Սարեր-ձորերի,ու անտառների՝

Մեղմ քամների՝ նման դու եկար,
Բայց քո գնալը նման էր հողմի՝
Ամեն ինչ թողեց դատարկ ու ավեր:
Դու մեղմ գետերի կարկաչի նման՝
Հոսեցիր իմ սիրտ,
Բազում քարերին ոտնատակ տալով՝
Եկար, խառնվար,ջրերին սիրուս:
Դու օդից անգամ թեթև էիր թվում
Որ ամեն շնչիս հետ ներս էիր գալիս:
Դու փոթորկի ավերիչ ուժով
Կործանեցիր պատկերն իմ դժգույն:
Քո գարնանային փայլող հայացքից,
Քո վեհ աշխարհի հեգնական խինդով,
Քո ամայացնող ուժից ժպիտի՝
Ինքս ինձանից փախչել եմ ուզում:
Եվ այն գարունը որ եկավ քո հետ
Հեռանալուցդ,մերկությունս ձմեռը տեսավ:
Սառնամանաիքի անխնա ուժով,
Կամ բուք-բորանի ալեկոծ հոսքով
Ցրտի սրերին գերի եմ դարձել:
Որ ամեն զարկից կտրող կործանող
Հոգիս ոռնում է ցավից գիշատիչ:
Դու վերջին ծաղիկն ավարտման գարնան
Դու շունչն էս վերջին տեսած գարունիս: