ՀԱՄԼԵՏ ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Հոգուս բնությունը պարարտ է քո սիրով
Սիրտս լծկան է դարձել հոգուդ մեջ...
Ու իր սիրառատ բանող արորով...
Հերկում է հոգուս սուրբ հողն անվերջ։
Սրտիս պարզությունը դարձել է աղբյուր...
Ջրում է հոգուս արտերը սիրո...
Այնքան է անկեղծ և այնքան մաքուր...
Որ պարգևում է հորովելը քո։
Իմ հոգու աշխարհը հացն է սիրաբույր...
Ոսկեփայլ հասկը պարգն Աստծո
Հալալ է նրան, ով կգա ինձ հյուր...
Ու սրտանց ...կիսի իմ հացը սիրո
Գոհ մնա ինձնից կիսելուց հետո։
ՀԱՄԼԵՏ ՀԱԿՈԲՅԱՆ