Вецер рваў яблынь галлё звар'яцела.

Стукаў у шыбіны, у коміне выў.
Усё наваколле ад жаху аж млела:
Вецер стагнаў і наўзрыд галасіў.
Цяжка яму аднаму, адзінока,
Монстрам раз'юшаным блытае шлях:
То ўзлятае да зорак высока,
То ў звярыных блукае слядах.
Што непокаіла так, што балела?
Што застаўляла рваць хмары ў шматкі? Бухаць знянацку ў плот ашалела,
Ды наразаць вакол хаты кругі?
Вабілі вокны ліхтарыкам жоўтым.
Там - цішыня, супакой і цяпло,
Пульхныя, лёгкія, мяккія коўдры,
Белых абрусаў льняных палатно.
Там прыгажосць, шчырасць, згода, каханне.
Зыбае маці калыску ў куце.
Коцік мармыча з вусамі ў смятане.
Кошыкі бацька рухава пляце.
Што ім той злосны і жудасны вецер?
Разам не страшна і гора з бядой.
Самае лепшае шчасце, паверце,
Час у роднай хаце з любімай сям'ёй.