Благавешчанне (Дабравешчанне, Звеставанне, Свята вясны, Гуканне Вясны, Рыгор) — беларускае народнае свята, якое адзначаецца 25 сакавіка (7 красавіка) .

Хрысціянскае свята
Назва свята паходзіць ад словазлучэння «благая (добрая, шчаслівая, радасная) вестка», звязваецца з цудоўным зачаццем сына Божага — Ісуса Хрыста. Згодна з Евангеллем ад Лукі, з такой шчаслівай (благой) весткай звярнуўся да Дзевы Марыі, якая жыла ў горадзе Назарэце, пасланец Бога — архангел Гаўрыіл, які паведаміў ёй, што ў вызначаны час яна народзіць збавіцеля свету і выратавальніка людзей — Ісуса. Лічыцца, што той момант, калі Марыя ўспрыняла благую вестку і згадзілася з наканаваным ёй лёсам, і з’яўляецца момантам яе цудоўнага зачацця, пачаткам цяжарнасці. Жанчыны бачаць у Дзеве Марыі ідэал Маці, самаадданай жанчыны з цяжкім, шматпакутным і шчаслівым лёсам і просяць дапамогі ва ўсіх справах. Людзі здаўна ўшаноўвалі гэтае свята, лічылі цяжкім грахом займацца нават лёгкай работай, бо ўвесь свет радаваўся: сонца іграла на ўсходзе, птушкі нават гнёзды не вілі.
Славянскія звычаі
У Драгічынскім раёне, калі ўпершыню бачылі белую птушку, то клікалі: «Бусько, бусько, на Тобі галёпу, а ты мыні дай жыта сторону, на Тобі сырпа, дай мыні жыта снопа» (Талстая, 1984). Галёпы — пшанічныя пірагі ў выглядзе бусла — пяклі і на Гродзеншчыне. Шчасціла нібыта таму, хто ўбачыць першага бусла, які ляціць. А ў таго, каму трапіць на вока стаячы, нібы будуць балець ногі. Дзеці сустракалі птушку радаснай песняй:
Бусел, бусел-клекатун,
Узяў бабу за каўтун…
Да Благавешчання строга забаранялася капаць зямлю, бо яна можа ўгневацца і не зарадзіць. У некаторых мясцовасцях не пяклі і не варылі, бо баяліся, што паселішчы будуць спаленыя сонцам. У гэты дзень забаранялася гарадзіць плот, убіваць у зямлю колле, не пачыналі сеў, не выганялі першы раз кароў, не вывозілі гной у поле. Гаспадыня падымалася раней мужа, каб выканаць абрад «развязвання сахі» (Навагрудскі павет; Крачкоўскі, 1874). У Свіслацкім раёне жанчыны не расчэсвалі валасы, каб «куры расаду не дралі». Пасля абеду ў многіх раёнах Беларусі «гукалі вясну». Спявалі:
У нас сягоння Благавешчынне.
У нас дзевачкі — дарагі тавар,
У нас хлопчыкі — дзяшовы тавар…
(Гомельскі павет; Радчанка, 1888)
Песні напаміналі пра далёкія часы куплі-продажу нявест і іншыя рэлікты. Моладзь наладжвала гульні, карагоды. На паўднёвым усходзе Беларусі «вадзілі стралу».
Благавешчанне лічылася днём, спрыяльным для прадказання надвор’я. Калі прайшоў снег — будзе мокрае лета, калі ж сухое, цёплае надвор’е, то лічылася, што лета будзе засушлівае, а восень марозная. Згодна з народнымі прыкметамі, захаванне снегу да Благавешчання абяцае грыбное лета і цёплую, сонечную восень.
Прымаўкі і прыкметы
На Рыгора зіма ідзе ў мора. На Дабравешчанне няможна нічога з лесу прыносіць, бо ў хаце завядуцца гадзіны і чарвякі. Да Благавешчання няможна чапаць маткі-зямлі, бо яна можа ўгневацца да й не зарадзіць. Якое надвор’е на Вялікдзень, такім яму быць і на Благавешчанне.