ЛЕТА Казімір Камейша

У свірне гэтым ластаўка свіргоча,
Пакуль у ім яшчэ начуе змрок.
У ліпеня ад мёду ліпнуць вочы,
У ліпеня такі мядовы зрок.
Яму ўжо сонца выпаліла бровы,
Ён коласам прыгнуўся да зямлі.
Зноў сну не будзе ў сне гаспадаровым,
Не будуць спаць і свірны, і палі.
Не змрок, а сонца заліе засекі.
Шырока, лета, дзверы расчыняй!
Не ў ручайкі,
а ў залатыя рэкі
Даспелая плыве далечыня.
Зліваюцца бары з далечынёю.
Усё трымціць, як мройлівасці ўзвар.
Я прыкрываю сонца даланёю,
Каб лепш разгледзець дня стамлёны твар.