У 1973 годзе я закончыў вучобу ў Гомельскім дзяржаўным універсітэце і паехаў па размеркаванні на працу ў першую сваю школу, што знаходзілася ў вёсцы Нісімкавічы Чачэрскага раёна. Вёска была даволі ладная. Мелася нават свая хлебапякарня, а з Гомеля ляталі туды АН-2. За агародамі, унізе, цякла рэчка Покаць. На другім баку, за мостам, на ўзвышшы стаяў аднапавярховы драўляны будынак сярэдняй школы, у якой я і выкладаў цэлы год нямецкую мову ў старэйшых класах, а ў дзесятых яшчэ і рускую літаратуру. Жыў на кватэры ў Балыковай Праскоўі, або ў бабкі Параскі, вельмі руплівай і надзіва акуратнай жанчыны. У яе невялікай хаце заўсёды было чыста.
Загружаны я быў максімальна: урокі, планы, класнае кіраўніцтва ў выпускным 10 «Б», вечары, розныя іншыя школьныя мерапрыемствы, удзел у мастацкай самадзейнасці пры сельскім Доме культуры... Так што вольнага часу амаль не было. А калі і трапляліся гэтыя самыя вольныя хвіліны, з задавальненнем чытаў кнігі ці блукаў па нісімкавіцкіх ваколіцах. Пасёлкі Гаёк, Сычаўка, вёскі Рудня Нісімкавіцкая, Гацкое, Валосавічы... А яшчэ я любіў прыходзіць на старажытнае гарадзішча, што знаходзілася побач з вёскай, над Покаццю.
Пазней, жывучы ў Мінску і працуючы ў цэнтры па выданні гісторыка-дакументальных хронік «Памяць», даведаўся, што Нісімкавіцкае гарадзішча адносіцца да мілаградскай культуры, якое яшчэ ў дарэвалюцыйныя гады абследаваў вядомы археолаг і фалькларыст Е.Р. Раманаў. Пры раскопках там знойдзены зерняцёрка, гліняныя прасліцы і грузікі, бронзавае скроневае кольца. Побач з гарадзішчам захаваліся 43 радзіміцкія пахавальныя курганы, якіх па звестках XIX ст. было ажно больш за 200. Пры раскопках курганоў знойдзены ганчарны посуд, жалезныя нажы, сяміпрамянёвыя скроневыя кольцы, фібулы, паясныя спражкі, сярэбраны пярсцёнак, пазалочаныя і пасярэбраныя шкляныя, бурштынавыя і сердалікавыя пацеркі...
Прыняўшы першыя ў сваім жыцці экзамены ў дзесяцікласнікаў, я з лёгкай душой паехаў на Браншчыну, куды тым жа летам 1974 года пераехаў з Гомеля мой сябар Юрый Фатнеў. Неаглядныя задзяснянскія прасторы каля Свенскага манастыра настолькі ўразілі мяне і нават, можна сказаць, ашаламілі, што калі мне прапанавалі месца настаўніка нямецкай мовы ў сяле Цеменічы, недалёка ад Бранска, я з радасцю згадзіўся, тым болей, што ў Чачэрскім раённым аддзеле народнай адукацыі, уважліва выслухаўшы мяне, пайшлі насустрач і адпусцілі. З 1 верасня я пачаў працаваць на новым месцы. Жыў у пасёлку Успенскім, што побач з Цеменічамі, на кватэры ў вельмі шчырых і добрых людзей дзеда Сашко і бабкі Нюры Ягоравых, якіх, на жаль, даўно няма на свеце.
Дарэчы, сёння Міхасю Захаравічу споўнілася 73 гады, з чым мы яго і віншуем.
Нисимковичам 500 лет
З успамінаў Міхася Захаравіча Башлакова
Загружаны я быў максімальна: урокі, планы, класнае кіраўніцтва ў выпускным 10 «Б», вечары, розныя іншыя школьныя мерапрыемствы, удзел у мастацкай самадзейнасці пры сельскім Доме культуры... Так што вольнага часу амаль не было. А калі і трапляліся гэтыя самыя вольныя хвіліны, з задавальненнем чытаў кнігі ці блукаў па нісімкавіцкіх ваколіцах. Пасёлкі Гаёк, Сычаўка, вёскі Рудня Нісімкавіцкая, Гацкое, Валосавічы... А яшчэ я любіў прыходзіць на старажытнае гарадзішча, што знаходзілася побач з вёскай, над Покаццю.
Пазней, жывучы ў Мінску і працуючы ў цэнтры па выданні гісторыка-дакументальных хронік «Памяць», даведаўся, што Нісімкавіцкае гарадзішча адносіцца да мілаградскай культуры, якое яшчэ ў дарэвалюцыйныя гады абследаваў вядомы археолаг і фалькларыст Е.Р. Раманаў. Пры раскопках там знойдзены зерняцёрка, гліняныя прасліцы і грузікі, бронзавае скроневае кольца. Побач з гарадзішчам захаваліся 43 радзіміцкія пахавальныя курганы, якіх па звестках XIX ст. было ажно больш за 200. Пры раскопках курганоў знойдзены ганчарны посуд, жалезныя нажы, сяміпрамянёвыя скроневыя кольцы, фібулы, паясныя спражкі, сярэбраны пярсцёнак, пазалочаныя і пасярэбраныя шкляныя, бурштынавыя і сердалікавыя пацеркі...
Прыняўшы першыя ў сваім жыцці экзамены ў дзесяцікласнікаў, я з лёгкай душой паехаў на Браншчыну, куды тым жа летам 1974 года пераехаў з Гомеля мой сябар Юрый Фатнеў. Неаглядныя задзяснянскія прасторы каля Свенскага манастыра настолькі ўразілі мяне і нават, можна сказаць, ашаламілі, што калі мне прапанавалі месца настаўніка нямецкай мовы ў сяле Цеменічы, недалёка ад Бранска, я з радасцю згадзіўся, тым болей, што ў Чачэрскім раённым аддзеле народнай адукацыі, уважліва выслухаўшы мяне, пайшлі насустрач і адпусцілі. З 1 верасня я пачаў працаваць на новым месцы. Жыў у пасёлку Успенскім, што побач з Цеменічамі, на кватэры ў вельмі шчырых і добрых людзей дзеда Сашко і бабкі Нюры Ягоравых, якіх, на жаль, даўно няма на свеце.
Дарэчы, сёння Міхасю Захаравічу споўнілася 73 гады, з чым мы яго і віншуем.