони мо. Балки ӯ медид дар
пеши назар ҶОНИ ШИРИН IV
Кишвари маҳбуби моро ҷилвагар,
Балки тобон дид ӯ нури хирад Дар
нигоҳи шоири Ленинград. Балки
истиқболи кӯҳистони он Аз миёни
дуди гулхан шуд аён, Балки ин
афғони озодипараст Мисли дил
дар синаҳои мо нишаст. Балки
ӯ мегуфт: моён дӯстем, Мисли ду
мағзе ки дар як пӯстем. Бо шумо
ҳамсояи деринаем, Дӯстони
беғараз, бекинаем, Аз миёни
хокҳои мо убур Мекунад Ому ба
мисли хатти нур, Обро аз
рӯшноӣ кун қиёс, Дӯстонро бо
нигоҳи дил шинос. Чодари
пашмин ба сар андохта, Сар чу
кӯҳи Ҳиндукуш афрохта, Рафт,
афғон, ёди мо бо хеш бурд, Дил
ба мо, моро ба хоби хуш супурд.
То саҳар месӯхт гулхан кам-
камак, Хонаро мекард равшан
кам-камак. Бод мезад сар ба кӯҳу
кӯҳсор, Корвон мешуд ба рафтан
интизор. Дидаи мо сӯи оташпора
шуд, Хоб гум аз дидаҳо якбора
шуд. Боз ҳам омад ба сар ёди
ватан, Ёди фарзанди азизу ёди
зан. Шоири маҳбуб бо мо ёр гашт,
Мо надонистем, ки шаб чун
гузашт, Дӯстро кас дар сафар
бояд шинохт, Метавон дилро ба
ин сон дӯст бохт. Ҷони ширин,
тоҷи сар кун дӯстро, Ҷой дар
мағзи ҷигар кун дӯстро. Дӯстонро
аз сафар овардаам, Аз тамоми
баҳру бар овардаам. Омадам, дар
Тоҷикистони азиз, То бубинам рӯи
ёрони азиз, То ба онҳо ман
ҳикоятҳо кунам, Маҷлиси
хурсандие барпо кунам. То бароям
бар сари кӯҳсорҳо, Сер бинам
кишварамро борҳо, То ба боғу
бӯстонаш по ниҳам, По ба сӯи
водию саҳро ниҳам, То тавонам
халқро ёрӣ диҳам, Аз зафар, аз
фатҳ ахборе диҳам, То ба гӯши
дилбарон хонам суруд, То бигӯям
дӯстонамро дуруд. То равам дар
тӯйҳо соқӣ шавам, Талху ширин
чун маи боқӣ шавам, То ба халқам
боз бахшам ҷӯши дил, То гузорам
бори нав бар дӯши дил, То кунам
таъзим мисли пахтачин, Чорқат
гардида бар сӯи замин. То намоям
гӯш ҳар як набзро, Парварам то
ҳар ниҳоли сабзро. То шавам
монанди дасти коргар Ҳукмрони
кӯраҳои пуршарар, Қатрае аз
чашмаи ҷӯшон шавам, Заррае аз
шӯълаи тобон шавам. Пас чаро
пурсанд баъзе дӯстон: “Чандрӯза
омадӣ ту меҳмон” Пас чаро гӯянд
ёрон, марҳабо! “Меҳмони
Тоҷикистон, марҳабо!?” Меҳмон
ман нестам, ёрон, ҳазар, Аз чунин
гапҳои ночаспон, ҳазар. Ман наям
бегона дар ин сарзамин, Ман наям
дур аз диёри дилнишин. Ман наям
беошён паррандае, Ман наям дар
лаб тасодуф хандае. Дар ҳамин
ҷой аст манзилгоҳи ман, Дар
ҳамин ҷой аст равшан роҳи ман.
Дар ҳамин ҷо ман ба дунё омадам,
Дар ҳамин ҷо чашмбино омадам.
Дар ҳамин ҷо ёфтам авҷу камол,
ар ҳамин ҷо зиндагии безавол,
Дар ҳамин ҷо шуд садои ман
баланд, Дар ҳамин ҷо дӯстро
гаштам писанд. Ҷони ширин, дар
ҷавонӣ сохтем Хонае ҳарду, ба
ӯ дил бохтем. Бингар он торафт
чун дигар шавад, Хонаи тоҷик
равшантар шавад. Бингар он оғӯш
чун во мекунад, Во ба сӯи халқи
дунё мекунад; Бингар он чун бо
ҳақиқат ёр шуд, Дӯсташ ҳам дар
ҷаҳон бисёр шуд. Ҷони ширин,
аз саодатҳои ту Худ
гувоҳӣ медиҳад маъвои ту!